Βάζω τα παιδιά για
ύπνο και ψιλομαζεύω πεταμένα παιχνίδια και δυο τρία μπλουζάκια, αφημένα πάνω σένα
ξύλινο αλογάκι. Θέλω να μπω στο ντους, να ετοιμάσω τα ρούχα –δικά μου και των
παιδιών- για αύριο και να διώξω την κούραση που μαζεύτηκε πάνω μου, αλλά δεν
μπορώ, πριν απ’όλα, να μην πω αυτό που αισθάνομαι όλη μέρα. Μια αίσθηση
απώλειας, σαν να έχασα το παιδικό μου δαχτυλίδι, αυτό που μου δώρισε στα δύο
μου χρόνια η νονά μου. Δεν το φοράω, πολύ-πολύ καιρό τώρα, αλλά μου αρέσει να
το κρυφοκοιτάζω συχνά- πυκνά, μέσα στο συρτάρι που’ναι φυλαγμένο.
Είναι αυτή η αίσθηση
απώλειας, που έχει σταθεί στο λαιμό μου απ’το πρωί. Είναι, που κάθε μέρα,
πεθαίνει και κάτι. Είναι, που το αδιανόητο έγινε καθημερινό και το απίστευτο,
ρουτίνα. Είναι, που δεν μπορώ να συνηθίσω τις τρεις λέξεις στο κάτω μέρος της οθόνης
μου. “Πρόγραμμα
μη διαθέσιμο”.
Έτσι απλά.
φωτογραφία Brett Weston.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου