παίξουμε, τώρα

Η κόρη μου θέλει να σταματήσω να δουλεύω, “να τους πεις ότι δεν θα ξαναπάς”  και ο γιος μου ξύπνησε τις προάλλες φωνάζοντας “όχι πας δουλειά μαμά”. Έχουν συνωμοτήσει ενάντια στην εργασία μου και στην ανάπτυξη της χώρας. Και να σκεφτείς ότι δουλεύω μόνο πρωί, οκτάωρο και τα απογεύματα τα περνάμε πάντα μαζί. “Ας δουλεύει μόνο ο μπαμπάς και εμείς οι τρεις να παίζουμε στο σπίτι”. Δύστυχε πατέρα, εξορισμένε μακριά απ’τα πλειμομπίλ και τα τουβλάκια.

Να κάθομαι σπίτι ζητάνε και άντε να εξηγήσεις τώρα σε δύο πιτσιρίκια -πέρα απ’το οικονομικό του θέματος- γιατί σου αρέσει να ξυπνάς το πρωί και να τρέχεις σαν τρελή να τα προλάβεις όλα, γιατί παρόλη την κούραση αγαπάς να κάνεις ό,τι κάνεις, ακόμα κι’αν αυτό σημαίνει να είσαι κάποιες ώρες μακριά τους. “Mαμά σπίτι, παίξουμε μαμά” και τα λόγια χρεωκόπησαν.

Τουλάχιστον, ξημέρωσε Σαββατοκύριακο. Παίξουμε, τώρα. Ωραία. 

φωτογραφία H. C. Bresson