sweet dreams

Ξέρω. Είναι που θέλεις επιτέλους να δεις ένα όνειρο αλλιώτικο. Ένα όνειρο ερωτικό, απ’αυτά που σε κάνουν να ξυπνάς με χαζό χαμόγελο και βλέμμα συνωμοτικό, που έχουν κάτι από την ένταση της επιθυμίας και μια υπόσχεση κρέμεται απ’την άκρη τους.

Δεν θέλεις παράξενα μηνύματα και λαβύρινθους ερμηνείας, δεν θέλεις άσκοπα πήγαινε-έλα του μυαλού σε παρελθόν και μέλλον, ούτε φως στα κρυφά σου συρτάρια. Θέλεις το αναπάντεχο που γίνεται καθημερινό σαν μια γουλιά από τον πρωινό σου καφέ.

Απλά πράγματα.       

φωτογραφία Willy Ronis

πρωί

Ξεκινάς να γράψεις ένα ποστ στην αρχή της εβδομάδας. Είναι πρώτη μέρα στη δουλειά, σε καινούργια δουλειά, νέα πρόσωπα, ξένα, νέος χώρος, νέος χρόνος, άλλες φωνές, πολλά τα βλέμματα, διαδρομές διαδρόμων αβάδιστων, σκάλες άγνωστων προορισμών και συναντήσεων.

Ξεκινάς να γράψεις ένα ποστ στην αρχή της βδομάδας και σε παίρνει η μπάλα, σε παίρνει σβάρνα ο χρόνος, σε τραβάνε οι μέρες απ’το μανίκι, μην τυχόν και ξεχαστείς πουθενά και ανασάνεις και φτάνει το τέλος της εβδομάδας, κοντοζυγώνει το Σαββατοκύριακο και δεν έχεις προλάβει να σκεφτείς πάνω από πέντε πράγματα -έχεις σκεφτεί γύρω στο ένα εκατομμύριο πράγματα άλλα ούτε πέντε απ’αυτά δεν είναι για σένα- δεν έχεις προλάβει να γράψεις ούτε αυτό το ρημάδι το ποστ και τώρα πια δεν έχεις καμιά όρεξη να γράψεις εκείνο το ποστ, δεν έχεις καμιά όρεξη να περιγράψεις μια πρώτη μέρα σε καινούργια δουλειά, δεν έχεις καμιά όρεξη να μιλήσεις για τίποτα εκτός ίσως από αυτή την αίσθηση ότι βρίσκεσαι ξανά σε εργασιακό περιβάλλον, το μούδιασμα και τον ενθουσιασμό που ακολουθεί το να είσαι “έξω” από το σπίτι, χωρίς τα παιδιά, μετά από αρκετούς μήνες να ξυπνάνε αυτά χωρίς εσένα και εσύ να πίνεις τον πρώτο σου καφέ μακριά τους.

Βάζω το ξυπνητήρι μου στις έξι παρά, να πλυθώ και να φτιάξω το γάλα του μωρού, να τον ταΐσω,  να τον αλλάξω και να τον ξανακοιμήσω. Να κοιμήσω αυτόν και μαζί και την ενοχή που ξυπνώντας δεν θα είναι το πρόσωπό μου το πρώτο που θα δει. Σκεπάζω τη μικρή και φιλάω το ένα ροζ μαγουλάκι. Ετοιμάζομαι κρυφοκοιτάζοντας το ρολόι και νιώθω όμορφα που θα ντυθώ και θα περιποιηθώ τον εαυτό μου, θα αφήσω την φόρμα μου στην άκρη και τα μαλλιά μου κάτω. Εργαζόμενη μητέρα, άλλη μια εργαζόμενη, άλλη μια μητέρα, άλλη μια μέρα που κάτι υπέροχο μπορεί να συμβεί ή να πάνε όλα κατά διαόλου, ποντάρω πάντα στο πρώτο και μέχρι να’ρθει το βράδυ ελπίζω να πάρω τα λεφτά μου.

