ζάχαρη με κανέλα

Τις τελευταίες μέρες μαζεύω συνταγές από το διαδίκτυο. Είναι η σειρά μου για μάζωξη και ψάχνω για νέα πιάτα, να δοκιμάσουμε κάτι διαφορετικό κι’ας μείνουμε νηστικοί -δεν πειράζει- θα πιούμε μόνο και θα γελάσουμε, ή όχι, ούτε αυτό είναι απαραίτητο για να περάσει όμορφα μια βραδιά. Έτσι όπως άρχισε όμως, να μυρίζει ξανά χειμώνας, ίσως πρέπει να σταματήσω να ψάχνω για το αλλιώτικο, ίσως το μόνο που χρειάζεται είναι λίγα ξύλα που καίγονται, κόκκινο κρασί και καυτή σούπα στα πιάτα μας. Ζωηρές κουβέντες και καθαρές ματιές. Αυτά. Και μηλόπιτα να ψήνεται, για να μυρίζει το σπίτι ζάχαρη και κανέλα. Ανάκατα.

Στη δουλειά κάθε μέρα όλοι μιλάνε για τον Άδωνι. Τι είπε χτες, προχτές, παραπροχτές και πάει λέγοντας. Νιώθω περίεργα. Δεν έχω καταφέρει ποτέ να ακούσω τι λέει ο συγκεκριμένος άνθρωπος, οι παραληρηματικοί μονόλογοι με αποσυντονίζουν, άσε που δεν έχω και την απαραίτητη υπομονή. Τα αυτιά μου κλείνουν αυτόματα  μπροστά στο θόρυβο  -έχω αναπτύξει τρελές άμυνες, το ξέρω- γεγονός που μου χαρίζει μια τρομερή ηρεμία την ώρα που οι άλλοι δίπλα μου λυσσάνε. Κάποια πράγματα κάνουν κακό στην υγεία και είπαμε, η υγεία είναι αγαθό. Ακόμα, τουλάχιστον.

Θέλω να διαβάσω ένα βιβλίο, αλλά όχι απλά να το διαβάσω. Θέλω να διαβάσω ένα βιβλίο που θα το ερωτευτώ, θα χαθώ τελείως μέσα του, θα το κρατάω στα χέρια μου με προσμονή και λατρεία. Σκέφτομαι να ξεκινήσω το 1Q84 του Χ. Μουρακάμι, πάει τόσος καιρός που θέλω να το διαβάσω και κάτι μου λέει ότι είναι ό,τι ακριβώς ζητάω αυτή την εποχή.  Αφοπλιστικό και παράφορο. Λυτρωτικό. Απροσδιόριστο. Σαν συνταγή που δεν μπορεί να μην πετύχει. Ζάχαρη με κανέλα. Απλούστατο.