σαν πουλάκι

Τα βράδια κοιμόταν ήσυχος σαν πουλάκι. Εδώ και δύο μέρες έχει κολλήσει στο μυαλό μου, άγνωστο γιατί, αυτή η φράση. Τα βράδια κοιμόταν ήσυχος σαν πουλάκι. Δεν ξέρω πώς μου ήρθε, ούτε για ποιον μιλάει. Διορθώνω. Δεν ξέρω πώς μου ήρθε, ούτε για ποιον μιλάω, άρχισα όμως να προσπαθώ να φαντάζομαι αυτόν τον κάποιον. Τα βράδια εντάξει, τις μέρες άραγε τι κάνει; Τι σκέφτεται, πώς περπατά, πόση ζάχαρη βάζει στον καφέ του; Ζει μόνος; Κοιμάται μόνος; Κάνει έρωτα με το φως σβηστό και τα παράθυρα ορθάνοιχτα; Πάει γήπεδο, διαβάζει, βρίζει όταν οδηγεί; Πόσες μέρες έχει να ξυριστεί; Τι ζητάει, τι φοβάται, κάθε πότε ονειρεύεται; Προσπαθώ να σκεφτώ το πρόσωπό του, κάποιο σημάδι στο σώμα, κάθε μισό του χαμόγελο. Δεν ξέρω αν θα ήθελα να τον γνωρίσω, αλλά μάλλον θα ήθελα να γράψω γι’αυτόν.

Κοιμάμαι και ξυπνάω μέσα στον βομβαρδισμό των ειδήσεων για τη ΧΑ. Είμαι σαν την Αλίκη στη χώρα των θαυμάτων και περιμένω από πού θα ξεπηδήσει ο επόμενος λαγός. Υπάρχει μέσα μου σκεπτικισμός και μικρή καχυποψία, παρόλα αυτά, νιώθω μια χαρά και μια ανακούφιση που περιμένει να δοκιμαστεί. Όλα μοιάζουν εύκολα και απλά, τόσο εύκολα, τόσο απλά, μας ξεπερνά αυτή τους η δυναμική, η ταχύτητά τους. Είναι σαν να έχω κάνει ζαπινγκ κανένα μισάωρο και ξαφνικά να μην ξέρω πιο έργο παρακολουθώ. Περιμένω τους τίτλους τέλους και σταυρώνω για τύχη τα δάχτυλά μου.  

Στο σπίτι ακούγεται μια σιγανή μουσική και η κατσαρόλα που σιγοβράζει λίγα μέτρα πιο πέρα. Πήγε έντεκα και είκοσι εννιά, πάει η μέρα, πάει ο μήνας, αυτός ο θαυμαστός Σεπτέμβρης, σε λίγο θα ξαπλώσω, κάποια στιγμή θα κοιμηθώ, όπως και να’χει, ό,τι κι’αν γίνει, εγώ είμαι εδώ και κάπου εκεί έξω, κάποιος κοιμάται ήσυχος σαν πουλάκι. Ανάμεσα σε βαμβακερά σεντόνια. Λευκά με μια ψιλή πορτοκαλί ρίγα στην μια άκρη. Με τα φώτα όλα σβηστά.

Τα βράδια κοιμόταν ήσυχος σαν πουλάκι. Κάποια μέρα, ίσως να γράψω ένα ποστ που ν‘αρχίζει έτσι. Ή ίσως και να το΄χω ήδη κάνει.