να ζω

Οδηγώντας να πάω στη δουλειά, τώρα που οι μέρες μου ξεκινάνε ξανά μέσα στο φως, μετράω ώρες μέχρι την Παρασκευή. Τέλος Οκτώβρη και σκέφτομαι ότι όταν στις αρχές του μήνα μιλούσα για διασκέδαση νον στοπ, δεν είχα καν στο μυαλό μου τη φάρσα των ξανθών μαλλιών της μικρής Μαρίας ή τις πρόσφατες δηλώσεις Πάγκαλου. Η αλήθεια είναι ότι κάθε φορά που ακούω δηλώσεις Πάγκαλου ή έστω κάποιο νέο που τον αφορά, δεν μπορώ να σκεφτώ τίποτε άλλο εκτός από τον Οτσαλάν. Πάγκαλος – Οτσαλάν. Αυτό, τίποτε άλλο, κάθε μου σκέψη σταματά εκεί. Πέφτει στο κενό. Γκαπ.

Τριήμερο εθνικού εορτασμού και βρεθήκαμε στο Πήλιο, συγκεκριμένα στις Μηλιές να χαζεύουμε το θρυλικό τραινάκι. Κόσμος απίστευτος, με το ζόρι να βρεις να πιεις καφέ και να φας, έχει κάτι πολύ ωραία ταβερνάκια στη Βυζίτσα, τέσσερις μεγάλοι και τέσσερις μικροί να χαλάνε τον κόσμο. Και ένας ήλιος να σου κλείνει το μάτι και να σε ξεγελά. Για να χαρείς ξανά που είσαι άνθρωπος και μπορείς να περπατάς και να χαμογελάς, με χαμόγελο ολόκληρο, στο διπλανό σου. Ναι, υπάρχουν ακόμη τέτοιες μέρες, έρχονται ακόμη τέτοιες στιγμές που απλά ξεχνιέσαι και ζεις χωρίς δεύτερες σκέψεις, νιώθοντας απλή χαρά. Σκέτη. Ανάλαφρη. Ατόφια.

Βάζω τα παιδιά για ύπνο και χαλαρώνω με μια από τις πιο αγαπημένες μου ταινίες. Όταν θέλω να ξεκουραστώ επιστρέφω πάντα σε κάτι οικείο, επιλέγω να δω μια αγαπημένη ταινία, να ξαναδιαβάσω ένα απ’τα παλιά μου βιβλία. Δεν ξέρω γιατί, με ηρεμεί αυτό, το γνώριμο, το αγαπημένο, ίσως γιατί μου δίνει μια αίσθηση γαλήνης, ή ίσως αυτή να είναι η πιο απλοϊκή ψευτοανάλυση του αιώνα, γεγονός πάντως είναι πως επέστρεψα ή πως δεν έφυγα ιδιαίτερα μακριά, γεγονός είναι πως απόλαυσα μια ταινία λατρεμένη, μια ταινία από αυτές που με κάνουν να πιστεύω ξανά, να επιστρέφω πάλι και πάλι, να θυμάμαι να πετάω όταν κουράζομαι να περπατώ, να θυμάμαι τελευταία στιγμή ανάσα να παίρνω, να θυμάμαι να ζω, να ζω, να ζω.