πρωί

Ξεκινάς να γράψεις ένα ποστ στην αρχή της εβδομάδας. Είναι πρώτη μέρα στη δουλειά, σε καινούργια δουλειά, νέα πρόσωπα, ξένα, νέος χώρος, νέος χρόνος, άλλες φωνές, πολλά τα βλέμματα, διαδρομές διαδρόμων αβάδιστων, σκάλες άγνωστων προορισμών και συναντήσεων.

Ξεκινάς να γράψεις ένα ποστ στην αρχή της βδομάδας και σε παίρνει η μπάλα, σε παίρνει σβάρνα ο χρόνος, σε τραβάνε οι μέρες απ’το μανίκι, μην τυχόν και ξεχαστείς πουθενά και ανασάνεις και φτάνει το τέλος της εβδομάδας, κοντοζυγώνει το Σαββατοκύριακο και δεν έχεις προλάβει να σκεφτείς πάνω από πέντε πράγματα -έχεις σκεφτεί γύρω στο ένα εκατομμύριο πράγματα άλλα ούτε πέντε απ’αυτά δεν είναι για σένα- δεν έχεις προλάβει να γράψεις ούτε αυτό το ρημάδι το ποστ και τώρα πια δεν έχεις καμιά όρεξη να γράψεις εκείνο το ποστ, δεν έχεις καμιά όρεξη να περιγράψεις μια πρώτη μέρα σε καινούργια δουλειά, δεν έχεις καμιά όρεξη να μιλήσεις για τίποτα εκτός ίσως από αυτή την αίσθηση ότι βρίσκεσαι ξανά σε εργασιακό περιβάλλον, το μούδιασμα και τον ενθουσιασμό που ακολουθεί το να είσαι “έξω” από το σπίτι, χωρίς τα παιδιά, μετά από αρκετούς μήνες να ξυπνάνε αυτά χωρίς εσένα και εσύ να πίνεις τον πρώτο σου καφέ μακριά τους.

Βάζω το ξυπνητήρι μου στις έξι παρά, να πλυθώ και να φτιάξω το γάλα του μωρού, να τον ταΐσω,  να τον αλλάξω και να τον ξανακοιμήσω. Να κοιμήσω αυτόν και μαζί και την ενοχή που ξυπνώντας δεν θα είναι το πρόσωπό μου το πρώτο που θα δει. Σκεπάζω τη μικρή και φιλάω το ένα ροζ μαγουλάκι. Ετοιμάζομαι κρυφοκοιτάζοντας το ρολόι και νιώθω όμορφα που θα ντυθώ και θα περιποιηθώ τον εαυτό μου, θα αφήσω την φόρμα μου στην άκρη και τα μαλλιά μου κάτω. Εργαζόμενη μητέρα, άλλη μια εργαζόμενη, άλλη μια μητέρα, άλλη μια μέρα που κάτι υπέροχο μπορεί να συμβεί ή να πάνε όλα κατά διαόλου, ποντάρω πάντα στο πρώτο και μέχρι να’ρθει το βράδυ ελπίζω να πάρω τα λεφτά μου.

Βγαίνοντας νιώθω τον πρωινό αέρα, νιώθω το στίγμα της μέρας που έφτασε και γεμίζω από ενέργεια και από κάτι απροσδιόριστο. Από κάτι που με κάνει να μουρμουρίζω ένα παλιό τραγουδάκι, λίγο χαζό, μελό και αναχρονιστικό, για πρωινά ξυπνήματα με φιλιά στα μαλλιά και αγάπες βγαλμένες από ταινία ελληνική. Με λίγο από Βουγιουκλάκη, λίγο από Καρέζη και μια δόση Μελίνα, η μέρα –λέω- δεν μπορεί παρά να βγει καλή.

φωτογραφία Willy Ronis