σαν άχνη ζάχαρη

Αφού το γέλιο πάρουμε

 το κάνουμε δυο σβούρες

Έτσι θα φύγουν μακριά

για πάντα οι σκοτούρες^*

Έτσι, έτσι σκέφτηκα θα ξεκινήσω το ποστάκι μου, ένα ποστ για τα Χριστούγεννα, την πιο λαμπερή γιορτή του χρόνου, ένα ποστ για τα παιδιά που βγάζουν επιφωνήματα χαράς μπροστά στα χρωματιστά λαμπιόνια και στους αμέτρητους Αι-Βασίληδες που έχουν γεμίσει την πόλη. Έτσι σκέφτηκα θα ξεκινήσω, με τον γαργαληστή, να μιλήσω για δώρα και ζουμερά μελομακάρονα, για κάλαντα, σχολικές γιορτές και στολές μικρών πράσινων ξωτικών.

Κάθομαι και ανοίγω το λάπτοπ, μα πριν ξεκινήσω, το μάτι μου πέφτει στην ανοιχτή τηλεόραση και εκείνη τη στιγμή, κανένα πεντάλεπτο δηλαδή νωρίτερα, οι ειδήσεις στον άλφα παίζουν το θέμα “νοικιάζουν παιδιά –επαίτες”. Νοικιάζουν παιδιά, παιδιά που ζητιανεύουν στην Αθήνα, παραμονές του 14 και κάπως έτσι πάει περίπατο το ποστάκι εκείνο, δεν έχω πια –λυπάμαι- καμιά όρεξη να γράψω για δώρα και κόκκινα σκουφιά, έχει ήδη πεθάνει εκείνο το ποστάκι, έχει δώσει τη θέση του σε κάτι άλλο, σε τι δεν ξέρω, στο τέλος θα σου πω.

Αν υπάρχει κάτι που προσδιορίζει τη χρονιά που πέρασε, θα έλεγα ότι αυτό είναι η ενοχή. Τελεία. Δεν μπορώ πια να κάνω τίποτα, να χαρώ τίποτα, χωρίς να νιώσω ενοχές για όσα έχω, για όσα μπορώ να προσφέρω στους άλλους, ακόμα και στα ίδια μου τα παιδιά. Παιδιά πεινάνε, παιδιά ζητιανεύουν στους δρόμους, πεθαίνουν από το κρύο ή τις συνέπειές του, παιδιά κακοποιούνται, πετιούνται, πωλούνται και το μόνο που μπορώ να σκεφτώ είναι ποιος και πότε θα λογοδοτήσει επιτέλους για όλα αυτά. Ποιος θα λογοδοτήσει για τη φρίκη και την εκμετάλλευση τόσων εκατομμυρίων ψυχών σε όλο τον πλανήτη. Ποιος και πότε.

Κοιτάζω τα παιδιά μου που παίζουν στο διπλανό δωμάτιο ευτυχισμένα, γερά, ασφαλή και νιώθω τυχερή που έχω αυτά τα δυο υπέροχα πλάσματα να μοιράζονται το γέλιο και τον ενθουσιασμό τους μαζί μου. Και σκέφτομαι ότι θα μπορούμε να λεγόμαστε άνθρωποι, άνθρωποι ολόκληροι, ατόφιοι, μόνο όταν όλα, όλα τα παιδιά πάνω σ’αυτόν τον πλανήτη μπορούν να παίζουν ευτυχισμένα, γερά και ασφαλή, μοιράζοντας το γέλιο τους σ’όλο τον κόσμο. Μέχρι τότε, όλα τα δώρα και τα μελομακάρονα του κόσμου δεν μπορούν να μην έχουν και μια ιδέα ενοχής πάνω τους. Σαν άχνη ζάχαρη, σ’ένα πιάτο με μικρούς, στρογγυλούς, κουραμπιέδες.    

Δρόμο παίρνω,

δρόμο αφήνω

στο ίδιο μέρος

δεν θα μείνω,

δρόμο θα πάρω

δρόμο θ’αφήσω

παιδιά θα βρω

να γαργαλήσω^*

^*Από το βιβλίο του Δ. Μπασλάμ, “O Γαργαληστής”