στο στόμα

Και έρχεται η μέρα που το παίρνεις απόφαση πως ναι, άλλαξαν τα πράγματα, προχωράνε οι μέρες και ο καιρός, πρέπει να συνηθίσεις τον ψυχρό αέρα στο πρόσωπο και να φτιάξεις τα ρούχα στη ντουλάπα. Προχώρησαν οι μέρες και είναι βράδυ ακόμα την ώρα που σηκώνομαι για δουλειά, είναι βράδυ ακόμα και έχει αρχίσει να δυσκολεύει αυτό το πρωινό -μες το σκοτάδι- ξύπνημα, όλο και περισσότερο με τραβάει το κρεβάτι και η λευκή πικέ κουβέρτα που έχω από την προίκα μου –εμμονή μαμάς- όλα πρέπει να τα έχει ένα σωστό σπιτικό και τα λοιπά και τα γνωστά. 

Το πρωί στη δουλειά μια συνάδελφος μιλώντας σε κάποιον τρίτο ρώτησε “Τι θα γίνει όταν από τη μαζική κατάθλιψη περάσουμε στη μαζική υστερία?” Κατάθλιψη, υστερία. Οι δύο λέξεις που σκιαγραφούν την Ελλάδα του 12. Το περιμένω αυτό το πέρασμα. Το φοβάμαι και το προσδοκώ. Η κατάθλιψη δεν μπορεί να σε πάει πουθενά. Η υστερία κάπου θα μας πάει. Έστω μέχρι το Μπισακό.

Μερικές φορές όταν ακούω την ηλικία μου ξαφνιάζομαι. Σκέφτομαι πως μια γυναίκα στα τριανταέξι  είναι μεγάλη γυναίκα. Και μετά συνειδητοποιώ πως τόσα είναι τα χρόνια μου και αναρωτιέμαι πώς είναι δυνατόν αφού εγώ νιώθω κοριτσάκι, ένα κοριτσάκι τριάντα πλας με δυο μωρά στο διπλανό δωμάτιο. Τις προάλλες σε μια δημόσια υπηρεσία παρατηρούσα δύο γυναίκες γύρω στα εβδομήντα μπροστά σε κάποιο γκισέ. Η μια τους έψαχνε ένα χαρτί στην τσάντα της και η άλλη όλο αγωνία τη ρωτούσε. “Μα καλά βρε κορίτσι μου, πού το έχεις βάλει;” Σκέφτηκα πως αν μπορείς στα εβδομήντα να νιώθεις και να δηλώνεις κορίτσι, τότε σίγουρα μπορείς στα τριανταέξι και στα σαράντα και για όσο αντέχεις. Ένα κορίτσι στα ενενήντα  πέντε  με το πιο ζαρωμένο χαμόγελο του κόσμου. Γιατί έτσι, γι’αυτό.

“-Κι’όταν όλα θα έχουν τελειώσει; Τότε τι; τη ρώτησε ο άντρας. -Τότε θα ερωτευτούμε τη βροχή και το σύννεφο, να ζούμε τον έρωτα μούσκεμα ως το μεδούλι ” απάντησε και άνοιξε το παράθυρο με δύναμη σαν να υπέγραφε συμβόλαιο με τη μέρα.

Έχει ένα ενδιαφέρον το να τουμπάρεις. Βλέπεις αλλιώς το πάτωμα όταν πάνω του ακουμπάει το μάγουλό σου.

Για καληνύχτα ένα τραγουδάκι που μου έχει κολλήσει από το πρωί, ένα από αυτά τα τραγουδάκια που κι’ας μη το ξέρεις ζούνε κάπου μέσα σου, από αυτά τα τραγουδάκια που ας το παραδεχτούμε, θα ήθελες να είχαν γραφτεί για σένα, ή εντάξει, έστω για μένα.