οι ζωές κάποιων άλλων

Τρίτης τελείωμα. Γιόρταζε μια συνάδελφος σήμερα και μέσα στις ευχές που πήρε κάποιος της είπε “όμορφη και γεμάτη ζωή”. Αναρωτήθηκα ποια είναι τα συστατικά εκείνα που σου χαρίζουν μια όμορφη και γεμάτη ζωή. Και τι μένει από όλο αυτό πέρα από ένα άλμπουμ με γελαστές ή αμήχανες φωτογραφίες. Και γεμάτη και όμορφη. Σπουδαίο στοίχημα, σπουδαία ζωή. Αμήν.

Ακούω χειμερινούς κολυμβητές και “κάθε στιγμή η σκέψη μου”. Σιγοτραγουδάω και μ’αρέσει. Μου πάει η μουσική τους, είναι ό,τι χρειάζομαι μια τέτοια κρύα Δεκεμβριάτικη νύχτα. Βάζω μισό ποτήρι κόκκινο κρασί και -για χιλιοστή φορά τους τελευταίους μήνες- σκέφτομαι πώς θα ήταν να άναβα τσιγάρο. Θα ήταν ωραία. Ναι, θα ήταν. “Κάθε στιγμή η σκέψη μου”. Δίσκος, “Oχι λάθη, πάντα λάθη”. Μ’αρέσει αυτός ο τίτλος. Είναι σχεδόν λυτρωτικός. Φιλικός και καλοπροαίρετος. Σαν κάτι παππούδες ετοιμόρροπους, που σου χαμογελάνε με κατανόηση και σου δίνουν συμβουλές που δεν τους ζήτησες, πριν σου πουν την ιστορία της ζωής τους. Της μοναδικής τους ζωής.

Κοιτάω τις καλύτερες φωτογραφίες για το 12, εδώ. Κοιτάω και ξανακοιτάω, κολλάω και επιστρέφω και έχει κάτι το μαζοχιστικό αυτό, είναι μαζοχισμός να κολλάς σε ό,τι σε χαλάει. Το βλέμμα μου προσπαθεί να πιάσει το βλέμμα μιας νεαρής από το Μπαγκλαντές που μ’αποφεύγει, -εμένα και τον κόσμο όλο- το μυαλό μου σταματάει μπροστά σε πρόσωπα παιδιών, σε σώματα κακοποιημένα, σε χέρια πεινασμένα. Και κάθε φορά που τις βλέπω, κάθε φορά που βλέπω αυτό το παράλληλο σύμπαν αναρωτιέμαι πώς είναι δυνατόν, πώς είναι δυνατόν να κινείται ακόμη η γη, να συνεχίζει, πώς δεν έχει ανοίξει στα δύο να μας καταπιεί, να μας εξαφανίσει, πώς το ρολόι συνεχίζει να γυρίζει και εγώ είμαι ακόμη εδώ και πίνω το κρασί μου γράφοντας μαλακίες, την ίδια στιγμή που ένα λιλά σαμπό αιωρείται εγκαταλείποντας ένα παιδικό καλτσάκι. Σ’ένα σύμπαν παράλληλο υπάρχουν ένα χαμένο λιλά σαμπό και κάποια εκατομμύρια ζωές. Ζωές κάποιων άλλων.

φωτογραφία Sally Mann