Και έρχεται η στιγμή που δεν συνοδεύει το τραγούδι το ποστ, αλλά αντίθετα γράφεται το ποστ για το τραγούδι, είναι οι λέξεις που προσπαθούν – αδύναμα είναι σίγουρο- να πλαισιώσουν τη μουσική, να μιλήσουν γι’αυτή, για όσα εκείνη λέει, για όσα εκείνη φέρνει, για όσα προκαλεί. Κάπου εκεί μέσα σ’έναν ανεμοστρόβιλο από νότες είναι που θα’θελες να εξαφανιστείς και από εκεί να ξαναγεννηθείς. Με κάθε κύτταρό  σου να λάμπει, καινούργιο. Η μουσική, από τις πιο ωραίες αφορμή. Είναι πρόκληση οι νότες, είναι πρόσκληση σε βουτιά προς τα μέσα, σχεδόν μπορώ να νιώσω -καθώς η κάθε νότα έναν έναν τους ιστούς διαπερνά- το ανέβασμα σ’ένα φανταστικό βατήρα, το τέντωμα του σώματος, χέρια ενωμένα μπροστά, βαθιά ανάσα, τίναγμα στον αέρα και μετά το σπλατς, ηδονή, τι μαγική αυτή η αίσθηση του μέσα που ξυπνά και ρωτάει, που ξυπνά και απαιτεί και θέλει να ξέρει και αντέχει να μάθει, τι πτώση και βύθισμα και γαλήνη μετά και ταραχή μαζί, λίγωμα και στεγνός λαιμός και δίψα, η γεύση της γνώσης ασύγκριτη.

Και δεν μπορώ να μην αναρωτιέμαι αν θέλεις να ξέρεις αυτό που υποπτεύεσαι.

 

Το μουσικό θέμα που μ’έχει στοιχειώσει, από το όμορφο blog της meril.