μακριά, πιο μακριά

Και αναρωτιέμαι γιατί αξίζει να γράψει κανείς, πλέον. Για τα αιώνια ερωτηματικά, τη ζωή και το θάνατο, την αναζήτηση της ευτυχίας και την ελαφρότητα του έρωτα; Για την έκπτωση που βιώνουμε, τον παραλογισμό, το θράσος και την αναλγησία; Για την αγωνία, την αβεβαιότητα, την απελπισία και τον μαρασμό; Για την κάθε μέρα που μπορεί ακόμη να μας ξεσηκώνει, ακόμα κι έτσι, ακόμα και τώρα, μέσα σε όλο αυτό τον πανικό; Ή ίσως μόνο για τη βροχή. Για τη βροχή που τρέχει πάνω στα καινούρια μου παπούτσια. Ναι, ίσως να αξίζει να γράφει κανείς πια μόνο για τη βροχή και τις διαδρομές της μέσα στην πόλη, ή για ένα ποτήρι κρασί με το πιο κόκκινο χρώμα του κόσμου. Για ένα ποτήρι κρασί, ένα τραγούδι, και τον ήχο της βροχής πάνω στους ώμους σου. Γι’αυτά. Και για όλα τ’άλλα, για το θυμό και τη λύσσα μας, για τη γελοιότητα που βιώνουμε καθημερινά, για το σήμερα, το αύριο, και το χτες, ας αφήσουμε να μιλήσουν τα τραγούδια, αυτά που μας αρέσει να τραγουδάμε δυνατά, στέλνοντάς τους όλους στο διάολο. Και ακόμη πιο μακριά.