σαν βαλσάκι παλιό

Και κάπως έτσι μπήκε η ζωή μας στο pause. Και ό,τι είχαμε κάνει μέχρι τότε έμοιαζε με το “πριν” διαφήμισης για αδυνάτισμα. Όλες μας οι κινήσεις, όλες μας οι επιλογές ενοχοποιήθηκαν, στοχοποιήθηκαν, μπήκαν κάτω απ’το μικροσκόπιο, στο στόχαστρο κάθε αυτόφωρου δικαστή. Η ζωή μας χαρακτηρίστηκε ως δανεική και ύποπτη. Ένα “πριν” στο εδώλιο. Και σε αναμονή για ένα “μετά” πίσω απ’την κουρτίνα, φλου και αβέβαιο, υπό συνθήκη ανεκτό.

Δεν περιμένω από κανένα να φτιάξει τη ζωή μου. Μόνη μου θα χτίσω τον κόσμο, μόνη μου θα στήσω καλαμιές να σκιάζουν το πρόσωπό μου τα μεσημέρια δίπλα στη θάλασσα. Θα φυτέψω πλατύφυλλους βασιλικούς σε βαθιές γλάστρες και γαρδένιες ν’ αρωματίζουν τις αυλές μου.  Με τα χέρια μου γεμάτα χώματα θα  πλάσω την κάθε μέρα. Δεν ελπίζω σε παρατάξεις και παράγοντες. Δεν εμπνέομαι απ΄τα οράματά τους, με κουράζουν τα λόγια τους. Μόνη μου πίστη, μόνη μου ελπίδα -το’χω ξαναγράψει- ο διπλανός άνθρωπος που καταφέρνει να κρατήσει μυαλό και καρδιά καθαρά απ’το δηλητήριο του λαϊκισμού τους. Ο άγνωστος πρωταγωνιστής της Ιστορίας. Που τα φέρνει όλα τούμπα. Μονομιάς.  

Και κάπως έτσι, παρέα, θα βγούμε απ’το pause. Με τις εποχές που κυλάνε και την κάθε αυγή να προχωράει, βγαίνουμε απ’την αναμονή της ζωής και τη ζούμε. Έζησα με πολλά, αν χρειαστεί θα ζήσω και με λίγα, όσο μπορώ να προχωρώ ελεύθερη στους δρόμους κάτι ανοιξιάτικα βραδάκια με το χέρι σου που ξέρω στους ώμους μου και τον ουρανό της πόλης για εσάρπα. Και μ’ ένα σκοπό να μουρμουρίζω, να χορεύω τη ζωή σαν ένα βαλσάκι παλιό, απ’αυτά που με συντροφεύουν απ’ την κούνια και μου δείχνουν πάντα το δρόμο σαν πυγολαμπίδα στο σκοτάδι.   

φωτογραφία Sally Mann.