Τρίτη 27 Μαρτίου 2012

σαν βαλσάκι παλιό

Και κάπως έτσι μπήκε η ζωή μας στο pause. Και ό,τι είχαμε κάνει μέχρι τότε έμοιαζε με το “πριν” διαφήμισης για αδυνάτισμα. Όλες μας οι κινήσεις, όλες μας οι επιλογές ενοχοποιήθηκαν, στοχοποιήθηκαν, μπήκαν κάτω απ’το μικροσκόπιο, στο στόχαστρο κάθε αυτόφωρου δικαστή. Η ζωή μας χαρακτηρίστηκε ως δανεική και ύποπτη. Ένα “πριν” στο εδώλιο. Και σε αναμονή για ένα “μετά” πίσω απ’την κουρτίνα, φλου και αβέβαιο, υπό συνθήκη ανεκτό.
Δεν περιμένω από κανένα να φτιάξει τη ζωή μου. Μόνη μου θα χτίσω τον κόσμο, μόνη μου θα στήσω καλαμιές να σκιάζουν το πρόσωπό μου τα μεσημέρια δίπλα στη θάλασσα. Θα φυτέψω πλατύφυλλους βασιλικούς σε βαθιές γλάστρες και γαρδένιες ν’ αρωματίζουν τις αυλές μου.  Με τα χέρια μου γεμάτα χώματα θα  πλάσω την κάθε μέρα. Δεν ελπίζω σε παρατάξεις και παράγοντες. Δεν εμπνέομαι απ΄τα οράματά τους, με κουράζουν τα λόγια τους. Μόνη μου πίστη, μόνη μου ελπίδα -το’χω ξαναγράψει- ο διπλανός άνθρωπος που καταφέρνει να κρατήσει μυαλό και καρδιά καθαρά απ’το δηλητήριο του λαϊκισμού τους. Ο άγνωστος πρωταγωνιστής της Ιστορίας. Που τα φέρνει όλα τούμπα. Μονομιάς.  
Και κάπως έτσι, παρέα, θα βγούμε απ’το pause. Με τις εποχές που κυλάνε και την κάθε αυγή να προχωράει, βγαίνουμε απ’την αναμονή της ζωής και τη ζούμε. Έζησα με πολλά, αν χρειαστεί θα ζήσω και με λίγα, όσο μπορώ να προχωρώ ελεύθερη στους δρόμους κάτι ανοιξιάτικα βραδάκια με το χέρι σου που ξέρω στους ώμους μου και τον ουρανό της πόλης για εσάρπα. Και μ’ ένα σκοπό να μουρμουρίζω, να χορεύω τη ζωή σαν ένα βαλσάκι παλιό, απ’αυτά που με συντροφεύουν απ’ την κούνια και μου δείχνουν πάντα το δρόμο σαν πυγολαμπίδα στο σκοτάδι.   



φωτογραφία Sally Mann.

Δευτέρα 26 Μαρτίου 2012

300 ποτήρια νερό

Εντάξει, σκέφτομαι ρε παιδί μου πως αν έχεις ένα βαρέλι γεμάτο με βρώμικο νερό και ρίξεις μέσα δύο, τρία ποτήρια νεράκι φρέσκο, καθαρό, δεν καταφέρνεις και τίποτα. Το φρέσκο νερό θα αφομοιωθεί αμέσως από το άλλο, απ’το παλιό που ζέχνει και θα γίνει όλο ένα.
Αν όμως, αν λέμε τώρα, συνεχίσεις να ρίχνεις καθαρό νερό, αν πάρεις μπουκάλια, μπιτόνια, κουβάδες και με μανία συνεχίσεις να ρίχνεις φρέσκο νερό, αν δεν σταματάς να τροφοδοτείς το βαρέλι σου με δροσερό νερό απ’τις πηγές φερμένο, τότε -είναι σίγουρο- θα έρθει μια στιγμή που το νερό στο βαρέλι σου θα είναι καθαρό, κρυστάλλινο, διαυγές.
Μέχρι και να πιεις θα μπορείς από κει μέσα.  



ο πίνακας Nymphéas του Monet

Πέμπτη 22 Μαρτίου 2012

ας παίξουμε

Δέχτηκα χτες μια πρόσκληση σε παιχνίδι ερωτήσεων από τη margo. Δεν είχα ξαναπαίξει bloggoπαίχνιδο και χάρηκα πολύ με την πρόσκληση!
Ας παίξω λοιπόν :


1. Η πρώτη σκέψη στο ξύπνημα της μέρας
Άλλα πέντε λεπτά.

