φράουλες και πινέλα

“ Δεν χρειάζεται να σας εμπιστεύεται για να σας υπακούσει.

                                      Αρκεί να πάψει να εμπιστεύεται τον εαυτό του” *

Ήταν από αυτές τις σπάνιες στιγμές. Καθόμασταν σε ένα τραπέζι, γύρω- γύρω, γιαγιά, μαμά, εγώ και η μικρή. Καθόμασταν ψιλοκουβεντιάζοντας τέσσερις γυναίκες, - η Εργίνα δοσμένη ολότελα σε ένα κίντερ αυγό- καλύπτοντας κοντά εκατό χρόνια ιστορίας, τέσσερις γενιές, τέσσερις σκέψεις και φωνές. Μου ήρθε ξαφνικά, πως οι ζωές, οι πορείες μας ήταν τόσο διαφορετικές – όπως θα έπρεπε να είναι- και αυτό αντί να μας χωρίζει ήταν τελικά εκείνο που μας ένωνε, που μας βοηθούσε να στεκόμαστε η μία δίπλα στην άλλη απλά και όμορφα, σαν φωτογραφίες από διαφορετικούς σταθμούς ενός μοναδικού ταξιδιού, που μπορεί να σε πάει εδώ, εκεί ή και πολύ παραπέρα.

Διαβάζαμε προχτές ένα βιβλίο του Τριβιζά με τη μικρή και κάποια στιγμή μου λέει : “Αστείο όνομα έχει αυτός ο κύριος μαμά. Ίσως γι’αυτό γράφει και τόσο ωραία βιβλία.” Καμιά φορά σκέφτομαι τι υπέροχο πράγμα είναι αυτό το παιδικό μυαλουδάκι και τι μοναδικές σκέψεις μπορεί να κάνει. Σ’αυτή την ηλικία των 4-5, μπορεί να σε κολλήσει στον τοίχο με την πιο απλή ερώτηση του κόσμου ή με μια κίνηση αυθόρμητη όπως ένα χαμόγελο στο γυφτάκι στο φανάρι.

Μερικές φορές όταν περπατάω στο δρόμο νομίζω ότι παίζω σε ταινία. Κοιτάω τους ανθρώπους γύρω μου και αναρωτιέμαι πόσοι από αυτούς θα μπορούσαν να είναι κομμάτια της ταινίας μου ή παίζουν αλλού, άλλο έργο, μια πλοκή εντελώς διαφορετική.  Περπατάω, είμαι κουρασμένη και σκέφτομαι ποια θα ήταν άραγε η αντίδρασή μου αν έβγαινε από κάπου ο σκηνοθέτης φωνάζοντας στοπ.

Βλέπω τα παιδιά που ζωγραφίζουν στο τετράγωνο τραπεζάκι του ΙΚΕΑ, ροζ και γαλάζια καρεκλάκια, και χαίρομαι έτσι όπως πασαλείβουν τα χαρτιά τους μπερδεύοντας μαρκαδόρους με νερομπογιές και ξυλοχρώματα. Φαντάζομαι όλα τα παιδιά του κόσμου να τραβάνε γραμμές και πινελιές σε άπειρα λευκά χαρτιά και την ίδια στιγμή να χαράζονται γραμμές στο δικό τους μυαλουδάκι, να αφήνονται ζωγραφιές ή μουτζούρες  να καθορίσουν τη σκέψη και το συναίσθημά τους.

Χαζεύω ειδήσεις, Ελλάδα, Κύπρος, ευρώ, δολλάρια, Ρώσοι ολιγάρχες, Γερμανοί παντοκράτορες και τραπεζίτες. Μερικές φορές νομίζω πως και πολλοί ενήλικες, όπως τα παιδιά, έχουν μυαλό στο οποίο μπορείς να φυτέψεις εύκολα κάθε λογής σπόρους. Σαν να καλλιεργείς φράουλες, ας πούμε, στο μπαλκόνι σου. Εύκολα και απλά.  

Βολεύω πινέλα, χαρτιά και μπογιές, βάζω σε τάξη ζωγραφιές και καρεκλάκια και ταυτόχρονα χαλαρώνω και αδειάζω από σκέψεις και ένταση. Μου είναι όλο και πιο δύσκολο να πιστέψω σε κάτι, αλλά εξαιτίας μιας μάλλον εκ γενετής ανοησίας, κάτι τέτοια απογεύματα που είμαστε όλοι μαζί και χουχουλιάζουμε στο σπίτι, μια ζωγραφιά και δυο στιχάκια,  με κάνουν να θέλω να δώσω στον κόσμο άλλη μια ευκαιρία. Και ίσως να φυτέψω και φράουλες φέτος. Έτσι, για δοκιμή.

φωτογραφία H. C. Bresson

*«Η ενοχή της αθωότητας» Ι. Μπουραζοπούλου