Πέμπτη 11 Δεκεμβρίου 2014

μία μέρα, κάθε μέρα

Τα απογεύματα περνάνε σχετικά γρήγορα. Να απλωθούν και να ξαναμαζευτούν τρεις χιλιάδες παιχνίδια, να γίνει το φαγητό, να τελειώσουμε με τα μαθήματα, κάτι τα αθροίσματα του δέκα, κάτι η αντιγραφή και η ορθογραφία, πάει έφυγε το απόγευμα, από τις τέσσερις μέχρι τις οκτώμισι που ξεκινά η διαδικασία ύπνου, οι ώρες περνάνε σαν τα σχολεία στην παρέλαση, η μία πίσω απ’την άλλη, σε μια σειρά καθορισμένη, μια ρουτίνα καθημερινή. Ταυτόχρονα μονότονη και καθησυχαστική. Ταυτόχρονα.

Χτες το βράδυ είδα ένα πολύ παράξενο όνειρο. Ένα από τα όνειρα αυτά που νομίζω πως έχω κάτι αιώνες να δω. Ένα όνειρο ακατανόητο. Όλη μέρα το σκεφτόμουν. Όχι για να αποκρυπτογραφήσω τα τι και τα γιατί, αλλά για την ένταση και το πάθος του. Αυτή η ένταση ήταν που με ακολουθούσε όλη μέρα σήμερα, με αναστάτωνε, στεκόταν δίπλα μου όταν γράφαμε οκτώ και δύο, δέκα. Ήταν μέσα μου και έδειχνε παράξενη διπλά σ’ αυτό το οκτώ και δύο, στο ίσον δέκα, παράξενη και ταυτόχρονα απόλυτα φυσιολογική. Ταυτόχρονα.

Μερικές φορές αρκούν πολύ μικρά πράγματα για να συνειδητοποιήσεις μεγάλες αλήθειες. Ότι ας πούμε δεν είσαι το ίδιο άτομο που ήσουν δύο χρόνια νωρίτερα ή ότι κάποια πράγματα είναι απλά προϊόντα της φαντασίας σου. Απλά δεν υπάρχουν. Έτσι δεν ένιωσα κανένα δισταγμό όταν αγόρασα το φετινό βάζο, τη χρυσόσκονη και τη γλυκερίνη που μας ζήτησαν απ’το σχολείο. Σε δευτερόλεπτα διάλεξα το μικρό ταρανδάκι, -το χαμόγελό του με κλόνισε μόλις για μια στιγμή- και κατευθύνθηκα αποφασισμένη στο ταμείο. Αντίθετα με πέρυσι, φέτος, πάνω στο ράφι μας, βρίσκεται έτοιμη η χριστουγεννιάτικη μπάλα με «χιόνι» και ναι, το παραδέχομαι, τη θεωρώ πολύ πολύ χαριτωμένη.

Η χρονιά τελειώνει και αφού έχω σταματήσει να κάνω ετήσιους απολογισμούς, μου αρκεί να σκέφτομαι στο τέλος της κάθε μέρας τι θέλω να κρατήσω απ’αυτή. Για σήμερα κρατάω ένα όνειρο κουβάρι, και τη νίκη του Ρωμανού. Όμορφη μέρα. Ζωντανή.
Απ’αυτές που μένουν. Και επιμένουν.

Καληνύχτα.  




φωτογραφία Lilo Raymond