raki

Από τις γιορτές και μετά, νιώθω να με έχει πάρει η μπάλα, δεν έχω βρει στιγμή ησυχίας, οπότε σκέφτηκα, όχι, δεν πάει άλλο, πρέπει να βρω λίγο χρόνο να πάρω μια ανάσα, όχι αύριο, τώρα, οπότε εδώ είμαι, βρίσκω χρόνο, ανασαίνω, εισπνοή – εκπνοή, πάμε πάλι.

Παλιότερα συνήθιζα για να χαλαρώνω να κάνω λίστες, τύπου, βιβλία που θέλω να διαβάσω, χριστουγεννιάτικα ψώνια και άλλες ασήμαντες ανοησίες. Τώρα τα’αφήνω απλά να βρίσκονται όλα σε ένα υπέροχο κουβάρι μέσα στο μυαλό μου, μαζί με το ραντεβού της μικρής με την παιδίατρο και τα ψώνια απ΄το μάρκετ. Είναι αγχωτικό αλλά και λυτρωτικό ταυτόχρονα να πρέπει να θυμάσαι χίλια πράγματα μαζί και να καταφέρνεις πράγματι να το κάνεις.

Ενημερώνομαι βιαστικά για ό,τι συμβαίνει γύρω μου, Ουκρανία, Μπόινγκ, η κηδεία του Μπερκίν στην Τουρκία, το φεστιβάλ γαλλόφωνου κινηματογράφου στις 19 Μαρτίου. Όλα μαζί ανάκατα, να εναλλάσσονται τα συναισθήματα και οι σκέψεις. Και που και που διαβάζω και κάτι ωραίο, όπως αυτό εδώ και λέω ευτυχώς υπάρχουν οι λέξεις και γίνομαι φίλη τους για άλλη μια φορά και λέω ας πιω και ένα ποτό μαζί τους κάποιο βράδυ. Και το κουβάρι του μυαλού μου, μοιάζει να’χει νόημα και να ξετυλίγεται σε μια ευθεία γραμμή, που ξεκινάει από κάπου μακριά και συνεχίζεται μέχρι εκεί που τα μάτια μου δεν βλέπουν. Και τα πάντα μπαίνουν στη θέση τους ξανά, μέχρι την επόμενη φορά που θα γίνουν πάλι κομμάτια.

Και κάπως έτσι, στις 00:11, με το ξεκίνημα άλλης μιας καινούριας μέρας, σκέφτομαι πόσο λατρεύω όλες αυτές τις καινούριες μέρες, όλες αυτές τις μικρές πρώτες στιγμές, πόσο τυχερή νιώθω που μπορώ και τις ζω, που μπορώ ακόμα να πιστεύω σ’αυτές.