2. Θέλησες ποτέ να κρυφτείς από κάτι;
Ναι. Είμαι καλή στο κρυφτό. Κρύβομαι εύκολα και αποτελεσματικά. Μόνο από μένα δεν μπορώ να κρυφτώ. Με ξέρω απ’έξω και ανακατωτά. Μαλακία. Ούτε μια έκπληξη δεν μπορώ πια να μου κάνω.

3. Τι κάνεις όταν χάσεις τον δρόμο για εκεί που ξεκίνησες να πας;
Ανάβω το φως. Πάντα υπάρχει ένα εκεί δίπλα. Πρέπει απλά να ξέρεις πού βρίσκεται ο διακόπτης.

4. Πως μετράς την ευτυχία;
Με τις τρελές ιδέες που γεννιούνται στο κεφάλι μου. Όταν είμαι ευτυχισμένη ξεπηδούν σαν τους λαγούς μέσα απ’το καπέλο μου.

5. Αν έπρεπε να αυτοπροσδιοριστείς με τρεις λέξεις ποιες θα ήταν αυτές;
γυναίκα, σύντροφος, μαμά.

6. Πριν, τώρα, μετά, πιο επιλέγεις και γιατί;
Το τώρα. Είναι το μόνο που ορίζω.

7.Τι θα σ’ έκανε να το ακολουθήσεις ως την άκρη του κόσμου;
Μα η επιθυμία για ταξίδι φυσικά.

8. Πόσο συχνά χαμογελάς τα τελευταία δύο χρόνια;
Κάθε μέρα. Βγαίνει εύκολα το χαμόγελο όταν έχεις μικρά παιδιά σπίτι.

9. Η λέξη "κρίση" τι σημαίνει για σένα;
Ακροβασία σε τεντωμένο σκοινί. Θέλει θάρρος, ψυχραιμία και να μην κοιτάς κάτω.

10. Μία αγαπημένη σου λέξη..
 σαντιγύ

11. Η τελευταία σκέψη στο τέλος της μέρας.
Δεν υπάρχει μία. Ένα κουβάρι σκέψεις να με παιδεύουν και ξαφνικά, σαν από μηχανής Θεός … ο ύπνος.  


Δεν θα δώσω δικές μου ερωτήσεις και ονόματα, αν όμως θέλει κάποιος ας μου γράψει έστω πέντε πράγματα για τον εαυτό του.


Άσχετο, δεν νιώθεις σαν να ξαναρχίζεις, κάθε που μεγαλώνει η μέρα?





Τετάρτη 21 Μαρτίου 2012

mains de pluie

Κάπου που δεν ταξίδεψα ποτέ, πέρα από κάθε εμπειρία,
είναι η σιωπή των ματιών σου: στις εύθραστες
χειρονομίες σου υπάρχουν πράγματα που με αγγίζουν
ή δεν μπορώ να τ’αγγίξω επειδή είναι πολύ κοντινά

καθένα από τα φευγαλέα σου βλέμματα με διαβάζει άκοπα
ακόμα κι’αν κλείσω σαν μια γροθιά,
θα μπορέσεις να με ανοίξεις φύλλο φύλλο όπως η άνοιξη
(με το επιδέξιο μυστικό της άγγιγμα) το πρώτο τριαντάφυλλο

αν όμως επιθυμείς να με κλείσεις, έτσι θα κλείσουμε εγώ
και η ζωή μου, όμορφα και ξαφνικά
σαν την καρδιά του λουλουδιού που ονειρεύτηκε
να πέφτει σιγανό παντού το χιόνι

τίποτα σ’αυτό τον κόσμο δεν μοιάζει
με τη δύναμη της έντονης τρυφερότητάς σου
που η υφή της με προσελκύει με τα χρώματα του τόπου της
εκπνέοντας σε κάθε της ανάσα το θάνατο και την αιωνιότητα

(δεν ξέρω τι είναι αυτό σε σένα που κλείνει και ανοίγει.
Υπάρχει κάτι μέσα μου σαν να βρίσκει την απάντηση
στη φωνή των ματιών σου, πιο βαθύ απ΄τα τριαντάφυλλα)
κανείς, ούτε η ίδια η βροχή, δεν έχει τόσο μικρά χέρια

