τουλάχιστον

Και τώρα που επιτέλους αρχίσαμε να νιώθουμε σιγά, σιγά, τη ζέστη του ήλιου στο πετσί μας και αφηνόμαστε σε κουβέντες για σχέδια καλοκαιρινά, για ταξίδια και μπανάκια ολοήμερα, τώρα που τη σκέψη κατακλύζουν σαγιονάρες, δροσερά καφτάνια και ζωηρόχρωμα μαγιό, τώρα έρχονται και οι εκλογές να μας χαλάσουν το όνειρο, να μας προσγειώσουν σε μια πραγματικότητα μίζερη ναι, αδιέξοδη όχι. Ελπίζω, τουλάχιστον.

Έφαγα για πρωινό φράουλες πασπαλισμένες με ζάχαρη συνοδευμένες από δύο κούπες δυνατό, γλυκό καφέ και έψαχνα να δω τους υποψήφιους των κομμάτων για το νομό Μαγνησίας. Πάντα το ίδιο πρόβλημα. Φτάνουν οι εκλογές, πας να ψηφίσεις, κοιτάς τα ψηφοδέλτια και … κενό, ποιοι είναι αυτοί και τι πρεσβεύουν? Άντε μετά να ρωτάς τελευταία στιγμή φίλους και συγγενείς να σου πουν ό,τι έχει ακούσει ο καθένας -πασπαλισμένο αυτό με διάφορες αμφιβόλου προελεύσεως φήμες- για να μπεις σε ένα παραβάν και να αποφασίσεις ποιος για τα επόμενα τέσσερα –λέμε τώρα- χρόνια θα αποφασίζει για σένα. Όλοι οι ετεροδημότες το ίδιο θέμα έχουμε, είναι λογικό, γνωρίζουμε καλύτερα τα της Αθήνας κι’ας ψηφίζουμε αλλού και ας είναι άλλοι αυτοί που θα κριθούν με την ψήφο μας. Φέτος λοιπόν σκέφτηκα να οργανωθώ από νωρίς και να πάω έτοιμη να ασκήσω το εκλογικό μου δικαίωμα και καθήκον. Φέτος θα τα κάνω όλα αλλιώς. Θα ψάξω, θα ρωτήσω, θα μάθω. Φέτος θα σώσω τη χώρα. Θα προσπαθήσω τουλάχιστον.

Αυτές τις μέρες όλο στις εκλογές είναι το μυαλό μου. Φταίει αυτό το τζογαδόρικο κομμάτι του εαυτού μου –τζόγο δεν παίζω, αλλά τον έχω μέσα μου- που με βάζει να σκέφτομαι προγνωστικά, να κάνω προβλέψεις και να ενθουσιάζομαι στη σκέψη της σωστής μαντεψιάς. Είμαι τύπος του στοιχήματος, είδος τζόγου κι’αυτό, αν και ελπίζω τα αποτελέσματα των εκλογών να μην είναι απλά μια ζαριά στο τραπέζι. Να έχουν κάτι από ελπίδα και αισιοδοξία. Κάτι από δύναμη και ανθρωπιά. Κάτι από μένα, κάτι από σένα, κάτι από τα θέλω μας και τα μπορώ μας. Απ’του παραμυθιού το τέλος. Να ζήσουμε καλύτερα. Εμείς. Όλοι. Να ζήσουμε. Καλύτερα. Τουλάχιστον αυτό. Καλύτερα. Τουλάχιστον.

Ετοιμάζω τα μικρά για βόλτα και ψιλοβολεύω το σπίτι. Όλο και κάποιο παιχνίδι ανακαλύπτω κάτω απ’τον καναπέ, το τηλεκοντρόλ πίσω από ένα μαξιλάρι, polly pocket μισοντυμένες στο πάτωμα, μια πιπίλα ξεχασμένη σ’ένα μπλε πιατάκι. Βιβλία και σημειώσεις να μπουν στη σειρά, κούπες από καφέ στο πλυντήριο, μωρομάντηλα, κρέμες, μπιμπερό, στην τσάντα. Κάνω γρήγορα γιατί όλοι περιμένουν εμένα και είναι θέμα χρόνου να ξεχτενιστούν μαλλιά, να λερωθούν μπλουζάκια, να τσαλακωθούν πουκάμισα και παντελόνια. Να φύγουμε, να ξεχαστούμε. Να παίξουν τα μικρά, να ξεσκάσουν, να χαρούν τη μέρα, τη μαμά και το μπαμπά, να έρθει το βράδυ, να πέσουν για ύπνο αμέσως χωρίς μη και μα. Ξερά. Τουλάχιστον.

φωτογραφία Sally Mann