fighting time

Εντάξει, θα με πεις κολλημένη. Αλλά με αυτά που ζούμε, πώς να ξεφύγει το μυαλό; Σκεφτόμουν τον τελευταίο καιρό (σχεδόν συνέχεια δηλαδή) για τον αγώνα, για τους αγώνες γενικά που δίνουν όλοι στη ζωή τους. Τους προσωπικούς και τους πιο συλλογικούς. Σαν όπλο του ο καθένας επιλέγει και κάτι διαφορετικό. Το χιούμορ που όλα τα ξορκίζει, την οργή,  την προσφορά σε όσους τη χρειάζονται. Την τέχνη. Και μ’αυτό πολεμά.

Μ’αρέσουν οι άνθρωποι που αγωνίζονται. Που δίνουν μικρούς και μεγάλους αγώνες, χαμένους αγώνες, που μοιάζουν σαν να έχουν ήδη κριθεί. Ειδικά τέτοιους. Μ’αρέσουν οι άνθρωποι που αρνούνται να παραιτηθούν. Ακόμη και όταν κρέμονται από μια κλωστή, και κοιτάνε κάτω τους το χάος και την άβυσσο μέσα τους. Που δεν φοβούνται να εκτεθούν, να φωνάξουν για όσα ζητάνε από τη ζωή και τους άλλους, για όσα ζητάνε από τον ίδιο τους τον εαυτό. Που πολεμάνε για αυτό το κάτι παραπάνω, το ίσως περιττό. Γιατί η ομορφιά και η ουσία της ζωής κρύβεται στα περιττά και όχι στα απαραίτητα. Στο κάτι παραπάνω. Σ’αυτό που μπορεί να γλυκάνει την ψυχή μας, και να φωτίσει τη σκέψη μας. Να μας πάρει από το χέρι και να οδηγήσει στην δική μας αλήθεια, τη μοναδική. Αυτή που συχνά κρύβουμε και από τον ίδιο μας τον εαυτό.

Μεγαλύτερο αγαθό πιστεύω δεν είναι ούτε η αγάπη, ούτε η φιλία, ούτε δεν ξέρω εγώ τι. Μεγαλύτερο αγαθό είναι για μένα ο χρόνος. Ο χρόνος. Και αυτό που θα ήθελα για όλους να ευχηθώ είναι να έχουν μπροστά τους πολύ χρόνο. Να προλάβουν να ζήσουν, να γνωρίσουν ποιοι είναι και τι πραγματικά θέλουν από τη ζωή τους. Να προλάβουν να παλέψουν γι’αυτό κι’ας βρεθούν με ματωμένα γόνατα και χαρακιές στην ψυχή και το σώμα. Χρόνος να κάνουν λάθη τραγικά και χρόνος να κλάψουν με λυγμούς γι’αυτά. Χρόνος να αγαπήσουν τον εαυτό τους πρώτα και μετά όλους τους άλλους. Να γκρεμίσουν ό,τι τους τραβάει κάτω, ό,τι υπάρχει μέσα τους που τους πονάει τα βράδια που είναι μόνοι και να ξαναχτίσουν το μέσα τους από την αρχή. Να νιώσουν, να νιώσουν όσα πιο πολλά μπορούν. Να ζήσουν. Και τι είναι η ζωή αν όχι ένας ατελείωτος αγώνας ενάντια στο χρόνο?  «Να μην ξεχάσουμε, να μην ξεχαστούμε.»*

Και έρχονται κάτι τέτοιες μέρες, που δεν μπορώ, δεν ξέρω πώς να εκφράσω αυτή μου την πίστη στον κόσμο. Στη δύναμή του. Στους ανθρώπους και το πείσμα τους. Στην διάθεσή τους να νικήσουν τον χρόνο, ζώντας τον. Στους ανθρώπους. Που γράφουν τραγούδια και μιλάνε για ελπίδα ακόμα κι’αν δεν φαίνεται να υπάρχει καμιά. Που γελάνε, με τις μουτζούρες στο πρόσωπό τους και δεν τους νοιάζει αν μαζί τους γελάσεις και εσύ. Που δεν αποστρέφουν το βλέμμα τους όταν θολώνει και δεν φοβούνται να σου δείξουν τα δάκρυά τους. Που θυμώνουν, οργίζονται, φωνάζουν και μετά από λίγο σου δίνουν το χέρι και μια αγκαλιά. Στην ομορφιά που κρύβουν μέσα τους και στο ρομαντισμό με τον οποίο δίνουν τους μικρούς και τους μεγάλους αγώνες τους.

Τους χαμένους αγώνες.

Αυτούς που μοιάζουν σαν να έχουν ήδη κριθεί….

*από το ποίημα De retum natura. Γ. Θέμελης

φωτογραφία Bresson