πα, πα, πα.

 Η αλήθεια είναι πως έχουμε αποτύχει. Το ανθρώπινο γένος έχει αποτύχει.

Τα παιδιά μας πέφτουν νεκρά στο Παρίσι και τη Νίκαια. Τα παιδιά μας βομβαρδίζονται στο Ιράκ και το Αφγανιστάν, βασανίζονται στη Συρία. Τα παιδιά μας υποφέρουν από την πείνα και τις αρρώστιες στην Ανγκόλα και στη Γκάνα. Πνίγονται στη Μεσόγειο, βιάζονται και απαγχονίζονται στην Ινδία. Τα παιδιά μας πωλούνται και αγοράζονται σαν μικρά, τουριστικά, σουβενίρ, κακοποιούνται και φυλακίζονται. Τα παιδιά μας πεθαίνουν. Κάθε μέρα, τα παιδιά μας πεθαίνουν.

Έχουμε αποτύχει, αφού αποτύχαμε να προστατέψουμε τα παιδιά μας. 

Kάποτε, φοιτητές θυμάμαι, με φωνές βραχνές απ'το τσιγάρο και τη συγκίνηση, τραγουδούσαμε  έχε το νου σου στο παιδί... 

Τραγουδούσαμε. Μα αποτύχαμε.

Και δεν έχω τίποτε άλλο να πω. 

μία μέρα, κάθε μέρα

Τα απογεύματα περνάνε σχετικά γρήγορα. Να απλωθούν και να ξαναμαζευτούν τρεις χιλιάδες παιχνίδια, να γίνει το φαγητό, να τελειώσουμε με τα μαθήματα, κάτι τα αθροίσματα του δέκα, κάτι η αντιγραφή και η ορθογραφία, πάει έφυγε το απόγευμα, από τις τέσσερις μέχρι τις οκτώμισι που ξεκινά η διαδικασία ύπνου, οι ώρες περνάνε σαν τα σχολεία στην παρέλαση, η μία πίσω απ’την άλλη, σε μια σειρά καθορισμένη, μια ρουτίνα καθημερινή. Ταυτόχρονα μονότονη και καθησυχαστική. Ταυτόχρονα.

Χτες το βράδυ είδα ένα πολύ παράξενο όνειρο. Ένα από τα όνειρα αυτά που νομίζω πως έχω κάτι αιώνες να δω. Ένα όνειρο ακατανόητο. Όλη μέρα το σκεφτόμουν. Όχι για να αποκρυπτογραφήσω τα τι και τα γιατί, αλλά για την ένταση και το πάθος του. Αυτή η ένταση ήταν που με ακολουθούσε όλη μέρα σήμερα, με αναστάτωνε, στεκόταν δίπλα μου όταν γράφαμε οκτώ και δύο, δέκα. Ήταν μέσα μου και έδειχνε παράξενη διπλά σ’ αυτό το οκτώ και δύο, στο ίσον δέκα, παράξενη και ταυτόχρονα απόλυτα φυσιολογική. Ταυτόχρονα.

Μερικές φορές αρκούν πολύ μικρά πράγματα για να συνειδητοποιήσεις μεγάλες αλήθειες. Ότι ας πούμε δεν είσαι το ίδιο άτομο που ήσουν δύο χρόνια νωρίτερα ή ότι κάποια πράγματα είναι απλά προϊόντα της φαντασίας σου. Απλά δεν υπάρχουν. Έτσι δεν ένιωσα κανένα δισταγμό όταν αγόρασα το φετινό βάζο, τη χρυσόσκονη και τη γλυκερίνη που μας ζήτησαν απ’το σχολείο. Σε δευτερόλεπτα διάλεξα το μικρό ταρανδάκι, -το χαμόγελό του με κλόνισε μόλις για μια στιγμή- και κατευθύνθηκα αποφασισμένη στο ταμείο. Αντίθετα με πέρυσι, φέτος, πάνω στο ράφι μας, βρίσκεται έτοιμη η χριστουγεννιάτικη μπάλα με «χιόνι» και ναι, το παραδέχομαι, τη θεωρώ πολύ πολύ χαριτωμένη.

Η χρονιά τελειώνει και αφού έχω σταματήσει να κάνω ετήσιους απολογισμούς, μου αρκεί να σκέφτομαι στο τέλος της κάθε μέρας τι θέλω να κρατήσω απ’αυτή. Για σήμερα κρατάω ένα όνειρο κουβάρι, και τη νίκη του Ρωμανού. Όμορφη μέρα. Ζωντανή.

Απ’αυτές που μένουν. Και επιμένουν.

Καληνύχτα.  

φωτογραφία Lilo Raymond 

περισσότερο

Τον τελευταίο καιρό κατάλαβα τι είναι αυτό που σιχαίνομαι περισσότερο. Περισσότερο απ΄τις αράχνες, το γάλα και τα μακριά νύχια. 

