και όλο γυρίζει

Σου γράφω πάλι από Θεσσαλονίκη. Βρέθηκα ξανά σε ταξίδι αστραπή να περπατώ στους παγωμένους δρόμους της και όπως πάντα, ένα τέτοιο ταξίδι μου φτιάχνει το κέφι. Τη μια στιγμή να είσαι εδώ και την άλλη αλλού, πώς μπορεί ο χρόνος και ο χώρος να χωρέσουν επιθυμίες και διαθέσεις, όλα είναι πιθανά, πιθανά, πιθανά όσο η γη μας γυρίζει, γυρίζει, γυρίζει.

Μ’αρέσει να ξυπνώ πριν απ΄την πόλη. Να περπατώ στους δρόμους της την ώρα που εκείνη ακόμα χουζουρεύει μέσα στα ζεστά της παπλώματα, να παρακολουθώ το αργό της ξεκίνημα, να τη χαζεύω την ώρα που πλένεται και πίνει τον καφέ της. Μ’αρέσει να νιώθω τον κρύο αέρα στο πρόσωπό μου και να βαδίζω χωρίς να πηγαίνω κάπου, ροκανίζοντας τον χρόνο.

Σου γράφω πάλι από Θεσσαλονίκη. Δυο λέξεις πρόχειρα σημειωμένες σε χαρτί λευκό, τρεις σκέψεις να προλάβουν να μείνουν, μη φύγουν κι’αυτές μαζί με τη μέρα. Όμορφη μέρα. Βγήκε και ένας ήλιος ολοστρόγγυλος, γιορτινός, βγήκαν μαζί του τα γυαλιά απ’τις τσάντες, και τα χέρια –παγωμένα χέρια- απ’τις τσέπες. Πάλι ξέχασα τα γάντια μου, ήταν η πρώτη σκέψη μου όταν έφτασα, μα τα κανόνισε ο ήλιος για χάρη μου, τυχερή, πόσα χατήρια μου’χει κάνει ως τώρα.

Άφιξη, πανεπιστήμιο, αγορά, αναχώρηση και κάπου ανάμεσα, ένας καφές στριμωγμένος και δυο τρεις λέξεις γραμμένες γρήγορα, έτσι όπως έβγαιναν, με φόρα, δυο τρεις λέξεις που σου στέλνω τώρα, μετά, χωρίς φκιασίδι, ούτε λίγο δεν πρόλαβα να τις χτενίσω, να ισιώσω τα ρούχα τους κομματάκι, έτσι φύγαν, όπως ερχόντουσαν, με φόρα ξανά.

Μ’αρέσει να γράφω μέσα στον κόσμο. Έχει μια κινηματογραφική αίσθηση αυτό, είσαι μόνος και δεν είσαι, είσαι μέσα στον κόσμο αλλά αλλού, η ζωή περνάει, αρκεί να μην μας προσπερνάει μόνο, όλα είναι πιθανά, πιθανά, πιθανά, όσο η γη μας γυρίζει. Αριστοτέλους στη μια παρά δέκα, κόσμος -λίγος- συγκεντρωμένος και πανό, στα μεγάφωνα άιντε θύμα, άιντε ψώνιο, κίνηση και πάνε- έρχονται περαστικοί. Και η γη, όλο να γυρίζει.

Σου γράφω πάλι από Θεσσαλονίκη. Σου γράφω από Θεσσαλονίκη, όσο είμαι ακόμα εδώ, σε λίγο θα φύγω, θα είμαι εκεί και για λίγο, όσο να φτάσω, δεν θα είμαι ούτε εδώ, ούτε εκεί, για λίγο δεν θα είμαι πουθενά, θα είμαι απλά πάνω ή σχεδόν πάνω σ’αυτή τη γη όπου όλα είναι πιθανά, σ’αυτή τη γη που όλο γυρίζει και με ξεμυαλίζει.