σώσε με

Και η μέρα έφυγε σαν σφαίρα με ένα ταξίδι αστραπή μέχρι τη Θεσσαλονίκη και πάλι πίσω. Σκότωμα, αλλά άξιζε τον κόπο. Έφτασα νωρίς χωρίς καν να προλάβω να συνειδητοποιήσω την αλλαγή του τόπου, πόσο έχουν μικρύνει πια οι αποστάσεις, τη μια στιγμή είσαι εδώ, λίγο να γείρεις το κεφάλι, ένα λεπτό να κλείσεις τα μάτια και είσαι αλλού, φτάνει το σώμα πριν το μυαλό, περίεργο πράγμα πώς να το συνηθίσεις.

Στο ταξί για το ΑΠΘ, ο ταξιτζής αμίλητος. Μ’αρέσει αυτό, μ’αρέσει η απουσία του λόγου στα ταξί, θέλω να μπορώ να συγκεντρώνω τις σκέψεις μου ή άλλοτε πάλι να χαζεύω το τίποτα ή το κάτι, εξαρτάται τι υπάρχει πίσω απ΄το παράθυρό μου. Απ΄τον καθρέφτη κρέμονται δυο ξύλινοι σταυροί, είναι λίγο μεγάλοι και ταλαντεύονται σε κάθε κίνηση με δύναμη, χτυπάνε μεταξύ τους και μετά χωρίζουν πάλι, ξανά και ξανά, ένας χορός μονότονος και καθησυχαστικός. Είμαι ψιλοάυπνη, έχω πιει μισό καφέ και νιώθω το κεφάλι μου βαρύ, όταν απ΄το ραδιόφωνο ακούγεται η Ρίτα να τραγουδάει σώσε με και τότε μ’ένα κλικ η διάθεση μου αλλάζει. Δεν ξέρω αν είναι το τραγούδι -που έχω να ακούσω δεν θυμάμαι από πότε- η σιωπή του ταξιτζή συνδυασμένη με το τοκ τοκ απ’τους σταυρούς ή ο αέρας που με χτυπάει στο πρόσωπο, αλλά καθώς γεμίζω ενέργεια και κέφι, κρατιέμαι για να μην αρχίσω να τραγουδάω και εγώ σώσε με, δως’ μου να πιω το δηλητήριο, θα’ναι η ζωή μου ένα μαρτύριο, τώρα που πια δεν μ’αγαπάς. Τραγουδάω από μέσα μου και σκέφτομαι πως αυτό είναι, την πάτησα, θα μου κολλήσει τώρα όλη τη μέρα, θα πάω στη συνάντηση και την ώρα που θα συζητάμε για papers, σύμπλοκα και HPLC, το μυαλό μου θα παίζει Ρίτα, θα σκέφτεται προδομένους έρωτες και δηλητήρια, ντέρτια και καημούς. Και ξαφνικά μου αρέσει αυτή η εικόνα, μου αρέσει ο εαυτός μου μέσα σ΄ένα ταξί με ξύλινα σταυρουδάκια να κρέμονται, που είναι πρωί και είμαι  Θεσσαλονίκη, μου αρέσει που ακούω Ρίτα, που έχω ανοίξει το παράθυρό μου και τα μαλλιά μου ανακατεύονται, που κάνει κρύο και φόρεσα παλτό.

Έξω από τη σχολή θετικών επιστημών υπάρχει πανό με το σύνθημα
“Δούλοι του 21^ου αιώνα, εμείς δεν θα γίνουμε”.

Προχωράω σε μια άλλη σχολή και στο ασανσέρ κολλημένη διαφήμιση για την προβολή της ταινίας “Ιησούς”, ένα “αριστούργημα μεταφρασμένο σε 900 γλώσσες” απ’ότι λέει. Σώσε με, δως’ μου να πιω το δηλητήριο. Ευτυχώς η συνάντηση πάει καλά, καμιά Ρίτα και κανένας Καρβέλας δεν καταφέρνει να χαλάσει το μπλα μπλα μας και φεύγω ανάλαφρη και περιέργως ξεκούραστη. Έχω μπροστά μου λίγο χρόνο οπότε μπορώ να περπατήσω τους δρόμους της πόλης. Βολτάρω στην πόλη και το απολαμβάνω. Μ’αρέσει η Θεσσαλονίκη, είναι όμορφη και φιλική, τη συμπαθώ χωρίς όμως να νιώθω γι’αυτή τον έρωτά μου για την Αθήνα. Δεν ήταν ποτέ η πόλη μου, την ξέρω μόνο από κάτι Σαββατοκύριακα, φιλοξενούμενη φίλων που σπούδαζαν “πάνω”. Την περπατάω όμως με άνεση, κάθομαι και πίνω καφέ, τρώω γλυκά και ψωνίζω παιχνίδια για τα παιδιά και όταν ξεκινά το ταξίδι της επιστροφής επιστρέφει στο μυαλό μου και η μουσική, δωράκι σαλονικιώτικο για το δρόμο.  

Φτάνω σπίτι κουρασμένη παρέα με τη Ρίτα, δίνω αγκαλιές και δώρα, περιγράφω τη μέρα, κι’άλλο μπλα μπλα, η Ρίτα εκεί, σταθερή, μόνο που τώρα μπορώ και γω μαζί της να τραγουδώ, η μικρή γελάει, ο μπέμπης κοιτάει, η Ρίτα εκεί, σώσε με, η Ρίτα επιμένει, σώστε με, παρέα μαζί της στο τέλος απόψε θα κοιμηθώ, να κοιμηθώ, να κοιμηθώ, να σωθώ.

Εντάξει, ξέρω, όπως και να το κάνουμε είναι κομματάρα.