Περισσότερο απ’όλα, τελικά, σιχαίνομαι τις μετακομίσεις. Χωρίς αμφιβολία.

ζείς;

Και ενώ το καλοκαιράκι προχωρά και καλά, καλά, δεν έχω καταλάβει πώς φτάσαμε κοντά στα μέσα Ιουλίου, όλο και περισσότερο δυσκολεύομαι να βρω χρόνο να καθίσω και να γράψω όλα αυτά που παρατηρώ, βιώνω και αισθάνομαι τον τελευταίο καιρό. Είναι λίγο σαν αυτές τις περιπτώσεις που συναντάς κάποιο φιλικό πρόσωπο στο δρόμο, που έχεις όμως να δεις αρκετό καιρό και σε ρωτάει, τι νέα; Χίλια πράγματα έχουν συμβεί από την τελευταία φορά που τον είδες, ένα εκατομμύριο εικόνες, λέξεις, στιγμές περνάνε αστραπιαία από το μυαλό σου, τόσες πολλές, που δεν ξέρεις τι να πρωτοπείς και καταλήγεις στο γνωστό και τόσο αφόρητο, τα ίδια.

Ιούλιος και μόνο δυο μπάνια μπορώ να αριθμήσω, θα είχα χάσει πανηγυρικά σε κείνους τους παιδικούς διαγωνισμούς, που μετρούσαμε μπάνια και παγωτά και μέρες τυλιγμένες σε άμμο και αλάτι και ήλιο, ήλιο καλοπροαίρετο που έκαιγε για ώρες το κορμί μας, χαρίζοντάς μας μόνο χρώμα και κίνητρο για παιχνίδι.

Θυμάμαι χρόνια πριν, με κάποιο φίλο μου, που όταν είχαμε πολύ καιρό να τα πούμε, στέλναμε ο ένας στον άλλο ένα απλό μήνυμα, ζείς; Κι’ήταν αυτό η αφορμή να ξαναβρεθούμε, μέχρι να χαθούμε και πάλι για μήνες, μέχρι να χαθούμε πλέον οριστικά. Καμιά φορά, όταν κάποιοι από τους μπλόγκερς που αγαπώ να διαβάζω έχουν καιρό να γράψουν κάτι, μου’ρχεται να τους στείλω ένα απλό μειλ, ζείς; Έτσι, να βεβαιωθώ ότι είναι καλά, αυτοί οι φίλοι δίχως πρόσωπο και φωνή, αυτοί οι ξένοι, που όμως συχνά είναι πιο οικείοι από πολλούς κοντινούς μου. Δεν το κάνω ποτέ, δεν ξέρω πόσο θεμιτή είναι μια τέτοια μικρή αδιακρισία, αλλά τους εύχομαι σιωπηλά να είναι η αποχή τους δείγμα ευτυχίας και όχι θλίψης.

Και κάπως έτσι ο Ιούλιος προχωράει και κάνω σχέδια για επόμενα μπάνια, και -γιατί όχι- για πολλά, πολλά παγωτά. Ζω, άρα σχεδιάζω, σχεδιάζω, οπότε, ναι, ζω.  

φωτογραφία H. C. Bresson

εκλογές, yes, yes

Αυτό που απολαμβάνω κυρίως, κατά την προεκλογική περίοδο, είναι η αίσθηση –κάθε φορά- ότι κάτι μπορεί πράγματι να αλλάξει. Η πίστη αυτή, πηγάζει όχι μόνο από την αισιόδοξη φύση μου, αλλά και από την ίδια την ανάγκη μου να πιστεύω σε κάτι καλύτερο για την επόμενη μέρα. 

Κείνο που με τρώει, κείνο που με σώζει, είναι που ονειρεύομαι σαν τον Καραγκιόζη, οπότε, λέω, ακόμα κι’αν η διάψευση πάλι έρθει, τουλάχιστον θα ‘χουμε να λέμε, ότι βάλαμε τα δυνατά μας. Κι’αυτή τη φορά.     

πώς και γιατί

Και ξεκίνησαν πάλι αυτά τα όμορφα βραδάκια, τα ούτε κρύα, ούτε ζεστά, αυτά που φέρνουν την υπόσχεση του καλοκαιριού και μια υποψία τελειότητας, καθώς κάθεσαι σχεδόν ακίνητος και χαζεύεις το σκοτάδι και αυτόν τον απέραντο αττικό ουρανό. Κάτι τέτοια βραδάκια είναι, που θυμάμαι πόσο αγαπάω αυτή την πόλη, πόσο λατρεύω αυτή τη χώρα, πόσο δεν θα’θελα να ζήσω πουθενά αλλού, κι’ας είναι χίλια τα όσα τη χαλάνε, αρκεί να μπορώ να σεργιανίζω στους δρόμους της και να χαζεύω, ναι, κάτι τέτοια βραδάκια, το σκοτάδι και αυτόν τον απέραντο αττικό ουρανό. Τον ξάστερο.

Έχει κάτι το ξεχωριστό αυτή η εποχή, αυτή η στιγμή πριν από το καλοκαίρι. Σε γεμίζει, άγνωστο πώς, με την πιο υπέροχη ψευδαίσθηση, αυτή της απειροελάχιστης πιθανότητας, που όμως θα σκάσει μύτη και θα βγει αληθινή, ξαφνιάζοντας τους πάντες, ακόμα και σένα τον ίδιο. Αυτή η ψευδαίσθηση, μαζί με μια ιδέα από γιασεμί, είναι που σε κάνει να κοιμάσαι, λέγοντας όνειρα γλυκά και να τα βλέπεις κιόλας. Πρωί, βράδυ.

Αν ο Θεός βρίσκεται στις λεπτομέρειες, η ευτυχία δεν μπορεί παρά να βρίσκεται στην ελαφρότητα. Στην ελαφρότητα, που φέρνει το βήμα σου δυο τρία εκατοστά πάνω απ΄το χώμα και σε κάνει να πιστεύεις σε κάτι ιστορίες που δίνουν στους πρωταγωνιστές ζωή καλή και σε σένα καλύτερη. Σαν παραμύθι.  

Και ναι, όλα αυτά συμβαίνουν, γιατί πολύ απλά, κάπου εδώ γύρω είναι και η άνοιξη, που ας μην κρυβόμαστε, επιβάλλει να χαλαρώσεις, να γελάσεις και ας γελαστείς, να πιστέψεις κι’ ας παραμυθιαστείς. Ώρα να εμπιστευτείς εσένα, την πόλη και αυτόν τον απέραντο αττικό ουρανό. Τον πιο θαυματουργό απ'όλους. 

Και είναι ωραίο που, τελικά, μεγαλώνοντας, όλο και κάποια ιδέα φαίνεται να’χεις, για το τι, για το πώς και το γιατί.  

κουβάρι

Και πάνω που λες εντάξει, ήρθε η Άνοιξη, ωραία, θα αφήσουμε τον ήλιο να μας κακομάθει και το σκοτάδι να μας ξελογιάσει, η θερμοκρασία πέφτει, βροχές έρχονται και καλού- κακού ρίχνεις και ένα έχτρα ρουχαλάκι στο πίσω κάθισμα, μήπως και κρυώσεις. Είναι κάτι τέτοια πισωγυρίσματα που δεν τα μπορώ, στην πραγματικότητα κανένα πισωγύρισμα δεν μπορώ, αν είναι να πάρεις μια απόφαση πάρτη, ή μην την πάρεις καθόλου. Απλά πράγματα, καθημερινά. Συνηθισμένα.

Ασυνήθιστα απ’την άλλη, είναι αυτά που ζούμε σε τούτη την όμορφη χώρα. Είχα γράψει παλιότερα, για τη διασκέδαση που σου προσφέρει η ζωή στην Ελλάδα, αλλά η πραγματικότητα ξεπερνά και τις πιο τολμηρές προβλέψεις.  Έτσι παρακολουθήσαμε και την υπόθεση Μπαλτάκου -αυτό το σήριαλ ήρθε την κατάλληλη στιγμή να μας κρατήσει παρέα, μέχρι την σημερινή πρεμιέρα του 4^ου κύκλου του Game of thrones. Από σήμερα όμως, αρχίζουν τα καλύτερα.

Μιλώντας για τα καλύτερα, χαζεύοντας τριγύρω, έπεσα πάνω σ’αυτό το βίντεο, το οποίο αποτελεί μια καμπάνια της φιλανθρωπικής οργάνωσης The Pilion Trust, με στόχο την ευαισθητοποίηση του κόσμου στο θέμα της φτώχειας. Δεν ξέρω αν θα τα καταφέρει, μου φάνηκε πολύ έξυπνο πάντως και νομίζω αξίζει να του ρίξει μια ματιά κανείς.

Κανείς δεν θα στο πει, αλλά κάθε μέρα ένα μικρό θαύμα συμβαίνει δίπλα μας. Δίπλα σου. Και αν δεν είσαι τρελά βιαστικός εκείνη την ώρα, ώστε να το προσπεράσεις, μπορεί και να σου φτιάξει ακόμη και μια βροχερή μέρα, μπορεί να σε κακομάθει, μπορεί να σε ξελογιάσει, μπορεί να σε κάνει να κάθεσαι, ονειροπολώντας στο γραφείο σου με τις ώρες, κοιτάζοντας τον απέναντι τοίχο, κάνοντας τρεις χιλιάδες σκέψεις σε μια στιγμή.

Και κάπως έτσι, ομορφαίνει η ζωή.