Πασχαλινός πυρετός

Και οι μέρες πέρασαν, άλλο ένα Πάσχα έφυγε, να πάει στο καλό, τίποτα δεν κατάλαβα, κύλησαν οι μέρες χωρίς ίχνος γιορτινής ατμόσφαιρας, τις κατάπια ολόκληρες, σαν φάρμακο, σαν αντιβίωση ένα πράγμα.

Χωρισμένες οι νύχτες σε πολλά μικρά κομμάτια, με το ξυπνητήρι να χτυπάει ανά ώρα, να τσεκάρω πυρετούς, να αλλάζω φανελάκια, να αγωνίζομαι να δώσω φάρμακα, να βάζω και να βγάζω θερμόμετρα, 38 και 8, 39, 39 μισό, τραγούδι γίναμε, σκέτη τρέλα. Δύο, τρεις ώρες ύπνο κάθε βράδυ και να ξημερώνω αγκαλιά με τον μπέμπη τυλιγμένο στις κουβερτούλες του και τη μικρή κουλουριασμένη ανάμεσά μας στο κρεβάτι. Ευτυχώς αυτή το πέρασε ελαφριά, δυο μέρες μόνο, όχι σαν τον μικρό που έκλεισε σχεδόν εβδομάδα για να σκάσει χαμόγελο.

Και κάπως έτσι, φαγώθηκε στο πόδι αρνί και μαγειρίτσα, με το ζόρι να πούμε ένα Χριστός Ανέστη και να τσουγκρίσουμε κανα δυο αυγά, να περάσει η μέρα, ν’αλλάξει λίγο η διάθεση, τηλέφωνα και ευχές, σοκολατένια αυγά και λαμπάδες, τσουρέκια και κρασί.   

Μ’αυτά και με κείνα, αναστήσαμε και φέτος. Άντε και του χρόνου τώρα. Καλύτερα.

υσ. Κι’ αυτή η Άνοιξη η φετινή, όλο υποσχέσεις βρε παιδί μου.