και συνήθισες

Και συνήθισες. Συνήθισες να ακούς για λίγα, όλο και λιγότερα, όλα και φτωχότερα και ήρθες και μάζεψες και συ, μάζεψες σκέψεις και όνειρα και θέλω, έκοψες από έξοδα, έκοψες από σχέδια, πάλι καλά σκέφτηκες, είπες πάλι καλά και ησύχασες, συρρικνώθηκες.

Και συνήθισες. Συνήθισες να περπατάς και να βλέπεις χέρια απλωμένα σαν τα ρούχα στα σχοινιά κάτι μέρες που ξεμυτίζει ο ήλιος και νομίζεις πως η ζωή είναι όμορφη ξανά. Και περπατάς ανάμεσα σε χέρια απλωμένα και σε πρόσωπα χλωμά και ντρέπεσαι λιγάκι, κάποτε ντρεπόσουν πιο πολύ, μα συνήθισες γιατί είναι πολλά τα χέρια και κάθε μέρα πληθαίνουν τα πρόσωπα μέχρι που θα σταματήσεις να τα κοιτάς, κουράστηκαν τα μάτια σου, βάρυνε το βλέμμα σου, μια απ’αυτές τις μέρες κάπου στο χώμα θα καρφωθεί και θα μείνει εκεί.

Και συνήθισες. Συνήθισες τον παραλογισμό και το σκοτάδι μέσα τους, το μίσος και την άγνοιά τους, το θράσος τους. Συνήθισες το ψέμα και την υποκρισία τους, το γουρουνίσιο μούτρο τους, την εριστικότητά τους. Μεγάλωσες με τη μούχλα και την αποκοτιά τους.

Και συνήθισες. Με το θυμό και τη θλίψη σου συγκατοίκησες, τις εβδομαδιαίες εξάρσεις, την αγανάκτησή σου. Συνήθισες και κόπηκες στα μέτρα τους, χώρεσες στα σχέδιά τους.  

Τριάντα εννιά χρόνια αύριο και δεν σου καίγεται καρφί. Και συνήθισες και συνήθισες και εσύ. 

φωτογραφία D. Lange