μία μέρα, κάθε μέρα

Τα απογεύματα περνάνε σχετικά γρήγορα. Να απλωθούν και να ξαναμαζευτούν τρεις χιλιάδες παιχνίδια, να γίνει το φαγητό, να τελειώσουμε με τα μαθήματα, κάτι τα αθροίσματα του δέκα, κάτι η αντιγραφή και η ορθογραφία, πάει έφυγε το απόγευμα, από τις τέσσερις μέχρι τις οκτώμισι που ξεκινά η διαδικασία ύπνου, οι ώρες περνάνε σαν τα σχολεία στην παρέλαση, η μία πίσω απ’την άλλη, σε μια σειρά καθορισμένη, μια ρουτίνα καθημερινή. Ταυτόχρονα μονότονη και καθησυχαστική. Ταυτόχρονα.

Χτες το βράδυ είδα ένα πολύ παράξενο όνειρο. Ένα από τα όνειρα αυτά που νομίζω πως έχω κάτι αιώνες να δω. Ένα όνειρο ακατανόητο. Όλη μέρα το σκεφτόμουν. Όχι για να αποκρυπτογραφήσω τα τι και τα γιατί, αλλά για την ένταση και το πάθος του. Αυτή η ένταση ήταν που με ακολουθούσε όλη μέρα σήμερα, με αναστάτωνε, στεκόταν δίπλα μου όταν γράφαμε οκτώ και δύο, δέκα. Ήταν μέσα μου και έδειχνε παράξενη διπλά σ’ αυτό το οκτώ και δύο, στο ίσον δέκα, παράξενη και ταυτόχρονα απόλυτα φυσιολογική. Ταυτόχρονα.

Μερικές φορές αρκούν πολύ μικρά πράγματα για να συνειδητοποιήσεις μεγάλες αλήθειες. Ότι ας πούμε δεν είσαι το ίδιο άτομο που ήσουν δύο χρόνια νωρίτερα ή ότι κάποια πράγματα είναι απλά προϊόντα της φαντασίας σου. Απλά δεν υπάρχουν. Έτσι δεν ένιωσα κανένα δισταγμό όταν αγόρασα το φετινό βάζο, τη χρυσόσκονη και τη γλυκερίνη που μας ζήτησαν απ’το σχολείο. Σε δευτερόλεπτα διάλεξα το μικρό ταρανδάκι, -το χαμόγελό του με κλόνισε μόλις για μια στιγμή- και κατευθύνθηκα αποφασισμένη στο ταμείο. Αντίθετα με πέρυσι, φέτος, πάνω στο ράφι μας, βρίσκεται έτοιμη η χριστουγεννιάτικη μπάλα με «χιόνι» και ναι, το παραδέχομαι, τη θεωρώ πολύ πολύ χαριτωμένη.

Η χρονιά τελειώνει και αφού έχω σταματήσει να κάνω ετήσιους απολογισμούς, μου αρκεί να σκέφτομαι στο τέλος της κάθε μέρας τι θέλω να κρατήσω απ’αυτή. Για σήμερα κρατάω ένα όνειρο κουβάρι, και τη νίκη του Ρωμανού. Όμορφη μέρα. Ζωντανή.

Απ’αυτές που μένουν. Και επιμένουν.

Καληνύχτα.  

φωτογραφία Lilo Raymond 

περισσότερο

Τον τελευταίο καιρό κατάλαβα τι είναι αυτό που σιχαίνομαι περισσότερο. Περισσότερο απ΄τις αράχνες, το γάλα και τα μακριά νύχια. 

Περισσότερο απ’όλα, τελικά, σιχαίνομαι τις μετακομίσεις. Χωρίς αμφιβολία.

ζείς;

Και ενώ το καλοκαιράκι προχωρά και καλά, καλά, δεν έχω καταλάβει πώς φτάσαμε κοντά στα μέσα Ιουλίου, όλο και περισσότερο δυσκολεύομαι να βρω χρόνο να καθίσω και να γράψω όλα αυτά που παρατηρώ, βιώνω και αισθάνομαι τον τελευταίο καιρό. Είναι λίγο σαν αυτές τις περιπτώσεις που συναντάς κάποιο φιλικό πρόσωπο στο δρόμο, που έχεις όμως να δεις αρκετό καιρό και σε ρωτάει, τι νέα; Χίλια πράγματα έχουν συμβεί από την τελευταία φορά που τον είδες, ένα εκατομμύριο εικόνες, λέξεις, στιγμές περνάνε αστραπιαία από το μυαλό σου, τόσες πολλές, που δεν ξέρεις τι να πρωτοπείς και καταλήγεις στο γνωστό και τόσο αφόρητο, τα ίδια.

