σαν μεγάλο καράβι

Μερικές φορές, σκέφτομαι πως θα’θελα να’μουνα ο σούπερμαν ή κάποιος τέτοιος ωραίος τύπος, με κάπα και τα σχετικά, να πετάω όποτε θέλω πάνω απ’την πόλη, πηγαίνοντας σε χρόνο μηδέν από το ένα σημείο στο άλλο. Θα τους ξάφνιαζα όλους με την ακρίβεια που θα είχα στα ραντεβού μου, ποια εγώ, που θα σε στήσω είναι σίγουρο, αν ποτέ συναντηθούμε, στο λέω, εκτός αν είσαι σαν την φίλη μου την Ε., οπότε παραδίνομαι, κανείς δεν μπορεί να σε στήσει, όσο και να αργήσω, θα φτάσεις μετά από μένα. Θα ήθελα λοιπόν να απλώνω τα χέρια και να ταξιδεύω -όπου θέλω- με τον αέρα στα μαλλιά μου, αλλά μετά σκέφτομαι πως δεν θα μπορούσα να πάω πουθενά, έχω χάλια προσανατολισμό, το πιο πιθανό να χανόμουν, έτσι όπως θα πετούσα χωρίς σχέδιο πτήσης, χωρίς πινακίδες να μου δείχνουν το δρόμο και ούτε έναν άνθρωπο να ρωτήσω εκεί ψηλά.

Λένε ότι ο Αύγουστος είναι μήνας διακοπών, αλλά νομίζω, ότι πιο πολύ του ταιριάζει να λέγεται, μήνας επιστροφών. Είναι γεμάτος επιστροφές ο Αύγουστος, γεμάτος βαλίτσες που αδειάζουν και εισιτήρια που μένουν τσαλακωμένα στις πίσω τσέπες παντελονιών ή σε λευκές, μεγάλες τσάντες, μαζί με κάποιο λιποζάν μισολιωμένο και τρίματα από μπισκότα σοκολάτας. Επιστροφές και φωτογραφίες, διαδρομές και αφηγήσεις, μα πιο πολύ επιστροφές και κρυφή ανακούφιση, αφού, ποτέ δεν επιστρέφεις σε κάτι χωρίς να το θες, χωρίς να το έχεις επιθυμήσει πρώτα, να έχεις δει με το μυαλό σου όλη τη διαδρομή μέχρι το χαλάκι της εξώπορτας και το κουδούνι της πόρτας.

Το καλοκαίρι είναι μια μαγική εποχή. Σου δίνει την ευκαιρία να μαυρίσεις και μετά να ξεφλουδίσεις, να αλλάξεις χρώμα και δέρμα. Ξαναβαφτίζεσαι στην αλμύρα της θάλασσας και αν είσαι τυχερός, διαλέγεις το σωστό όνομα αυτή τη φορά. Αν όχι, δεν πειράζει, θα σου μείνει πάντα η απόλαυση της βουτιάς και εντάξει, θα’ρθουν κι’άλλα καλοκαίρια, θα’ρθουν κι ‘άλλες βουτιές, άπειρα ονόματα για να διαλέξεις.

Και είναι κάτι τέτοια βράδια, που σκέφτομαι πως δεν πειράζει, ας μην έχω κάπα και ακρίβεια, τι να γίνει, ας είναι, ας μην πετάω, θα μάθω πιο γρήγορα να περπατάω, θα βαδίζω απλά, με τον αέρα στα μαλλιά μου, αρκεί κάθε καλοκαίρι να ξαναβαφτίζομαι και να επιστρέφω, εδώ, να επιστρέφω με τα χέρια ανοιχτά, πάνω σ’ένα μεγάλο, φωτισμένο καράβι,  σ’ένα μεγάλο καράβι, που θα’μαι μέσα και γω.