τρελές πατέντες

Ο Παναθηναϊκός συνεχίζει στην παράταση και εντάξει, ξέρω, δεν παίζει να γράψεις ποστ με τόση φασαρία δίπλα στα αυτιά σου, αλλά δεν την μπορώ την αγωνία, ούτε καν αυτή των άλλων και ο Σ. κάνει σαν αγρίμι στο κλουβί, περπατώντας πάνω κάτω, οπότε ή θα μου σπάσει τα νεύρα ή που θα γράψω κάτι να ξεχαστώ.

Είδαμε το πρώτο επεισόδιο του Game of thrones της τρίτης σεζόν και χάρηκα που ξεκίνησε κάτι που πραγματικά μου αρέσει. Αυτό και η Άνοιξη. Ξεκίνησαν και μου έφτιαξαν τη διάθεση. Μου είχε λείψει ο αγαπημένος μου Τύριον (Peter Dinklage), αλλά τώρα που το σκέφτομαι ίσως περισσότερο να μου έλειψε η αναμονή ενός επόμενου επεισοδίου. Η αναμονή για κάτι καλό. Αυτό.

Έχουμε γεμίσει αφρικανική σκόνη και τα μπαλκόνια θέλουν συνέχεια καθάρισμα. Τα κοιτάω κουνώντας θλιμμένα το κεφάλι και περιμένω να γίνει ένα μικρό, καθημερινό θαύμα και να καθαριστούν από μόνα τους. Αυτό και το θαύμα της ανάκαμψης της Ελληνικής οικονομίας. Άγιες μέρες έρχονται, ποτέ δεν ξέρεις. Νίκη απ΄το τριφύλλι σίγουρα δεν περιμένω, χάσαμε εδώ και ώρα, αλλά εντάξει, τριφύλλι είναι αυτό.

Στα προνήπια μας ζήτησαν λαμπάδες για να στολίσουν τα πιτσιρίκια και η μικρή διάλεξε μια σκέτη ροζ, για της κρεμάσει πετρούλες σε λεπτές κορδέλες, πεταλούδες, πούλιες, μαρουδίτσες και φαντάζομαι και τον ουρανό με τ’άστρα θα’θελε να κρεμάσει επάνω, είναι μικρή και μπορεί να θέλει τα πάντα, μπορεί να ζητά και να περιμένει τα πάντα και να είναι τα πάντα αυτονόητα. Απλά. Σαν λεκές από κρασί πάνω στο λευκό τραπεζομάντηλο. Κάθε φορά.  

Κάθε μέρα σηκώνομαι όλο και πιο ευχάριστα, η μέρα που ξεκινάει πριν από μένα με γεμίζει ενέργεια και μια μικρή ελπίδα για κάτι όμορφο που θα ξεφυτρώσει ξαφνικά στην επόμενη γωνία. Χαλιέμαι από χίλια δυο πράγματα που βλέπω, ακούω και διαβάζω, αλλά αυτός ο μισός ήλιος με ξεμυαλίζει και περισσότερο απ΄τον ήλιο είναι το ξεμυάλισμα που με φτιάχνει, ανασαίνω με ανακούφιση που μπορώ ακόμα να ξεμυαλιστώ, ανασαίνω με ανακούφιση που μπορώ ακόμα και ανασαίνω, που μπορώ ακόμα και ζω.   

Κι’αν νιώθουμε όλο και συχνότερα ξένοι σ’ένα τόπο που αλλάζει, έρχονται ακόμα εκείνες οι στιγμές που λέω δε γαμιέται, κάπως θα την παλέψουμε, κάπως θα βρούμε λύση, θα μάθουμε να ζούμε και να απαιτούμε τ’αυτονόητα, θα μάθουμε να ζούμε και να θέλουμε τα πάντα κι’ας επιμένεις να μου λες βαριές κουβέντες, κι’ας έφτασες μόλις δυο βήματα πριν να περάσεις τα σαράντα.