Τετάρτη 20 Ιουνίου 2012

τίποτα


Κάνω σαν να μη συμβαίνει τίποτα, σαν να μην είχαμε πριν λίγες μέρες εκλογές, σαν να μην είδα το πρόσωπο της ελληνικής κοινωνίας να με κοιτά κατάφατσα χωρίς ντροπές, απογυμνωμένο πια από ψευτοδιλήμματα, ενοχές και κούφιες δικαιολογίες, κάνω σαν να μη συμβαίνει τίποτα και συνεχίζω.

Έρχομαι στη δουλειά, φροντίζω τα παιδιά και μαζεύω το σπίτι, πηγαίνουμε για κανένα ποτό νωρίς, για κανένα μπάνιο όποτε βολεύει και κανονίζω να φύγουμε Σαββατοκύριακο, να φύγουμε, να ξεχαστούμε, γιατί να ξεχάσει κανείς δεν μπορεί, δεν γίνεται να ξεχάσεις, μόνο να ξεχαστείς δοκίμασε, είναι το μέγεθος της ανθρώπινης υποκρισίας τέτοιο που πέφτεις πάνω του καθημερινά, ως πότε θα σπάμε τα μούτρα μας αναρωτιέμαι, ως πότε. Αναρωτιέμαι.

Θα πάρω τα βουνά, θα πάρω τις θάλασσες παρέα, θα κάνω φίλους μου τα βότσαλα και σπίτι τα καστράκια που θα χτίσουν τα παιδιά πάνω στην άμμο, θα τρέφομαι με παγωτό βανίλια και φέτες κατακόκκινο καρπούζι, θα γλύφω το αλάτι απ’το σώμα να καίει το στόμα μου και θα ξαπλώνω σε λευκά σεντόνια να ιδρώνω.

Κάνω σαν να μη συμβαίνει τίποτα και δεν αγανακτώ με κανένα, τέρμα η αγανάκτηση, τέρμα στα οράματα που δεν ανήκουν σε μας, έγιναν για ανθρώπους ελεύθερους με σκέψη και ψυχή, τέρμα στα θυμωμένα λόγια, τα εύκολα. Θα μιλήσουν οι μέρες τώρα που έρχονται, θα μιλήσουν τα πρόσωπα και τα σώματα καθώς ολοένα θα σκύβουν, θα μιλήσουν τα χέρια που θα γυρνάνε αδειανά και τα σπίτια που ερημώνουν.

Και θα πουν ιστορίες ν’ ακουν οι επόμενοι και θα πουν παραμύθια για μια φορά και έναν καιρό που ήσαν κάτι άνθρωποι που διάλεγαν απ΄τη ζωή το θάνατο και απ΄την αγάπη το μίσος και χάθηκαν μέσα σ’αυτό. Μαράθηκαν.

Κάνω σαν να μη συμβαίνει τίποτα, τραγουδάω στίχους του καλοκαιριού και περιμένω. Περιμένω να δω πώς θα τελειώσει τούτο το παραμύθι, ποιος θα τη γράψει αυτή την ιστορία και πώς θα τη διηγηθεί.  




Παρασκευή 15 Ιουνίου 2012

the line

Όταν δίπλα σου βλέπεις να σχηματίζεται μια γραμμή έχεις δύο επιλογές.
Να μπεις, ή να βγεις από αυτή.




Danny Lyon,  "The line"