Ιούλιος και μόνο δυο μπάνια μπορώ να αριθμήσω, θα είχα χάσει πανηγυρικά σε κείνους τους παιδικούς διαγωνισμούς, που μετρούσαμε μπάνια και παγωτά και μέρες τυλιγμένες σε άμμο και αλάτι και ήλιο, ήλιο καλοπροαίρετο που έκαιγε για ώρες το κορμί μας, χαρίζοντάς μας μόνο χρώμα και κίνητρο για παιχνίδι.

Θυμάμαι χρόνια πριν, με κάποιο φίλο μου, που όταν είχαμε πολύ καιρό να τα πούμε, στέλναμε ο ένας στον άλλο ένα απλό μήνυμα, ζείς; Κι’ήταν αυτό η αφορμή να ξαναβρεθούμε, μέχρι να χαθούμε και πάλι για μήνες, μέχρι να χαθούμε πλέον οριστικά. Καμιά φορά, όταν κάποιοι από τους μπλόγκερς που αγαπώ να διαβάζω έχουν καιρό να γράψουν κάτι, μου’ρχεται να τους στείλω ένα απλό μειλ, ζείς; Έτσι, να βεβαιωθώ ότι είναι καλά, αυτοί οι φίλοι δίχως πρόσωπο και φωνή, αυτοί οι ξένοι, που όμως συχνά είναι πιο οικείοι από πολλούς κοντινούς μου. Δεν το κάνω ποτέ, δεν ξέρω πόσο θεμιτή είναι μια τέτοια μικρή αδιακρισία, αλλά τους εύχομαι σιωπηλά να είναι η αποχή τους δείγμα ευτυχίας και όχι θλίψης.

Και κάπως έτσι ο Ιούλιος προχωράει και κάνω σχέδια για επόμενα μπάνια, και -γιατί όχι- για πολλά, πολλά παγωτά. Ζω, άρα σχεδιάζω, σχεδιάζω, οπότε, ναι, ζω.  

φωτογραφία H. C. Bresson

εκλογές, yes, yes

Αυτό που απολαμβάνω κυρίως, κατά την προεκλογική περίοδο, είναι η αίσθηση –κάθε φορά- ότι κάτι μπορεί πράγματι να αλλάξει. Η πίστη αυτή, πηγάζει όχι μόνο από την αισιόδοξη φύση μου, αλλά και από την ίδια την ανάγκη μου να πιστεύω σε κάτι καλύτερο για την επόμενη μέρα. 

Κείνο που με τρώει, κείνο που με σώζει, είναι που ονειρεύομαι σαν τον Καραγκιόζη, οπότε, λέω, ακόμα κι’αν η διάψευση πάλι έρθει, τουλάχιστον θα ‘χουμε να λέμε, ότι βάλαμε τα δυνατά μας. Κι’αυτή τη φορά.     

πώς και γιατί

Και ξεκίνησαν πάλι αυτά τα όμορφα βραδάκια, τα ούτε κρύα, ούτε ζεστά, αυτά που φέρνουν την υπόσχεση του καλοκαιριού και μια υποψία τελειότητας, καθώς κάθεσαι σχεδόν ακίνητος και χαζεύεις το σκοτάδι και αυτόν τον απέραντο αττικό ουρανό. Κάτι τέτοια βραδάκια είναι, που θυμάμαι πόσο αγαπάω αυτή την πόλη, πόσο λατρεύω αυτή τη χώρα, πόσο δεν θα’θελα να ζήσω πουθενά αλλού, κι’ας είναι χίλια τα όσα τη χαλάνε, αρκεί να μπορώ να σεργιανίζω στους δρόμους της και να χαζεύω, ναι, κάτι τέτοια βραδάκια, το σκοτάδι και αυτόν τον απέραντο αττικό ουρανό. Τον ξάστερο.

Έχει κάτι το ξεχωριστό αυτή η εποχή, αυτή η στιγμή πριν από το καλοκαίρι. Σε γεμίζει, άγνωστο πώς, με την πιο υπέροχη ψευδαίσθηση, αυτή της απειροελάχιστης πιθανότητας, που όμως θα σκάσει μύτη και θα βγει αληθινή, ξαφνιάζοντας τους πάντες, ακόμα και σένα τον ίδιο. Αυτή η ψευδαίσθηση, μαζί με μια ιδέα από γιασεμί, είναι που σε κάνει να κοιμάσαι, λέγοντας όνειρα γλυκά και να τα βλέπεις κιόλας. Πρωί, βράδυ.

Αν ο Θεός βρίσκεται στις λεπτομέρειες, η ευτυχία δεν μπορεί παρά να βρίσκεται στην ελαφρότητα. Στην ελαφρότητα, που φέρνει το βήμα σου δυο τρία εκατοστά πάνω απ΄το χώμα και σε κάνει να πιστεύεις σε κάτι ιστορίες που δίνουν στους πρωταγωνιστές ζωή καλή και σε σένα καλύτερη. Σαν παραμύθι.  

Και ναι, όλα αυτά συμβαίνουν, γιατί πολύ απλά, κάπου εδώ γύρω είναι και η άνοιξη, που ας μην κρυβόμαστε, επιβάλλει να χαλαρώσεις, να γελάσεις και ας γελαστείς, να πιστέψεις κι’ ας παραμυθιαστείς. Ώρα να εμπιστευτείς εσένα, την πόλη και αυτόν τον απέραντο αττικό ουρανό. Τον πιο θαυματουργό απ'όλους. 

Και είναι ωραίο που, τελικά, μεγαλώνοντας, όλο και κάποια ιδέα φαίνεται να’χεις, για το τι, για το πώς και το γιατί.  

κουβάρι

Και πάνω που λες εντάξει, ήρθε η Άνοιξη, ωραία, θα αφήσουμε τον ήλιο να μας κακομάθει και το σκοτάδι να μας ξελογιάσει, η θερμοκρασία πέφτει, βροχές έρχονται και καλού- κακού ρίχνεις και ένα έχτρα ρουχαλάκι στο πίσω κάθισμα, μήπως και κρυώσεις. Είναι κάτι τέτοια πισωγυρίσματα που δεν τα μπορώ, στην πραγματικότητα κανένα πισωγύρισμα δεν μπορώ, αν είναι να πάρεις μια απόφαση πάρτη, ή μην την πάρεις καθόλου. Απλά πράγματα, καθημερινά. Συνηθισμένα.

Ασυνήθιστα απ’την άλλη, είναι αυτά που ζούμε σε τούτη την όμορφη χώρα. Είχα γράψει παλιότερα, για τη διασκέδαση που σου προσφέρει η ζωή στην Ελλάδα, αλλά η πραγματικότητα ξεπερνά και τις πιο τολμηρές προβλέψεις.  Έτσι παρακολουθήσαμε και την υπόθεση Μπαλτάκου -αυτό το σήριαλ ήρθε την κατάλληλη στιγμή να μας κρατήσει παρέα, μέχρι την σημερινή πρεμιέρα του 4^ου κύκλου του Game of thrones. Από σήμερα όμως, αρχίζουν τα καλύτερα.

Μιλώντας για τα καλύτερα, χαζεύοντας τριγύρω, έπεσα πάνω σ’αυτό το βίντεο, το οποίο αποτελεί μια καμπάνια της φιλανθρωπικής οργάνωσης The Pilion Trust, με στόχο την ευαισθητοποίηση του κόσμου στο θέμα της φτώχειας. Δεν ξέρω αν θα τα καταφέρει, μου φάνηκε πολύ έξυπνο πάντως και νομίζω αξίζει να του ρίξει μια ματιά κανείς.

Κανείς δεν θα στο πει, αλλά κάθε μέρα ένα μικρό θαύμα συμβαίνει δίπλα μας. Δίπλα σου. Και αν δεν είσαι τρελά βιαστικός εκείνη την ώρα, ώστε να το προσπεράσεις, μπορεί και να σου φτιάξει ακόμη και μια βροχερή μέρα, μπορεί να σε κακομάθει, μπορεί να σε ξελογιάσει, μπορεί να σε κάνει να κάθεσαι, ονειροπολώντας στο γραφείο σου με τις ώρες, κοιτάζοντας τον απέναντι τοίχο, κάνοντας τρεις χιλιάδες σκέψεις σε μια στιγμή.

Και κάπως έτσι, ομορφαίνει η ζωή.  

μπανανόφλουδες

Εντάξει, είναι πλέον φανερό. Ο δρόμος προς τις εκλογές είναι στρωμένος με μπανανόφλουδες.

Αλλά και εσείς ρε γμτ, δεν χρειάζεται να τις πατήσετε όλες.

happy, happy, happy (?)

Πλησιάζει η 25^η και κάνουμε πρόβα για το ρόλο της μικρής στη σχολική γιορτή. Μπουμπουλίνα, μιλάμε για μεγαλεία, όχι παίζουμε, λίγο η γλώσσα που τρέχει ροδάνι, λίγο το ντράμα κουίν που τρέχει στο αίμα, τον πήραμε τον πρωταγωνιστικό ρόλο. Παιχνιδάκι. Σε κάποιο σημείο, το κείμενο λέει, πως χάρη στις τότε θυσίες, λάμπει σήμερα στην Ελλάδα μας η ελευθερία. Κοιτάζω έξω από το παράθυρο, σκέφτομαι την κατάσταση που επικρατεί στη χώρα αυτή τη στιγμή και αυτό το «λάμπει» με κάνει να κουνάω απλά το κεφάλι και να χαμογελάω στη μικρή θεατρίνα.

Παγκόσμια ημέρα ευτυχίας, η σημερινή, όπως θεσπίστηκε από τον ΟΗΕ και ο κόσμος είναι πιο ευτυχισμένος από ποτέ. Ίσως είναι το πρωτογενές πλεόνασμα που θα μοιραστεί οσονούπω, και τα χαμόγελα δεν λένε να ξεκολλήσουν από τα πρόσωπα των δικαιούχων.

Και οι μέρες, όλο και πιο όμορφες, όλο και πιο ζεστές. Και είναι αυτή η υπόσχεση -του ήλιου που βγαίνει όλο και πιο συχνά- η μόνη που τελικά πιστεύω. Η μόνη που με κάνει να στρέφω καθημερινά το πρόσωπό μου στον ουρανό, νιώθοντας κάποιες πολύτιμες στιγμές, ναι, θα το πω, ευτυχισμένη.             

στους αιθέρες

Στην Κυριακάτικη βόλτα με τα πιτσιρίκια, μια πασχαλίτσα ήρθε και κάθισε πάνω στο χέρι μου. Ενθουσιάστηκαν αυτά. Άφησαν ποδήλατα και πατίνια και κοιτούσαν τον πουά επισκέπτη. Και μετά το γνωστό “πέτα πέτα μαρουδίτσα” άνοιξε  φτερά και πέταξε στα χίλια πρόβατα ή όπου τέλοσπάντων αγαπάει. Θυμάμαι στο Δημόκριτο μια μέρα τι γέλιο είχε πέσει με αυτό το μαρουδίτσα που ξεστόμισα. Δεν ξέρω αν είναι λόγω Βόλου, όπου μεγάλωσα ή συνήθεια οικογενειακή, πάντα όμως έτσι έλεγα από μικρή τις πασχαλίτσες και μου βγαίνει καλύτερα. Ήρθε λοιπόν και πέταξε και σήμερα διάβασα αυτό για τις φοβερές πτητικές της ικανότητες. Και όμορφη και γρήγορη. Τέλειος συνδυασμός.

Ανοίγω τα παράθυρα μόλις φτάνω στο γραφείο, να μπει μέσα ο ψυχρός αέρας του πρωινού. Έρχομαι νωρίς, ανοίγω παράθυρα και φτιάχνω καφέ, βάζω μουσική και δεν σκέφτομαι απολύτως τίποτα. Για λίγο. Τόσο λίγο.

Στον παιδικό σταθμό του μικρού φτιάχνουν τα παιδιά ένα κήπο δικό τους. Μας ζήτησαν να πάμε από ένα φυτό, το οποίο το παιδί θα φυτέψει και θα φροντίζει μόνο του. Ή σχεδόν μόνο του. Ή σχεδόν θα φροντίζει. Ή κάτι τέτοιο. Δεν ξέρω για τα άλλα φυτά, αλλά το δικό μας το λυπάμαι λιγάκι “στα χέρια” του μικρού μου ανεμοστρόβιλου. Σκέφτομαι ότι πρέπει αύριο να τους το πάω και το προσθέτω σε μια λίστα με θινκς του ντου.

Και η μέρα προχωράει. Και η λίστα μεγαλώνει. Και μαζί της και εγώ. Όμορφα ελπίζω. Και ανάλαφρα. Σαν μαρουδίτσα στους αιθέρες.

raki

Από τις γιορτές και μετά, νιώθω να με έχει πάρει η μπάλα, δεν έχω βρει στιγμή ησυχίας, οπότε σκέφτηκα, όχι, δεν πάει άλλο, πρέπει να βρω λίγο χρόνο να πάρω μια ανάσα, όχι αύριο, τώρα, οπότε εδώ είμαι, βρίσκω χρόνο, ανασαίνω, εισπνοή – εκπνοή, πάμε πάλι.

Παλιότερα συνήθιζα για να χαλαρώνω να κάνω λίστες, τύπου, βιβλία που θέλω να διαβάσω, χριστουγεννιάτικα ψώνια και άλλες ασήμαντες ανοησίες. Τώρα τα’αφήνω απλά να βρίσκονται όλα σε ένα υπέροχο κουβάρι μέσα στο μυαλό μου, μαζί με το ραντεβού της μικρής με την παιδίατρο και τα ψώνια απ΄το μάρκετ. Είναι αγχωτικό αλλά και λυτρωτικό ταυτόχρονα να πρέπει να θυμάσαι χίλια πράγματα μαζί και να καταφέρνεις πράγματι να το κάνεις.

Ενημερώνομαι βιαστικά για ό,τι συμβαίνει γύρω μου, Ουκρανία, Μπόινγκ, η κηδεία του Μπερκίν στην Τουρκία, το φεστιβάλ γαλλόφωνου κινηματογράφου στις 19 Μαρτίου. Όλα μαζί ανάκατα, να εναλλάσσονται τα συναισθήματα και οι σκέψεις. Και που και που διαβάζω και κάτι ωραίο, όπως αυτό εδώ και λέω ευτυχώς υπάρχουν οι λέξεις και γίνομαι φίλη τους για άλλη μια φορά και λέω ας πιω και ένα ποτό μαζί τους κάποιο βράδυ. Και το κουβάρι του μυαλού μου, μοιάζει να’χει νόημα και να ξετυλίγεται σε μια ευθεία γραμμή, που ξεκινάει από κάπου μακριά και συνεχίζεται μέχρι εκεί που τα μάτια μου δεν βλέπουν. Και τα πάντα μπαίνουν στη θέση τους ξανά, μέχρι την επόμενη φορά που θα γίνουν πάλι κομμάτια.

Και κάπως έτσι, στις 00:11, με το ξεκίνημα άλλης μιας καινούριας μέρας, σκέφτομαι πόσο λατρεύω όλες αυτές τις καινούριες μέρες, όλες αυτές τις μικρές πρώτες στιγμές, πόσο τυχερή νιώθω που μπορώ και τις ζω, που μπορώ ακόμα να πιστεύω σ’αυτές.    

τωρα τελευταια,

μετα απο 6,5 χρονια ολοκληρωτικης αποχης, σκεφτομαι ξανα να καπνισω. Μαλακια.

μέχρι να βρούμε νερό

Καλημέρα, καλημέρα. Πρώτο ποστ της καινούριας χρονιάς, πρώτη μέρα στη δουλειά, η ώρα είναι εφτά και τέταρτο, ακούω μελωδία και πρώτο μου τραγούδι για σήμερα “τα καράβια μου καίω”. Έτσι λοιπόν ξεκινάει -μουσικά τουλάχιστον- η νέα μου χρονιά, έτσι μ’αυτό το τραγούδι θα ξεκινήσω και θα συνεχίσω, θα μείνω εδώ, μεταφορικά και κυριολεκτικά, ώσπου να’βρω νερό. Και βλέπουμε. Προς το παρόν οι φωτογραφίες του 13 από το Reuters, φωτογραφίες που πρέπει να δεις, όχι γιατί δείχνουν κάτι που δεν ξέρεις, αλλά γιατί καμιά φορά ξεχνάς, ξεχνάμε και είναι σημαντικό αν μη τι άλλο, τουλάχιστον αυτό, να θυμόμαστε. Μέχρι να βρούμε νερό λοιπόν, εδώ, μια νέα χρονιά, με υγεία, δύναμη και ελπίδα. Για όλους.