Βγαίνοντας νιώθω τον πρωινό αέρα, νιώθω το στίγμα της μέρας που έφτασε και γεμίζω από ενέργεια και από κάτι απροσδιόριστο. Από κάτι που με κάνει να μουρμουρίζω ένα παλιό τραγουδάκι, λίγο χαζό, μελό και αναχρονιστικό, για πρωινά ξυπνήματα με φιλιά στα μαλλιά και αγάπες βγαλμένες από ταινία ελληνική. Με λίγο από Βουγιουκλάκη, λίγο από Καρέζη και μια δόση Μελίνα, η μέρα –λέω- δεν μπορεί παρά να βγει καλή.

φωτογραφία Willy Ronis

σαν μικρά παιδιά

Μέρες μετά τις εκλογές και τα αντιφατικά συναισθήματα συνεχίζονται. Η ελπίδα να ζωντανεύει ξανά από τη μια, η απορία, η θλίψη και η ντροπή για τα “παιδιά” με τις μαύρες μπλούζες από την άλλη. Έχω θορυβηθεί με την είσοδο της ΧΑ στη βουλή. Έχω απογοητευτεί απ’την –ανύπαρκτη- παιδεία μας, από τα άγρια ένστικτά μας, απ΄την ανοχή και συνενοχή. Όπως και να έχει πάντως, θέλω να πιστεύω πως καθώς θα βγαίνει σιγά σιγά το “χρυσό” προσωπείο, θα φανερωθεί το μαύρο πρόσωπο που κρύβεται από κάτω, ώστε όλοι να μπορέσουν να το δουν. Και να το στείλουν στη σπηλιά του. Οριστικά.

Παίρνω τα παιδιά κάθε μέρα και τα πηγαίνω βόλτα. Τώρα που ο καιρός είναι επιτέλους με το μέρος μας, βγαίνουμε έξω και περπατάμε, καθόμαστε για πορτοκαλάδα και καφέ, απολαμβάνουμε την εποχή, την παρέα συνομήλικων μικρών μας φίλων, παιχνίδι και χαρά, κάθε μέρα να κινούμαστε, να αλλάζουμε εικόνες και διαθέσεις, να μην βαλτώνουμε, να ζούμε.

Για πρώτη φορά εδώ και πολλούς μήνες, νιώθω αισιόδοξη ξανά. Έχω μια ελπίδα, έχω κι’έναν φόβο. Ένα μικρό τρέμουλο, σαν αυτά που κρύβουν οι μεγάλες αποφάσεις, τα νέα ξεκινήματα, οι στροφές σε κατευθύνσεις καινούργιες, αβάδιστες. Βλέπω τον μπέμπη πώς κάνει τα μικρά του βήματα μέσα στο σπίτι. Περπατάει αργά, προσεχτικά -μα γεμάτος αποφασιστικότητα και ενθουσιασμό- κοιτάει καλά, καλά γύρω του για πιθανές παγίδες, για ξεχασμένα παιχνίδια που μπορεί να ανατρέψουν την πορεία του, για κάθε λογής τρικλοποδιές. Έχει ένα μικρό φόβο μέσα του κι’αυτός, ένα τρέμουλο, μια αναστάτωση όχι απ’αυτές που σε σταματούν, αλλά από κείνες που σου δίνουν φτερά, που σε κάνουν ενώ μπουσουλάς να σηκωθείς, να στηρίξεις τα πόδια και να πεις. “Εγώ θα περπατήσω τώρα, όρθιος από δω και πέρα θα κοιτάζω τον κόσμο.” Όρθιος και χαμογελαστός. Περήφανος.  

Και αυτό είναι ίσως στη ζωή μας και το πιο σημαντικό, αυτό που μένει και από τις μέρες αυτές, πάνω από ψήφους, κόμματα και εκλογές. Ότι είδαμε κάτι να αλλάζει. Κάτι να κινείται, να προχωρά. Ότι δεν μείναμε στα ίδια, τα γνωστά, δεν αφεθήκαμε σ’ ένα μπουσούλισμα που μπορεί να σε πάει μόνο μέχρι την άκρη του δωματίου και πίσω ξανά. Αλλάξαμε και αλλαγμένοι προχωράμε, ανοίγουμε πόρτες, λέμε ναι σε καινούργιες εικόνες και σκέψεις, ελπίζουμε και ελπίζοντας περπατάμε. Να μην βαλτώσουμε. Να ζήσουμε. Όρθιοι και χαμογελαστοί. Περήφανοι. Σαν μικρά παιδιά.

φωτογραφία Sally Mann