από Αύγουστο, Σεπτέμβρη

i). Από μαθήτρια μου έχει μείνει και μετράω το χρόνο σε χρονιές σχολικές, μισή και μισή χρονιά μας κάνει μία, από Σεπτέμβρη σε Σεπτέμβρη, κάτι αρχίζει, κάτι τελειώνει. Κι΄όσο κρατούσε το σχολείο, τότε ήταν -περισσότερο κι απ΄τα γενέθλια- η εποχή που ένιωθα ότι μεγαλώνω. Πρώτη, δευτέρα, τρίτη, σχολείο που ξεκίνησε με σύμβολο τη μπλε ποδιά και τελείωσε με μπλου τζην, 501, μαγικό νούμερο, αγαπημένο. Αγάπησα τη μπλε μου ποδιά, αγάπησα και τα τζην μου, μα πιο πολύ αγάπησα το σχολείο και κάθε στιγμή που πέρασα μέσα σ’ αυτό. Κι’αν δεν το ήξερα τότε, το ξέρω τώρα, το ξέρω κάθε φορά που τελειώνει ένα καλοκαίρι, που μια καινούρια χρονιά ξεκινά.

ii). Κοιτάζω τη μικρή που θα πάει φέτος στο νηπιαγωγείο και νιώθω έξαψη και αγωνία. Δεν με αφήνει πια να της πιάσω τα μαλλιά κοτσιδάκια, θέλω τα μαλλιά μου κάτω μαμά, μεγαλώνει, σκέφτομαι, μεγαλώνει και είναι ωραία, είναι ωραία έτσι όπως μεγαλώνουμε παρέα, με τα μαλλιά μας -που μοιάζουν- στους ώμους και τα χέρια κρατημένα σφιχτά.

iii). Αυτό το καλοκαίρι ήταν από τα ομορφότερα. Ένα όμορφο καλοκαίρι στην εποχή του ζόφου. Και ίσως, ακριβώς λόγω εποχής, ίσως γι’αυτό να ήταν τόσο όμορφο, ίσως γι’αυτό να το νιώθω μέσα μου σαν κάτι πολύτιμο, είμαστε εδώ, καλά, μαζί, όλοι εδώ, ναι, ένα όμορφο καλοκαίρι. Για φίλημα.

iv). Μερικές φορές, νιώθω πως θέλω να πω σε όλα ναι. Κι’όλα εκείνα που ήρθαν και πέρασαν και τ’άφησα να φύγουν, να τα μαζέψω γύρω μου κοιτώντας τα στα μάτια, τώρα που μεγάλωσα και ξέρω τις λέξεις να τις πω. Να τα μαζέψω γύρω μου να γίνουμε φίλοι ξανά, να πιούμε και ένα ποτό, έτσι, που ξαναβρεθήκαμε, να πιούμε κι’ένα ποτό για τα Αυγουστιάτικα φεγγάρια που δεν είδαμε παρέα, για εκείνα τα 501 που λιώσαμε πάνω μας.

v). Μεθαύριο, θα κάνουμε ένα μικρό σκασιαρχείο. Θα το παίξουμε άρρωστοι με το Σ. και δεν θα πάμε στη δουλειά. Θα αφήσουμε τα παιδιά και θα φύγουμε με τη μηχανή όλη τη μέρα. Θα βγούμε έξω απ’την πόλη, θα ψάξουμε για μια αχαρτογράφητη γωνιά και θα σταθούμε ν’ ανασάνουμε ο ένας δίπλα στον άλλο. Έτσι απλά.

Κανονίστηκε.