butter, butter, butterfly

Τα μάτια μου έχουν γεμίσει πεταλούδες. Πεταλούδες πάνω σε παιδικά χεράκια. Τα μάτια μου έχουν γεμίσει από την εικόνα μιας πεταλούδας πάνω σε παιδικό χεράκι. Μια πεταλούδα  σ’ένα παιδικό χεράκι, σ’ένα παιδικό χεράκι πάνω στο χέρι μου, τι περίεργο πυργάκι που κάνουμε εμείς οι τρεις. Πόσο θα’θελα να ζωγραφίσω αυτή την πεταλούδα. Να της δώσω μικρές κεραίες και πολύχρωμα φτερά με γαλάζιες και λιλά πιτσιλιές, μικρά τοσοδούλικα φτεράκια να ανοιγοκλείνουν χαρωπά. Μόνο τέτοιες θα΄πρεπε να βρίσκονται πάνω σε παιδικά χεράκια. Μόνο αυτές οι καλοσυνάτες που σου ψιθυρίζουν ιστορίες και σου γνέφουν πονηρά πριν σου πουν τα μυστικά τους. Μόνο τέτοιες. Όλες οι άλλες θα έπρεπε να εξαφανιστούν, με νόμο, θεού κι’ανθρώπου. Παντοτινά.

Έχουν γεμίσει τα αυτιά μου βουητό. Τα νέα που έφταναν απόμακρα, ξένα. Βγήκε ο Ομπάμα, τα μέτρα ψηφίστηκαν. Φασίστες ξυλοκόπησαν, βασάνισαν, χτύπησαν…. Πώς να ακούσεις καθαρά όταν έχεις στα αυτιά σου το βουητό μιας πεταλούδας και το κλάμα ενός μωρού; Σφιχτή αγκαλιά και τραγουδάκια, το καλύτερο φάρμακο στον κόσμο. Και ο πάνινος Ντόναλντ για συντροφιά. Το καλύτερο φάρμακο στον κόσμο. Α και τα ζουληχτά φιλιά. Κυρίως αυτά.

Σήμερα για πρώτη φορά σκέφτηκα πως θα μπορούσα να φύγω απ’την Ελλάδα. Ποιος, εγώ. Που έλεγα δεν θα ζούσα μακριά από δω. Δεν θα έφευγα ποτέ για καλύτερη δουλειά, ή για πιο πολλά λεφτά, αλλά να, είναι που δεν μπορώ να ζω με τους φασίστες. Και να μεγαλώνω δίπλα τους παιδιά. Αυτό. Είναι που δεν μπορώ. Νο, νο, νο.

Τουλάχιστον καθάρισαν τα μάτια μου. Μ’αρέσει να κάθομαι και να κοιτάζω το χέρι μου. Και το παιδικό χεράκι πάνω σ’αυτό. Τώρα που χάλασε το πυργάκι και διώξαμε την κακιά πεταλούδα, ξεκουράζομαι κοιτάζοντας τα χέρια μας που κάθονται παρέα και αφήνοντας μικρά πεταχτά φιλάκια πάνω στο μιμί. Να γιάνει, να ξεχαστεί.  Και ποιος ξέρει, αφού φύγαν οι πεταλούδες μπορεί να φύγουν και οι φασίστες. Και το μιμί να γιάνει, να ξεχαστεί.

παρέα με τον κύριο Μενεξέ