βράδυ

Μ ‘αρέσουν οι μέρες σαν είναι χωρισμένες σε πρωί, μεσημέρι, βράδυ. Πρωί, μεσημέρι, βράδυ. Το καθένα ολόκληρο, ατόφιο, με απόσταση και δική του φωνή. Να’χει το πρωί την ανυπομονησία των ερωτευμένων και το βράδυ το τελείωμα των εραστών. Πρωί, μεσημέρι, βράδυ. Χωριστά.

Αυτές μόνο κρατάω και όχι τις άλλες, τις μονοκόμματες, που’ναι σαν γυναίκα χωρίς μέση ένα πράγμα και τις καταπίνεις ολόκληρες χωρίς να προλάβεις να νιώσεις άρωμα και γεύση. Έρχεται το βράδυ και βγαίνεις απ’τον αυτόματο πιλότο για καληνύχτα και μετά στο κρεβάτι, σε αναισθησία σώμα, μυαλό, χρόνος που έφυγε ήταν απλά η μέρα, στέρφα, στεγνή, χάθηκε, πήγε χαράμι, ένα κενό στο ημερολόγιο σαν τρύπα από καρφί που ξέμεινε στον τοίχο.

………………………

Ανοίγω τα ντουλάπια μου και τα αδειάζω όλα στο τραπέζι της κουζίνας. Πιάτα, ποτήρια, τάπερ της μαμάς μου που ξεχάστηκαν, πιατέλες και δισκάκια, φόρμες για κέικ, φλιτζάνια και κούπες για μαραθώνιους καφέδες, όλα χύμα πάνω στο τραπέζι, στον πάγκο, πράγματα παντού, να βγουν για να ξαναμπούν πάλι σωστά, τακτοποιώ ντουλάπια για να μην τακτοποιώ εμένα, μπαίνουν εύκολα οι κούπες σε σειρά και τα πιάτα στοίβες ομοιόμορφες, πώς να στοιχίσεις τις σκέψεις, πώς να γυαλίσεις θέλω και πρέπει, δεν είναι ασημικά τα μέσα μας, vettex, στεγνό πανί, κινήσεις κυκλικές, ολόιδιες, vettex, στεγνό πανί, μάζεμα μετά και τέλος. Γαλήνη.   

………………………

Βουλιάζει το σώμα σε πολυθρόνα ολόσωμη, δυο δάχτυλα κρασί στο ποτήρι μου, να είναι βράδυ το βράδυ μας, ατόφιο, λίγες κουβέντες να πούμε τώρα που νύχτωσε, που ησύχασε το σπίτι, πριν φύγει η μέρα να την προλάβουμε, λίγα λεπτά μονάχα ν’ανασάνουμε, να πούμε αυτά που ζήσαμε, που επιζήσαμε, που αντέχουμε και προχωράμε. Να μοιραστούμε τις γουλιές και τις κουβέντες, να μοιραστεί η μέρα, να χωριστεί, να μου δώσεις το πρωί σου, πάρε το μεσημέρι μου, ράβε, ξήλωνε, να "παίξει" η μέρα πάλι απ’την αρχή. Oλόκληρη. Ατόφια.

Πρωί, μεσημέρι, βράδυ. Αμήν.

φωτογραφία, Ansel  Adams