αποστάσεις

Ένα από τα πράγματα που γενικά με εκνευρίζει, είναι το γεγονός πως συχνά γράφω άλλα από αυτά που σχεδίαζα να γράψω. Βρίσκομαι ας πούμε στο δρόμο ή στη δουλειά, ακούω κάτι, ένα τραγούδι, μια συνομιλία, μια είδηση και κάνω κάποιες σκέψεις ή απλά μου δημιουργείται μια αίσθηση, ένα φίλινγκ, το  οποίο θέλω εκείνη τη στιγμή να καταγράψω. Σκαρώνω ένα μικρό ποστ στο μυαλό μου, η μια σκέψη ακολουθεί την άλλη και ανυπομονώ για την ώρα που θα μπορέσω ήσυχη να καθίσω και να μεταφέρω το μικρό μου ποστ στην οθόνη μου. Μέχρι να γίνει αυτό, οι πρώτες σκέψεις έχουν παρασυρθεί από άλλες, διαφορετικές, η αρχική αίσθηση έχει εξαφανιστεί ή μεταλλαχτεί και συχνά, από αυτό το μικρό ποστ δεν έχει μείνει παρά μόνο μια μικρή νοσταλγία για κάτι που δεν γράφτηκε ποτέ. Η απόσταση αυτού που αρχικά ήθελα να γράψω από αυτό που στο τέλος γράφεται, είναι ανάλογη με την απόσταση ανάμεσα στο αρχικό ερέθισμα και τη στιγμή που πιάνω στα χέρια μου το λαπτοπ. Κάποιες φορές ισοδυναμεί με έτη φωτός.  

Τον τελευταίο καιρό συνειδητοποίησα για εκατοστή περίπου φορά, πως τίποτα δεν είναι πλέον δεδομένο στη ζωή μας. Και στην ζωή των ανθρώπων γύρω μας. Και δεν μιλάω για πράγματα φλου όπως η ευτυχία ή ο έρωτας, αλλά για πράγματα πρακτικά, απλά και απαραίτητα, όπως ας πούμε ο ηλεκτρισμός. Ή το φαγητό. Ό,τι κι’αν φανταζόμασταν για το σήμερα, απέχει πολύ από αυτό που βιώνουμε καθημερινά. Όσο περίπου απέχει ο μέσος πολιτικός απ’τον μέσο πολίτη. Και η απόσταση όλο και μεγαλώνει. Εκθετικά.

Πάντα με ξαφνιάζει –ευχάριστα- πώς απλά πράγματα, όπως μια σειρά από φωτισμένα λαμπάκια ή ένα παλιό τραγούδι, μπορούν να μας κάνουν να γυρίσουμε στο παρελθόν. Εκεί που είσαι μέσα στην μαυρίλα και την καταχνιά, ακούς ένα γνωστό τραγούδι και με ένα μαγικό τρόπο, κάνεις στροφή, αρχίζεις να ψιλοτραγουδάς και όχι μόνο να ελπίζεις στο καλύτερο, αλλά να πιστεύεις ακράδαντα σ’αυτό, να το κοιτάς στα μάτια και να το περιμένεις, με την ίδια αφέλεια και δύναμη που είχες όταν ήσουν περίπου δέκα χρονών. Γίνεσαι ξανά –ας πούμε παιδί- η ζωή μοιάζει ξανά με κομεντί και τα εντινγκς είναι μόνο χάπι. Η απόσταση ανάμεσα στο χτες και το σήμερα, στο θέλω και το μπορώ, φαίνεται ξαφνικά πολύ μικρή, μηδαμινή. Ίση με την απόσταση που έχουν λίγες νότες πάνω σ’ένα πεντάγραμμο.