Χριστούγεννα ξανά

Μια φορά και δυο καιρούς, τέντωσε τα αυτιά ν’ακούς,

Ήρθε μια Πρωτοχρονιά.

Ο Αι-Βασίλης ξεκινάει, τα δωράκια του να πάει.

Μα στο δρόμο ζαλιζόταν, ναι, κι’ανακατευόταν.

Βλέπετε είχε καταπιεί, είκοσι κιλά φαί.

Στοπ, στους τάρανδους φωνάζει.

Και με κόπο κατεβάζει, σ’ένα δάσος το έλκηθρό του.

Αχ, και να’χε το γιατρό του….

Και κάπως έτσι, με τα λόγια αυτά από το στόμα της πολυαγαπημένης μου θυγατέρας, ξεκίνησε η γιορτή του σχολείου στα προνήπια. Μικροί τάρανδοι, καλικαντζαράκια, κουνελάκια και ελαφάκια, στολισμένα έλατα και ένας άρρωστος Αι-Βασίλης σε μια παράσταση που άφησε εποχή. Γονείς και παππούδες να καμαρώνουμε τα βλαστάρια μας, φωτογραφικές μηχανές και κάμερες στην πρώτη γραμμή. Γλυκά και αναψυκτικά, αγκαλιές και φιλιά, δωράκια, κόκκινα μάγουλα και κοτσιδάκια. Χάρτινες καμπάνες και τρίγωνα κάλαντα. 
Χριστούγεννα, Χριστούγεννα ξανά.

Ανοίγω το φάκελο από την actionaid. Διαβάζω το γράμμα του μικρού Molefetsi και κοιτάω τις ζωγραφιές που μας έχει στείλει. Μας μιλάει για τους φίλους του, τη γιαγιά του, τα πράγματα που τον κάνουν χαρούμενο. Σημειώνω ν’ αγοράσω κάρτα για να του στείλουμε και γράφω ένα μικρό σημείωμα να τη συνοδεύει. Molefetsi. Ένας μικρός φίλος από μακριά, ένας μικρός φίλος που δεν θα γνωρίσουμε ποτέ. Με εικοσιδύο ευρώ το μήνα μπορείς και συ να αποκτήσεις έναν μικρό φίλο κάπου στον κόσμο. Link δε σου δίνω, θα το γκουγκλάρεις και θα το βρεις. Με εικοσιδύο ευρώ το μήνα, προσφέρεις κάτι και κοιμάσαι λίγο πιο ήσυχα το βράδυ. Λίγο πιο ήσυχα, μόνο λίγο πιο, αφού πάντα θα φτάνουν στα αυτιά σου ήχοι να σε κάνουν να πετιέσαι απ’τον ύπνο σου στο σκοτάδι. Ήχοι από όπλα στραμμένα σε σώματα παιδικά. Απελπισία από κάθε γωνιά του πλανήτη. Φωνές που ζητούν φαγητό και ζέστη και στέγη. Κάτι να φάω και ένα μέρος για να κοιμηθώ. Περάσαμε από την ζωή στην επιβίωση, από τη χαρά στην ενοχή. Με εικοσιδύο ευρώ μπορείς και συ να διώξεις λίγη από την ενοχή. Ίσα μέχρι να τελειώσουν οι γιορτές. Μέχρι να καταπιείς τη γαλοπούλα και να τσουγκρίσεις δύο ποτήρια κρασί. Συμπληρώνω κάτι ακόμη σ’όσα γράφω στο σημείωμα και σκέφτομαι να αγοράσω μια από αυτές τις κάρτες με μουσική. Νότες από καμπάνες και τρίγωνα κάλαντα. 
Χριστούγεννα, Χριστούγεννα ξανά.

Περπατάω στην πόλη και απολαμβάνω τον παγωμένο αέρα στο πρόσωπό μου. Περπατάω γρήγορα, βιαστικά, παρόλο που δεν έχω κάποια δουλειά, γιατί αδυνατώ –τ’όμολογώ- να περπατήσω αργά. Κοιτάζω στολισμένες βιτρίνες, φωτάκια, κόκκινες μπαλίτσες και αγγελάκια και αφήνομαι να γεμίσω από αυτή την ατμόσφαιρα, τη γιορτινή. Έτσι καθώς προχωρώ και μουρμουρίζω το αγαπημένο μου Χριστουγεννιάτικο τραγούδι, το White Christmas, ξαφνικά συνειδητοποιώ γιατί αγαπώ τόσο πολύ τα  Χριστούγεννα. Είναι γιατί σαν τον πιο δυνατό έρωτα μπορούν και με παραμυθιάζουν κάθε, μα κάθε φορά. Γιατί παρά την απελπισία, την  αδικία και την ασχήμια που μας περιβάλλει, μου προσφέρουν ένα καθαρό σημείο, μια αφετηρία μέσα μου, απ’όπου ξεκινώ να πιστεύω και πάλι, ότι ναι, δεν μπορεί, θα έρθει αυτή η μέρα που θα είναι όλα πιο όμορφα, πιο αληθινά. Θα νικήσουν οι καλοί και θα φύγουν μακριά οι καλικάντζαροι, θα υπάρχει αγάπη και δικαιοσύνη και ανθρωπιά. Θα βγεις στους δρόμους με την καρδιά ανάλαφρη και το καπέλο σου βαλμένο έτσι, λιγάκι στραβά. Θα κοκκινήσει από το κρύο η μύτη σου και θα σηκώσεις το γιακά σου μέχρι τ’αυτιά. Θα νιώθεις ν’αγαπάς όλο τον κόσμο και όλος ο κόσμος σαν σε μιούζικαλ θ’αρχίσει με κέφι δυνατά να τραγουδά. Θα ηχήσουν κρυστάλλινες χαρμόσυνες καμπάνες, θα χορεύεις στο ρυθμό του τρίγωνα κάλαντα και θα’ναι Χριστούγεννα, Χριστούγεννα ξανά.