doll, baby doll

Η αλήθεια είναι πως πάντα πίστευε στην καλή της τύχη. Στην καλή νεράιδα που θα της έφερνε το φόρεμα και τα γυάλινα γοβάκια. Αυτό που δεν μπορούσε να καταλάβει ήταν γιατί αργούσε τόσο πολύ. Κόντευε πια τα σαράντα. Όμορφη, έξυπνη, πετυχημένη θα έπρεπε να πέφτουν όλοι στα πόδια της αν τους έκανε τη χάρη να ρίξει έστω μια ματιά. Κι΄όμως. Μετά από ένα σύντομο χρονικό διάστημα, έντονο, παθιασμένο, κινηματογραφικό, έμενε ξανά και ξανά μόνη, με την απορία ζωγραφισμένη στο κουκλίστικο πρόσωπό της.

Τι είχε πάει λάθος? Είχε μάθει να είναι όσο έπρεπε γλυκιά, λιγάκι αυστηρή, ναζιάρα με άποψη και χάρη καλλιτεχνική. Να απαιτεί την προσοχή μα και το σεβασμό, ενώ έβγαζε τον κρίσιμο, βαθύ αναστεναγμό. Λιγάκι αφελής, λιγάκι αρπαχτικό, ήτανε – το ήξερε- το τέλειο θηλυκό.

Να όμως που ήτανε μόνη, φρικτά μόνη και  το μέσα της το ένιωθε παγωμένο. Εκτός από εκείνα τα βράδια. Εκείνα τα βράδια που έρχονταν απροειδοποίητα και τάραζαν τη σιγουριά της, χλώμιαζαν το όμορφο πρόσωπο, φώτιζαν το βλέμμα. Ευτυχώς όμως, το πρωί την έβρισκε και πάλι στις επάλξεις. Η νεράιδα θα έφτανε από μέρα σε μέρα, τα σημαντικότερα λάθη δεν ήταν τα δικά της, η ζωή θα της ξεπλήρωνε όσα της χρωστούσε.

Άλλωστε, είχε μεγαλώσει γνωρίζοντας καλά πως nobody puts baby in a corner.