Somewhere I have never travelled
E.E.Cummings


έτσι όπως βρίσκεται μεταφρασμένο στις σελίδες του
“Η βροχή στα χέρια της” W. Fleischhauer

Κυριακή 18 Μαρτίου 2012

Κυριακή, κοντή γιορτή

Κυριακή. Ανοίγω τα παράθυρα, μπαλκονόπορτες τραβώ στην άκρη, κάνω χώρο άνοιξη να μπει στο σπίτι, ξεσηκώνω τα κρεβάτια, σεντόνια, παπλώματα, μαξιλάρια να χτυπηθούν ν’αφρατέψουν, φως παντού, δροσερός πρωινός αέρας να παίζει στην ανάσα μας, νέα μέρα, άλλη μέρα, σπιτική,  αγουροξυπνημένα βλέμματα και ζαλισμένα χαμόγελα, ανακατεμένα μαλλιά και πεταχτά φιλιά στα χείλη.
Μπιμπερό και γάλατα, οδοντόβουρτσες, πυτζαμάκια πέρα, παντοφλάκια στον αέρα, κορδέλες, κοκκαλάκια, παπάκια αγκαλιά με λαγουδάκια, κούκλες μπερδεμένες με αυτοκινητάκια, να βιαστούμε, το πίτσυ πίτσυ πιτς να προλάβουμε, πριγκίπισσες γοργόνες περιμένετε, το τραγούδι σας χωρίς εμάς μην ξεκινάτε, αγαπημένες θέσεις, αγαπημένες γωνιές, φύγαμε!
Κυριακή. Φρεσκοκομμένος καφές ν’αρωματίζει την κουζίνα μας, βραστά αυγά, στυμμένα πορτοκάλια και φρουτόκρεμες, κολοκυθόπιτα σπιτική, σοκολατόπιτα, φρυγανιές, τυράκια, πιάτα, πιατάκια, μαχαίρια, κουταλάκια, κούπες, φλυτζανάκια, χίλια πράγματα στο τραπέζι μας, γουλιά καφέ, κουβέντες, γουλιά καφέ, όλη τη βδομάδα να τη συζητήσουμε, γουλιά καφέ, επικαιρότητα, σχόλια και αναλύσεις, γουλιά καφέ, τι ξεχάσαμε, τι να πρωτοθυμηθούμε. Λέω, λες, είπα, άντε πες.  
Κατσαρόλες σιγοβράζουν,  να στρωθεί όμορφα το τραπέζι μας, να τσουγκρίσουν με κρασί τα ποτήρια μας, να ταΐσουμε, να ταϊστούμε, η μικρή να παίζει μες τα πόδια μας, παραμύθια – παραγγελιές, μικρά βήματα με το μπέμπη στο χαλί, ένα - δύο, ωραία, ένα - δύο, έλα μπορείς, ένα – δύο, μπουμ. Αγκαλιά, φιλί. Πάμε πάλι.
Κυριακή. Έλα τώρα να μαζέψουμε, να μαζευτούμε, κούνιες και κρεβατάκια να γεμίσουνε, λίγο να ξεκουραστούμε, έχει κι αγώνα σήμερα -του ΠΑΟ, όχι τον σικέ του Βενιζέλου- απόγευμα και μετά βράδυ, πριν φύγει η μέρα από τη μέρα να γεμίσουμε, να μιλήσουμε, να παίξουμε, με τα παιδιά μας να γελάσουμε, να τα χαρούμε.
Κυριακή. Κοντή γιορτή.    


φωτογραφία Ansel Adams
       

Πέμπτη 15 Μαρτίου 2012

σκασιαρχείο

Το ‘σκασες στη μέση της βδομάδας, πρωί πρωί, το πες εξόρμηση, το πες εκδρομή, σκασιαρχείο ήτανε, από εκείνα τα σχολικά, τα γνώριμα, από κείνα που αιφνίδια τα μαγείρευες, σκασιαρχείο ήτανε, δίχως τα λόγια -κέρδισες λέξεις σαν μεγάλωσες- σκασιαρχείο, τα όχι σου μεμιάς τα παραμέρισες, το ‘σκασες στη μέση της βδομάδας, πρωί πρωί, την έκανες.
Πήγες ν’ανέβεις τα βουνά, είδες τον ήλιο και ξεθάρρεψες, ούτε κατάλαβες για πότε ετοιμάστηκες, πήγες ν’ανέβεις τα βουνά, με το γκρεμό μεγάλωσες, δεύτερες σκέψεις και δισταγμούς δεν θέλησες, τελευταίο χιόνι σαν να ξεστόμισες, πήγες ν ‘ανέβεις τα βουνά, το τρέμουλο στο δέρμα, το ρίγος στη φωνή σου το προσκάλεσες, πήγες ν’ανέβεις τα βουνά, τα ζήλεψες.
Χάθηκες σε μονοπάτια πάλλευκα, σε χιονισμένα στιγμιότυπα σ’ ένα λεπτό αφομοιώθηκες , σε μπλε, κόκκινες και κίτρινες σαν τρέχανε κουκίδες, μ’ένα φύσημα του αέρα σαν να ξεχάστηκες, σε πάπλωμα ανέγγιχτο κυλίστηκες, την ησυχία και τη γαλήνη την τραγούδησες,  χάθηκες σε μονοπάτια πάλλευκα, μπρος στο Θεό σα να ζαλίστηκες.
Το ‘σκασες στη μέση της βδομάδας, πρωί πρωί, στο χάραμα της άνοιξης, μιας εποχής την έξοδο τη γιόρτασες, να κοκκινήσουν μάγουλα λαχτάρησες, το πέταγμα Ικάρου επιθύμησες, ακίνητη στο χρόνο στάθηκες, τα μέσα και τα έξω σε γιορτινό τραπέζι τα συνάντησες, το πες ανάγκη, το πες βουλή, το ‘σκασες στη μέση της βδομάδας, πρωί πρωί, σ’ένα παλμό αναγεννήθηκες.

Παρασκευή 9 Μαρτίου 2012

βράδυ

Μ ‘αρέσουν οι μέρες σαν είναι χωρισμένες σε πρωί, μεσημέρι, βράδυ. Πρωί, μεσημέρι, βράδυ. Το καθένα ολόκληρο, ατόφιο, με απόσταση και δική του φωνή. Να’χει το πρωί την ανυπομονησία των ερωτευμένων και το βράδυ το τελείωμα των εραστών. Πρωί, μεσημέρι, βράδυ. Χωριστά.
Αυτές μόνο κρατάω και όχι τις άλλες, τις μονοκόμματες, που’ναι σαν γυναίκα χωρίς μέση ένα πράγμα και τις καταπίνεις ολόκληρες χωρίς να προλάβεις να νιώσεις άρωμα και γεύση. Έρχεται το βράδυ και βγαίνεις απ’τον αυτόματο πιλότο για καληνύχτα και μετά στο κρεβάτι, σε αναισθησία σώμα, μυαλό, χρόνος που έφυγε ήταν απλά η μέρα, στέρφα, στεγνή, χάθηκε, πήγε χαράμι, ένα κενό στο ημερολόγιο σαν τρύπα από καρφί που ξέμεινε στον τοίχο.
………………………
Ανοίγω τα ντουλάπια μου και τα αδειάζω όλα στο τραπέζι της κουζίνας. Πιάτα, ποτήρια, τάπερ της μαμάς μου που ξεχάστηκαν, πιατέλες και δισκάκια, φόρμες για κέικ, φλιτζάνια και κούπες για μαραθώνιους καφέδες, όλα χύμα πάνω στο τραπέζι, στον πάγκο, πράγματα παντού, να βγουν για να ξαναμπούν πάλι σωστά, τακτοποιώ ντουλάπια για να μην τακτοποιώ εμένα, μπαίνουν εύκολα οι κούπες σε σειρά και τα πιάτα στοίβες ομοιόμορφες, πώς να στοιχίσεις τις σκέψεις, πώς να γυαλίσεις θέλω και πρέπει, δεν είναι ασημικά τα μέσα μας, vettex, στεγνό πανί, κινήσεις κυκλικές, ολόιδιες, vettex, στεγνό πανί, μάζεμα μετά και τέλος. Γαλήνη.   
………………………

Βουλιάζει το σώμα σε πολυθρόνα ολόσωμη, δυο δάχτυλα κρασί στο ποτήρι μου, να είναι βράδυ το βράδυ μας, ατόφιο, λίγες κουβέντες να πούμε τώρα που νύχτωσε, που ησύχασε το σπίτι, πριν φύγει η μέρα να την προλάβουμε, λίγα λεπτά μονάχα ν’ανασάνουμε, να πούμε αυτά που ζήσαμε, που επιζήσαμε, που αντέχουμε και προχωράμε. Να μοιραστούμε τις γουλιές και τις κουβέντες, να μοιραστεί η μέρα, να χωριστεί, να μου δώσεις το πρωί σου, πάρε το μεσημέρι μου, ράβε, ξήλωνε, να "παίξει" η μέρα πάλι απ’την αρχή. Oλόκληρη. Ατόφια.
Πρωί, μεσημέρι, βράδυ. Αμήν.


φωτογραφία, Ansel  Adams

Κυριακή 4 Μαρτίου 2012

ειδήσεις

Κυριακή, 4 Μαρτίου 2012…
…και έχει γεμίσει το μυαλό μου με το Νικόλα, έχω φάει τρελό κόλλημα, ό,τι και να κάνω, μιλάω, βλέπω τηλεόραση, γελάω, μαγειρεύω, περπατάω, παίζει μουσική το μυαλό μου, παίζει τους στίχους του Νικόλα, κοιμάμαι με τις λέξεις του, ανασαίνω με τον αναστεναγμό του, ανοίγω τις εφημερίδες, ανοίγω την τηλεόραση, ανοίγω τα παράθυρά μου το πρωί και ο Νικόλας είναι εκεί να ρίξει τη δική του ματιά στον κόσμο, στον κόσμο μου, στον κόσμο σου, στον κόσμο μας.

Θέλεις δε θέλεις, όλοι παρέα ζούμε.

 

Κρήτη: Αυτοκτόνησε με κυνηγετική καραμπίνα, πατέρας βρέφους!

[..Υπενθυμίζεται πως ο 46χρονος πατέρας ενός παιδιού μόλις έξι μηνών, αγνοείτο από το Σάββατο το πρωί, όταν έκλεισε το κατάστημά του και αναχώρησε με το αυτοκίνητό του, προς άγνωστη κατεύθυνση..]

 Δε θέλω καρδιά μου να κλαις για όσα περάσαμε χθες,
χαλάσανε τόσα πολλά μα βρες μονοπάτι ξανά,

[….Στο Βλαδιβοστόκ, στο εκλογικό τμήμα 155, ψηφοφόροι ανακάλυψαν όταν πήγαν να ψηφίσουν ότι είχαν ήδη ψηφίσει...", προσθέτει το κόμμα, του οποίου ο υποψήφιος Γκριγκόρι Γιαβλίνσκι δεν μπόρεσε να πάρει μέρος στις εκλογές εξαιτίας παρατυπιών στη συγκέντρωση των δύο εκατομμυρίων ψήφων που χρειαζόταν…]
δεν ξέρει ο κόσμος να ζει, κατέβα να πάμε πεζοί,
εκεί που καθένας ζητά να βρει τη μιλιά του ξανά.

Οκτώ οι υποψήφιες εταιρείες για τις έρευνες πετρελαίου σε Ιόνιο και Κρήτη

[…Πηγές του ΥΠΕΚΑ ανέφεραν ότι αποτελεί σημαντική επιτυχία για τη χώρα και για το επενδυτικό κλίμα το ενδιαφέρον που εκδηλώθηκε για τις σεισμικές έρευνες. Το κόστος των σεισμικών ερευνών θα αναλάβουν η εταιρία (ή οι εταιρίες) που θα επιλεγούν από την Επιτροπή του ΥΠΕΚΑ, οι οποίες στη συνέχεια μεταπωλούν τα δεδομένα σε πετρελαϊκές εταιρίες που θα αξιολογήσουν με βάση αυτά αν υπάρχει ενδιαφέρον για να προχωρήσουν στο επόμενο στάδιο, των γεωτρήσεων, που είναι και το πλέον δαπανηρό…]

Δε θέλω καρδιά μου να κλαις για όσα περάσαμε χτες,
δανείσου κι εσύ μια φορά και βρες μονοπάτι ξανά




[…Άνδρες των συριακών υπηρεσιών ασφαλείας σκότωσαν τρεις νεαρούς χθες στην Ντέιρ αλ Ζορ όταν άνοιξαν πυρ εναντίον ανθρώπων που παρευρίσκονταν σε μια κηδεία στην συνοικία αλ Όμαλ.
Ακτιβιστές και εργαζόμενοι σε οργανώσεις αρωγής είπαν ότι οι συριακές δυνάμεις άρχισαν νέους βομβαρδισμούς σε τμήματα της Χομς και εμπόδισαν για δεύτερη ημέρα την παράδοση βοήθειας από την Διεθνή Επιτροπή του Ερυθρού Σταυρού και της Ερυθράς Ημισελήνου (ΔΕΕΣ)…]

Τον πόλεμο μισώ κι απ' τη ζωή αποζητώ,
να μη μου μείνει μόνο το παράπονο


[…Δυστυχώς η μόλυνση όμως ήταν τόσο σοβαρή, που το πιθανότερο είναι ότι θα εξαναγκαστούν να προχωρήσουν σε ακρωτηριασμό των γεννητικών του οργάνων…]

κι ας ήταν μια φορά να μ' είχες πάρει αγκαλιά,
το ξέρω σου ζητώ πάρα πολλά.


 

Αγριος καβγάς για μια σουίτα στο περιβόητο Carlton των Καννών


[…Τα 4 στελέχη του Ταμείου Αποκρατικοποιήσεων έκλεισαν δωμάτια στο ξενοδοχείο των ονείρων (τους;) το πασίγνωστο από τη διαμονή των κινηματογραφικών αστέρων στο παγκοσμίου φήμης φεστιβάλ, Carlton Hotel..]

κι αν χάνεις αυτό που σε ζει δεν έφταιξες μόνον εσύ,

αξίζει να ζουν σαν παιδιά εκείνοι που έχουν καρδιά.

 

Ουρές στα συσσίτια για ένα πιάτο φαγητό

[…Αγώνας δρόμου για ένα πιάτο φαγητό δίνεται στα συσσίτια στην Αθήνα. Ανθρωποι κάθε ηλικίας περιμένουν στην ουρά για αυτό που όλοι θεωρούν αυτονόητο, ένα πιάτο φαγητό για να επιβιώσουν…]

 

Τον πόλεμο ζητώ για μια ζωή που δεν τη ζω,
να μην μου μείνει μόνο το παράπονο



 

Μείωση των μεταναστών υποσχέθηκε ο Σαρκοζί

[…«Πρέπει να μειώσουμε τον αριθμό των αφίξεων στην επικράτειά μας», είπε ο Σαρκοζί, δεσμευόμενος να καταργήσει το δικαίωμα των μεταναστών να φέρνουν τις οικογένειές τους στη Γαλλία. «Δεν είστε καλοδεχούμενοι στη Γαλλία εάν έρχεστε μόνο για να εκμεταλλευτείτε το σύστημα πρόνοιας. Όλοι το σκέφτονται: είναι καιρός οι δημοκράτες να το πουν»…]

 

κι ας ήταν μια φορά να δεις μικρέ μου φουκαρά,
πως μαλακώνω σαν δε μου μιλάς σκληρά.

 

[..Ο μικρός Κοπέρνικος επανέρχεται δυναμικά στις συχνότητες του Κρατικού Ραδιοφώνου! «Ο μικρός Κοπέρνικος και οι Εφτά Άθλοι» θα αρχίσει να εκπέμπει από το Σάββατο 3 Μαρτίου και κάθε Σάββατο και Κυριακή πρωί στις 9.00 π.μ. από τη συχνότητα του Δευτέρου Προγράμματος! ..]



Τον πόλεμο μισώ κι απ' τη ζωή αποζητώ,
να μη μου μείνει μόνο το παράπονο
κι ας ήταν μια φορά να μ' είχες πάρει αγκαλιά,
το ξέρω σου ζητώ πάρα πολλά.



Προχτές το απόγευμα γυρίζοντας σπίτι φορτωμένη με πράγματα τις είδα. Μάνα με κόρη, έτσι το ερμήνευσα, καθισμένες στο πεζοδρόμιο. Μια μικρή, τριών – τεσσάρων ίσα με τη δική μου, ρούχα άθλια και ένα βλέμμα θλιμμένο σαν να της τάξανε παιχνίδι και τη γέλασαν ένα πράγμα. Δεν θέλω καρδιά μου να κλαις, ήταν οι πρώτες λέξεις που ήρθαν στο νου μου να της πω. Και έτσι όπως με κοίταζε που άφηνα τα ψιλά μου στα πόδια της, σκάλωσαν οι λέξεις, μείναν στο λαβύρινθο της δειλίας χαμένες, ένας ήχος ακαταλαβίστικος τα λόγια μου, αυτή να κοιτά και εγώ να το βάζω στα πόδια.
Αχ, βρε Νικόλα

Θέλεις δε θέλεις, όλοι παρέα ζούμε.







φωτογραφία Sally Mann