Τετάρτη 13 Ιουνίου 2012

φιλιά που μυρίζουν καραμέλα

Είναι απόγευμα προς βράδυ, κάνει ζέστη και έχουμε βγει βόλτα. Παρακολουθώ με μεγάλο ενδιαφέρον τα πιτσιρίκια που τρέχουν σχεδόν με μανία και παίζουν στο πάρκο. Μου κάνει εντύπωση ο τρόπος με τον οποίο διεκδικούν και κερδίζουν το χώρο τους, αγωνίζονται για κάθε παιχνίδι, ξεδιπλώνουν την προσωπικότητά τους, το χαρακτήρα, την αγωγή τους. Στοχεύουν σε κάτι, -συνήθως την μόνη ελεύθερη κούνια- και άλλα με πονηριά και σβελτάδα, άλλα με σπρώξιμο και αγκωνιές, άλλα με συστολή και λαχτάρα κινούνται προς τα κει. Προς το στόχο. Πρόσω ολοταχώς. Στο τέλος της ημέρας ανάλογα με ποιο παιδί συνοδεύεις, έχεις περάσει χάλια ή απίστευτα όμορφα και έχεις επιστρέψει σπίτι αφήνοντας πίσω χτυπημένα γόνατα και μελανιές ή χαμόγελα και φιλιά που μυρίζουν καραμέλα.   
Μετρώντας αντίστροφα τις μέρες για την Κυριακή, σκεφτόμουν τις προάλλες πως κάθε φορά που είμαστε αναποφάσιστοι, κάθε φορά που δεν ξέρουμε ποια πρέπει να είναι η επόμενή μας κίνηση, κάθε φορά που μια ερώτηση μας χτυπάει την πόρτα, ο μόνος τρόπος για να απαντήσουμε είναι να κοιτάξουμε μπροστά και να δούμε ποιος είναι ο στόχος μας. Που θέλουμε να πάμε. Για να διαλέξεις διαδρομή, πρέπει να ξέρεις τον προορισμό σου, αλλιώς θα περιπλανιέσαι στα χαμένα -γεγονός που δεν είναι απαραίτητα κακό, αν μιλάμε κυριολεκτικά, είσαι είκοσι χρονών και έχεις καλή παρέα.
Θυμάμαι κάτι συζητήσεις με φίλες, κάπου εκεί στα είκοσι, αισθηματικού περιεχομένου με πολλά αχ και βαχ και εγώ στο ρόλο του συμβούλου. Όποτε το θέμα έφτανε στο ζουμί, στην κρίσιμη ερώτηση, "τι να κάνω?" αυτό που πρώτα απ’όλα ρωτούσα ήταν, "εμείς τι θέλουμε?" Τι θέλουμε? Τι? This is the question.
Παρακολουθώντας όσα συμβαίνουν τις τελευταίες μέρες, χαστούκια, αυτοδικίες και έναν απίστευτο πόλεμο δηλώσεων, καταλήγω πως ήρθε η στιγμή να φτάσουμε στο ζουμί, ήρθε η στιγμή να καθορίσουμε ποιος είναι ο στόχος και να θέσουμε την μεγάλη ερώτηση. Τι θέλουμε? Και ύστερα είναι εύκολο να δούμε πώς θα πάμε εκεί. Επιλέγοντας αυτό που θέλουμε, στην ουσία επιλέγουμε το ποιοι είμαστε. Ποιοι είμαστε. Αν ξέρουμε το τι, αν ξέρουμε το ποιος, τότε όλα είναι απλά. Ξεκάθαρα.
Φτιάχνω καφέ και μασουλάω παιδικές σοκολατίτσες, βάζω μουσική και προσπαθώ να χαλαρώσω, ενώ σκέφτομαι πως μπροστά στα μάτια μας χαράζονται πορείες. Και κάπου εδώ πρέπει να αποφασίσουμε ποια θα ακολουθήσουμε. Και τι θα αφήσουμε πίσω μας. Χτυπημένα γόνατα και μελανιές ή χαμόγελα και φιλιά που μυρίζουν καραμέλα.   



Gustav Klimt, "mother and child"


Δευτέρα 4 Ιουνίου 2012

μονόδρομος

Δοκιμάζω γλυκά, ζαχαρωτά και πέντε διαφορετικές γεύσεις από κουφέτα. Maffins στολισμένα με smarties –όπως στο αμέρικα, νέα ήθη, νέα έθιμα- παγωτά πασπαλισμένα με πολύχρωμα τρουφάκια και μπισκότα από αμυγδαλόπαστα. Μασουλάω με ευχαρίστηση ενώ την ίδια στιγμή σκέφτομαι πόσο περίπλοκη έχουμε κάνει τη ζωή μας, πόσο η ελευθερία μας, η ελευθερία των επιλογών μας αναλώνεται συχνά στην επιλογή της ιδανικής απόχρωσης του μπλε, σε καραβάκια που κρέμονται, σε χωνάκια με το όνομα Νικόλας.  


Έχω κλείσει ήδη δύο εβδομάδες στη δουλειά και παρόλο που σωματικά η κούραση είναι μεγαλύτερη, νιώθω δυνατή και ανανεωμένη. Μιλούσα με μια συνάδελφο τις προάλλες και μου έλεγε για τον άντρα της που είναι άνεργος εδώ και ένα χρόνο και βρήκε σε άλλη πόλη δουλειά. Έτσι τώρα πρέπει να αποφασίσουν αν θα παραιτηθεί και θα τον ακολουθήσει ή θα μένουν χώρια, με τα παιδιά να αναρωτιούνται γιατί έφυγε ο μπαμπάς. Έπεσα πάνω στην ανακαίνιση του χώρου και μπόρεσα να διαλέξω το χρώμα του γραφείου. Έτσι, όταν κάποιες στιγμές χαλαρώνω, αφήνομαι στην μυρωδιά του φρεσκοβαμμένου γύρω μου, στην αίσθηση του καινούργιου, απολαμβάνω την επιλογή μου, χαίρομαι που έχω τη δυνατότητα να κάνω μια τέτοια επιλογή. Που δεν χρειάζεται να κάνω κάποια άλλη.


Διαβάζω άρθρα προεκλογικού προσανατολισμού, βλέπω διαφημιστικά σποτ κομμάτων και ακούω αναλύσεις ειδικών. Ξεσκαρτάρω εύκολα αυτά που αξίζουν και απορώ συχνά με την τρομοκρατία και τον εκβιασμό που μπορεί να βιώσει κάποιος μέσα σε ένα κράτος δημοκρατικό, όταν έρχεται η στιγμή να επιλέξει πώς θέλει να ζήσει. Και ενώ με μια πρώτη ματιά φαίνεται πολύ πιο εύκολο να διαλέγεις χρώματα, γλυκά και καραβάκια απ’ότι πολιτικούς, στην πραγματικότητα ισχύει το εντελώς αντίθετο. Γιατί ενώ τα καραβάκια που κυκλοφορούν είναι πολλά και η ποικιλία σε ζαχαρωτά τεράστια, η επιλογή ανάμεσα στην αξιοπρέπεια και τον εξευτελισμό είναι στ’αλήθεια μονόδρομος.




φωτογραφία Willy Ronis