νοέμβρης

Και έχω μια κούραση φοβερή, ένα μούδιασμα στο μυαλό και το σώμα, έχω μια κούραση ευτυχώς σωματική, απ’αυτές που με έναν καλό ύπνο και δύο χαζά όνειρα περνάνε, απ’αυτές που σε χαλαρώνουν μισοκοιμισμένη στον καναπέ, ξέρεις, την κούραση τη φιλική, τις άλλες να φοβάσαι, τις μουλωχτές που έρχονται αθόρυβα και σου κατσικώνονται σαν συγγενείς απρόσκλητοι, εκείνοι πάντα που δεν αντέχεις. Και έχουν γίνει τόσα πολλά αυτά που δεν αντέχονται, έχουν γίνει τόσα πολλά αυτά που δεν παλεύονται, μα είναι η ζωή που σε τραβάει απ’το μανίκι και σου φωνάζει σήκω, μη σταματάς, είναι η ζωή που σε παρασύρει και σε βγάζει απ’τον ίσιο δρόμο σπίτι- δουλειά, δουλειά- σπίτι, είναι η ζωή που σου σαμποτάρει την οργή και το δίκαιο μένος και ζωγραφίζει χαμόγελα στη μούρη σου και τραγούδια στη φωνή σου.

Έχω τρομερή κούραση λοιπόν και να πω την αλήθεια έχω αρχίσει λιγάκι να κρυώνω, ο χειμώνας έρχεται, σκέφτομαι και με πιάνουν τα γέλια, νιώθω λίγο σαν ήρωας του Game of thrones, the winter is coming επαναλαμβάνω με στόμφο και περιμένω τον τρίτο κύκλο της σειράς –κατά το Μάρτη νομίζω. Ο δικός μας ο χειμώνας έχει όμως ήδη φανεί, χειμώνας βαρύς, σε καιρό, θεσμούς και ιδανικά, έχουν γεμίσει οι δρόμοι χιονάνθρωπους, χωρίς αστεία σκουφιά και καρότα όμως, μόνο πάγο και άψυχα μάτια.

Βάζω τα παιδιά για ύπνο και τα σκεπάζω καλά, μπήκε ο Νοέμβρης, και έχει κάτι από αρχή αυτό, μπήκε ο Νοέμβρης και κάτι με πιάνει πάντα, κάτι σαν να θέλεις να ανοίξεις την πόρτα και να περπατήσεις στους δρόμους της πόλης, να περπατήσεις λες και αυτό θα αλλάξει τα πάντα, να περπατήσεις ανάποδα σε πείσμα των καιρών και του φόβου. Και του κρύου. Κυρίως αυτού.       

Και έφτασε η ώρα να παραδεχτώ πως αυτό το ποστ –εντάξει, το ασυνάρτητο- δεν είναι τίποτα άλλο από μια δικαιολογία, ένα άλλοθι –κι’ας μη χρειάζομαι τέτοιο- ένα κουρτινάκι να κρύβει από πίσω το τούνελ, σαν την αφίσα της Ρίτας στο Τελευταία έξοδος ένα πράγμα. Δεν είναι παρά το περιτύλιγμα αφού αυτό που υπάρχει στο κέντρο, αυτό που μετράει, είναι μόνο το τραγούδι, το τραγούδι του Νοέμβρη, του κάθε Νοέμβρη που ξεκινά με ένα ελαφρύ ρίγος στο σώμα και τελειώνει με την άφιξη του χειμώνα. Σε κύκλους.

Ίσως είναι αυτή η ομίχλη πέντε –οκτώ, ίσως είναι μικρές γρατσουνιές από παλιά μυστικά. Ίσως να είναι απλά που είμαι τόσο πολύ κουρασμένη και θέλω κάτι γνώριμο να με καληνυχτίσει. Όπως και να’ναι, δεν θα άφηνα να περάσει αυτή η μέρα χωρίς το παρακάτω τραγούδι, αυτό που έρχεται πρώτο στο μυαλό μου κάθε χρόνο τέτοια μέρα. Ήρθε ο Νοέμβρης, ο χειμώνας έρχεται.

+ και για πολλά χρόνια άκουγα "μαχαίρι στην καρδιά σου εκείνη"...