Το ‘σκασες στη μέση της βδομάδας, πρωί πρωί, το πες εξόρμηση, το πες εκδρομή, σκασιαρχείο ήτανε, από εκείνα τα σχολικά, τα γνώριμα, από κείνα που αιφνίδια τα μαγείρευες, σκασιαρχείο ήτανε, δίχως τα λόγια -κέρδισες λέξεις σαν μεγάλωσες- σκασιαρχείο, τα όχι σου μεμιάς τα παραμέρισες, το ‘σκασες στη μέση της βδομάδας, πρωί πρωί, την έκανες.
Πήγες ν’ανέβεις τα βουνά, είδες τον ήλιο και ξεθάρρεψες, ούτε κατάλαβες για πότε ετοιμάστηκες, πήγες ν’ανέβεις τα βουνά, με το γκρεμό μεγάλωσες, δεύτερες σκέψεις και δισταγμούς δεν θέλησες, τελευταίο χιόνι σαν να ξεστόμισες, πήγες ν ‘ανέβεις τα βουνά, το τρέμουλο στο δέρμα, το ρίγος στη φωνή σου το προσκάλεσες, πήγες ν’ανέβεις τα βουνά, τα ζήλεψες.
Χάθηκες σε μονοπάτια πάλλευκα, σε χιονισμένα στιγμιότυπα σ’ ένα λεπτό αφομοιώθηκες , σε μπλε, κόκκινες και κίτρινες σαν τρέχανε κουκίδες, μ’ένα φύσημα του αέρα σαν να ξεχάστηκες, σε πάπλωμα ανέγγιχτο κυλίστηκες, την ησυχία και τη γαλήνη την τραγούδησες, χάθηκες σε μονοπάτια πάλλευκα, μπρος στο Θεό σα να ζαλίστηκες.
Το ‘σκασες στη μέση της βδομάδας, πρωί πρωί, στο χάραμα της άνοιξης, μιας εποχής την έξοδο τη γιόρτασες, να κοκκινήσουν μάγουλα λαχτάρησες, το πέταγμα Ικάρου επιθύμησες, ακίνητη στο χρόνο στάθηκες, τα μέσα και τα έξω σε γιορτινό τραπέζι τα συνάντησες, το πες ανάγκη, το πες βουλή, το ‘σκασες στη μέση της βδομάδας, πρωί πρωί, σ’ένα παλμό αναγεννήθηκες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου