σαν μικρά παιδιά

Μέρες μετά τις εκλογές και τα αντιφατικά συναισθήματα συνεχίζονται. Η ελπίδα να ζωντανεύει ξανά από τη μια, η απορία, η θλίψη και η ντροπή για τα “παιδιά” με τις μαύρες μπλούζες από την άλλη. Έχω θορυβηθεί με την είσοδο της ΧΑ στη βουλή. Έχω απογοητευτεί απ’την –ανύπαρκτη- παιδεία μας, από τα άγρια ένστικτά μας, απ΄την ανοχή και συνενοχή. Όπως και να έχει πάντως, θέλω να πιστεύω πως καθώς θα βγαίνει σιγά σιγά το “χρυσό” προσωπείο, θα φανερωθεί το μαύρο πρόσωπο που κρύβεται από κάτω, ώστε όλοι να μπορέσουν να το δουν. Και να το στείλουν στη σπηλιά του. Οριστικά.

Παίρνω τα παιδιά κάθε μέρα και τα πηγαίνω βόλτα. Τώρα που ο καιρός είναι επιτέλους με το μέρος μας, βγαίνουμε έξω και περπατάμε, καθόμαστε για πορτοκαλάδα και καφέ, απολαμβάνουμε την εποχή, την παρέα συνομήλικων μικρών μας φίλων, παιχνίδι και χαρά, κάθε μέρα να κινούμαστε, να αλλάζουμε εικόνες και διαθέσεις, να μην βαλτώνουμε, να ζούμε.

Για πρώτη φορά εδώ και πολλούς μήνες, νιώθω αισιόδοξη ξανά. Έχω μια ελπίδα, έχω κι’έναν φόβο. Ένα μικρό τρέμουλο, σαν αυτά που κρύβουν οι μεγάλες αποφάσεις, τα νέα ξεκινήματα, οι στροφές σε κατευθύνσεις καινούργιες, αβάδιστες. Βλέπω τον μπέμπη πώς κάνει τα μικρά του βήματα μέσα στο σπίτι. Περπατάει αργά, προσεχτικά -μα γεμάτος αποφασιστικότητα και ενθουσιασμό- κοιτάει καλά, καλά γύρω του για πιθανές παγίδες, για ξεχασμένα παιχνίδια που μπορεί να ανατρέψουν την πορεία του, για κάθε λογής τρικλοποδιές. Έχει ένα μικρό φόβο μέσα του κι’αυτός, ένα τρέμουλο, μια αναστάτωση όχι απ’αυτές που σε σταματούν, αλλά από κείνες που σου δίνουν φτερά, που σε κάνουν ενώ μπουσουλάς να σηκωθείς, να στηρίξεις τα πόδια και να πεις. “Εγώ θα περπατήσω τώρα, όρθιος από δω και πέρα θα κοιτάζω τον κόσμο.” Όρθιος και χαμογελαστός. Περήφανος.  

Και αυτό είναι ίσως στη ζωή μας και το πιο σημαντικό, αυτό που μένει και από τις μέρες αυτές, πάνω από ψήφους, κόμματα και εκλογές. Ότι είδαμε κάτι να αλλάζει. Κάτι να κινείται, να προχωρά. Ότι δεν μείναμε στα ίδια, τα γνωστά, δεν αφεθήκαμε σ’ ένα μπουσούλισμα που μπορεί να σε πάει μόνο μέχρι την άκρη του δωματίου και πίσω ξανά. Αλλάξαμε και αλλαγμένοι προχωράμε, ανοίγουμε πόρτες, λέμε ναι σε καινούργιες εικόνες και σκέψεις, ελπίζουμε και ελπίζοντας περπατάμε. Να μην βαλτώσουμε. Να ζήσουμε. Όρθιοι και χαμογελαστοί. Περήφανοι. Σαν μικρά παιδιά.

φωτογραφία Sally Mann