happy, happy, happy (?)

Πλησιάζει η 25^η και κάνουμε πρόβα για το ρόλο της μικρής στη σχολική γιορτή. Μπουμπουλίνα, μιλάμε για μεγαλεία, όχι παίζουμε, λίγο η γλώσσα που τρέχει ροδάνι, λίγο το ντράμα κουίν που τρέχει στο αίμα, τον πήραμε τον πρωταγωνιστικό ρόλο. Παιχνιδάκι. Σε κάποιο σημείο, το κείμενο λέει, πως χάρη στις τότε θυσίες, λάμπει σήμερα στην Ελλάδα μας η ελευθερία. Κοιτάζω έξω από το παράθυρο, σκέφτομαι την κατάσταση που επικρατεί στη χώρα αυτή τη στιγμή και αυτό το «λάμπει» με κάνει να κουνάω απλά το κεφάλι και να χαμογελάω στη μικρή θεατρίνα.

Παγκόσμια ημέρα ευτυχίας, η σημερινή, όπως θεσπίστηκε από τον ΟΗΕ και ο κόσμος είναι πιο ευτυχισμένος από ποτέ. Ίσως είναι το πρωτογενές πλεόνασμα που θα μοιραστεί οσονούπω, και τα χαμόγελα δεν λένε να ξεκολλήσουν από τα πρόσωπα των δικαιούχων.

Και οι μέρες, όλο και πιο όμορφες, όλο και πιο ζεστές. Και είναι αυτή η υπόσχεση -του ήλιου που βγαίνει όλο και πιο συχνά- η μόνη που τελικά πιστεύω. Η μόνη που με κάνει να στρέφω καθημερινά το πρόσωπό μου στον ουρανό, νιώθοντας κάποιες πολύτιμες στιγμές, ναι, θα το πω, ευτυχισμένη.