στους αιθέρες

Στην Κυριακάτικη βόλτα με τα πιτσιρίκια, μια πασχαλίτσα ήρθε και κάθισε πάνω στο χέρι μου. Ενθουσιάστηκαν αυτά. Άφησαν ποδήλατα και πατίνια και κοιτούσαν τον πουά επισκέπτη. Και μετά το γνωστό “πέτα πέτα μαρουδίτσα” άνοιξε  φτερά και πέταξε στα χίλια πρόβατα ή όπου τέλοσπάντων αγαπάει. Θυμάμαι στο Δημόκριτο μια μέρα τι γέλιο είχε πέσει με αυτό το μαρουδίτσα που ξεστόμισα. Δεν ξέρω αν είναι λόγω Βόλου, όπου μεγάλωσα ή συνήθεια οικογενειακή, πάντα όμως έτσι έλεγα από μικρή τις πασχαλίτσες και μου βγαίνει καλύτερα. Ήρθε λοιπόν και πέταξε και σήμερα διάβασα αυτό για τις φοβερές πτητικές της ικανότητες. Και όμορφη και γρήγορη. Τέλειος συνδυασμός.

Ανοίγω τα παράθυρα μόλις φτάνω στο γραφείο, να μπει μέσα ο ψυχρός αέρας του πρωινού. Έρχομαι νωρίς, ανοίγω παράθυρα και φτιάχνω καφέ, βάζω μουσική και δεν σκέφτομαι απολύτως τίποτα. Για λίγο. Τόσο λίγο.

Στον παιδικό σταθμό του μικρού φτιάχνουν τα παιδιά ένα κήπο δικό τους. Μας ζήτησαν να πάμε από ένα φυτό, το οποίο το παιδί θα φυτέψει και θα φροντίζει μόνο του. Ή σχεδόν μόνο του. Ή σχεδόν θα φροντίζει. Ή κάτι τέτοιο. Δεν ξέρω για τα άλλα φυτά, αλλά το δικό μας το λυπάμαι λιγάκι “στα χέρια” του μικρού μου ανεμοστρόβιλου. Σκέφτομαι ότι πρέπει αύριο να τους το πάω και το προσθέτω σε μια λίστα με θινκς του ντου.

Και η μέρα προχωράει. Και η λίστα μεγαλώνει. Και μαζί της και εγώ. Όμορφα ελπίζω. Και ανάλαφρα. Σαν μαρουδίτσα στους αιθέρες.