Ας τα μετρήσουμε. Ας μετρήσουμε τα ποστ οργής, λύσσας και διαμαρτυρίας. Τις λέξεις της συγκίνησης, της θλίψης, της αγωνίας. Ας μετρήσουμε τις δηλώσεις απόγνωσης, τις κραυγές απελπισίας. Τις φωνές συμπαράστασης, τις καταγγελίες της ανομίας. Ας μετρήσουμε τα άρθρα που γράφτηκαν και θα γραφτούν, τις ψυχολογικές και κοινωνικές αναλύσεις, τις εκτιμήσεις, τις κάθε είδους ερμηνείες. Ας μετρήσουμε τις γροθιές στο τραπέζι, τα συνθήματα στους τοίχους, τα πανό στους δρόμους. Το πένθος, τις ευαισθησίες, την αλληλεγγύη, τις πορείες. Τα κεριά που θα καούν, τους αναπτήρες που θα τραγουδούν, τα σημειώματα που στα σκαλιά στο δέντρο σαν αντίο θα αφεθούν. Ας μετρήσουμε τα δάκρυα και τις απορίες, τις δύο χρόνια τώρα, ανούσιες τελείες.
Ας τα μετρήσουμε λοιπόν και ας τα γράψουμε σε μια καθαρή λευκή σελίδα. Και δίπλα ακριβώς, ας γράψουμε τα ποσοστά των κομμάτων στις προσεχείς εκλογές. Και τα ονόματα των “λαϊκών” αντιπροσώπων.
Και τότε θα ξέρουμε στ’αλήθεια πόσο μετράμε κι’εμείς. Και τα λόγια μας.
