φιλιά που μυρίζουν καραμέλα

Είναι απόγευμα προς βράδυ, κάνει ζέστη και έχουμε βγει βόλτα. Παρακολουθώ με μεγάλο ενδιαφέρον τα πιτσιρίκια που τρέχουν σχεδόν με μανία και παίζουν στο πάρκο. Μου κάνει εντύπωση ο τρόπος με τον οποίο διεκδικούν και κερδίζουν το χώρο τους, αγωνίζονται για κάθε παιχνίδι, ξεδιπλώνουν την προσωπικότητά τους, το χαρακτήρα, την αγωγή τους. Στοχεύουν σε κάτι, -συνήθως την μόνη ελεύθερη κούνια- και άλλα με πονηριά και σβελτάδα, άλλα με σπρώξιμο και αγκωνιές, άλλα με συστολή και λαχτάρα κινούνται προς τα κει. Προς το στόχο. Πρόσω ολοταχώς. Στο τέλος της ημέρας ανάλογα με ποιο παιδί συνοδεύεις, έχεις περάσει χάλια ή απίστευτα όμορφα και έχεις επιστρέψει σπίτι αφήνοντας πίσω χτυπημένα γόνατα και μελανιές ή χαμόγελα και φιλιά που μυρίζουν καραμέλα.   

Μετρώντας αντίστροφα τις μέρες για την Κυριακή, σκεφτόμουν τις προάλλες πως κάθε φορά που είμαστε αναποφάσιστοι, κάθε φορά που δεν ξέρουμε ποια πρέπει να είναι η επόμενή μας κίνηση, κάθε φορά που μια ερώτηση μας χτυπάει την πόρτα, ο μόνος τρόπος για να απαντήσουμε είναι να κοιτάξουμε μπροστά και να δούμε ποιος είναι ο στόχος μας. Που θέλουμε να πάμε. Για να διαλέξεις διαδρομή, πρέπει να ξέρεις τον προορισμό σου, αλλιώς θα περιπλανιέσαι στα χαμένα -γεγονός που δεν είναι απαραίτητα κακό, αν μιλάμε κυριολεκτικά, είσαι είκοσι χρονών και έχεις καλή παρέα.

Θυμάμαι κάτι συζητήσεις με φίλες, κάπου εκεί στα είκοσι, αισθηματικού περιεχομένου με πολλά αχ και βαχ και εγώ στο ρόλο του συμβούλου. Όποτε το θέμα έφτανε στο ζουμί, στην κρίσιμη ερώτηση, "τι να κάνω?" αυτό που πρώτα απ’όλα ρωτούσα ήταν, "εμείς τι θέλουμε?" Τι θέλουμε? Τι? This is the question.

Παρακολουθώντας όσα συμβαίνουν τις τελευταίες μέρες, χαστούκια, αυτοδικίες και έναν απίστευτο πόλεμο δηλώσεων, καταλήγω πως ήρθε η στιγμή να φτάσουμε στο ζουμί, ήρθε η στιγμή να καθορίσουμε ποιος είναι ο στόχος και να θέσουμε την μεγάλη ερώτηση. Τι θέλουμε? Και ύστερα είναι εύκολο να δούμε πώς θα πάμε εκεί. Επιλέγοντας αυτό που θέλουμε, στην ουσία επιλέγουμε το ποιοι είμαστε. Ποιοι είμαστε. Αν ξέρουμε το τι, αν ξέρουμε το ποιος, τότε όλα είναι απλά. Ξεκάθαρα.

Φτιάχνω καφέ και μασουλάω παιδικές σοκολατίτσες, βάζω μουσική και προσπαθώ να χαλαρώσω, ενώ σκέφτομαι πως μπροστά στα μάτια μας χαράζονται πορείες. Και κάπου εδώ πρέπει να αποφασίσουμε ποια θα ακολουθήσουμε. Και τι θα αφήσουμε πίσω μας. Χτυπημένα γόνατα και μελανιές ή χαμόγελα και φιλιά που μυρίζουν καραμέλα.   

Gustav Klimt, "mother and child"