Κάτι τέτοια πρωινά,
που έχω άδεια και είμαι σπίτι, νιώθω το κορμί μου να θέλει να μουχλιάσει πάνω σ’ένα
καναπέ. Λίγο το κρύο έξω, λίγο το κενό που αφήνουν φεύγοντας οι γιορτές, γυρνάω
με πυτζάμες και παντόφλες από δωμάτιο σε δωμάτιο, σέρνοντας βήματα και σκέψεις,
μες την μαυρίλα και την καταχνιά, με μόνη επιθυμία να βουλιάξω σε ένα μαλακό
στρώμα και να μείνω εκεί, κουρουριασμένη, σαν το νεογέννητο στην αγκαλιά της μάνας.
Και πάντα αναρωτιέμαι
τι είναι αυτό, που κάθε φορά, λίγο πριν την οριστική παραίτηση, με κάνει να
σηκώνομαι για να κάνω ντους και να ντυθώ.
η φωτογραφία από κάπου αλλού
8 σχόλια:
βάλε το ερώτημα στους αναγνώστες σου
"τι είναι αυτό, που κάθε φορά, λίγο πριν την οριστική παραίτηση, με κάνει να σηκώνομαι για να κάνω ντους και να ντυθώ "
θα απαντήσω πρώτος...
εντάξει, περιμένω λοιπόν. να το πάρει το ποτάμι, να το πάρει.
ίσως για την αγάπη του κύκλου: αν δε σηκωθώ δε θα μπορέσω να ξαναβουλιάξω ούτε να ξανασηκωθώ κοκ
@sun, πουτάνα συνήθεια :p
:)
Καταπληκτικό!!!! Υπέροχο!!!! Καιρό είχα να διαβάσω κάτι τόσο συγκλονιστικό!!!! Είσαι υπέροχη!!!!
στις 4:03? παρασκευή βράδυ? ...
γιατί έτσι βρε παιδί μου?
είμαι έτσι εδώ και μία εβδομάδα αλλά πλέον απο σήμερα τα κεφάλια μέσα. καλή χρονιά!
καλή χρονιά και σε σένα κορίτσι :))
Δημοσίευση σχολίου