Κυριακή 29 Ιανουαρίου 2012

Mια σκέψη, έτσι...


Οι συζητήσεις στο διαδίκτυο, συχνά μου θυμίζουν τα καζίνο όπου παίζεις και ποντάρεις λεφτά χωρίς να υπάρχει φράγκο μπροστά σου. Οι μάρκες που αντιστοιχούν στα χρήματά σου είναι απρόσωπες, άοσμες και αδιάφορες. Μπορείς με μεγάλη ευκολία να τις πετάς με στυλάκι υπεράνω, να τις ποντάρεις δέκα δέκα και να τις βλέπεις να εξαφανίζονται από μπροστά σου αρκετά ψύχραιμα. Μέχρι να κάνεις την αντιστοιχία μάρκες = χρήματα που έκαναν φτερά από το πορτοφόλι σου και να σε πιάσει ζαλάδα, η ζημιά έχει γίνει.
Αντιστοίχως, συνομιλώντας με χαριτωμένα ή όχι ψευδώνυμα, με φωτογραφίες από λουλούδια, ζόμπι , φρούτα και ζωάκια,  είναι πολύ εύκολο, να ξεχάσεις ότι πίσω από τις κορδέλες και τα αρώματα υπάρχει πρόσωπο. Αληθινό. Πρόσωπο στο οποίο δεν χρωστάς στ’αλήθεια τίποτα, εκτός ίσως από λίγη ευγένεια.
Έτσι, για την αξία της κουβέντας και μόνο.


Δευτέρα 23 Ιανουαρίου 2012

Fake it

Aς προσποιηθούμε, ας προσποιηθούμε για μια στιγμή ότι βρισκόμαστε στο γήπεδο. Παίζει η ομάδα μας, η ομαδάρα, η τρέλα μας, η λατρεία, η καύλα, με τον αιώνιο αντίπαλο. Το παιχνίδι είναι κρίσιμο. Παίζεται το πρωτάθλημα, η έξοδος στο Ch. League, το γόητρο, η περηφάνια και η Ιστορία της ομάδας και των οπαδών της, η Ιστορία μας.
Ξαφνικά και ενώ ο αγώνας είναι ισόπαλος, κάπου στο 87’ ο *#**^$** διαιτητής σφυρίζει πέναλτι. Το πέναλτι είναι κάλπικο, μέχρι και το χορτάρι το είδε, αλλά ο *&*&#$** απτόητος. Η ομάδα εκτελείται από τα έντεκα μέτρα, το όνειρο γίνεται συντρίμμια και πρέπει τώρα να ανεχτούμε τα ζήτω των άλλων, τα γελοία τους συνθήματα και τις βλακόφατσές τους ενώ πανηγυρίζουν μια νίκη σικέ.
Ας προσποιηθούμε για ένα λεπτό ότι είμαστε στο γήπεδο, χάσαμε με κάλπικο πέναλτι και νιώθουμε τελείως μλκς. Ας προσποιηθούμε κάτι τόσο απλό.
Και ίσως τότε βγούμε πιο εύκολα στους δρόμους.

Σάββατο 14 Ιανουαρίου 2012

Μπουμ.

Σου’χει συμβεί ποτέ, ενώ είσαι στα πάνω σου, χαλαρός και ωραίος, γεμάτος αυτοπεποίθηση και σιγουριά, με τον αέρα του νικητή στο σώμα και την ικανοποίηση της επιτυχίας στο βλέμμα, ένα τι πριν την κορυφή, να σου δίνουν μια και να βρίσκεσαι ξαφνικά σε ελεύθερη πτώση? 
Κατά τη διάρκεια της πτώσης δεν προλαβαίνεις να σκεφτείς πολλά, περισσότερο αισθάνεσαι παρά επεξεργάζεσαι το γεγονός ότι βρίσκεσαι στον αέρα και όπου να’ναι θα σκάσεις στο έδαφος.  Λίγο πριν γευτείς (για άλλη μια φορά) το χώμα, αυτό που σαν σφαίρα περνάει από το μυαλό σου είναι πως δυστυχώς (ή ευτυχώς, ανάλογα τη μαζοχιστική διάθεση της στιγμής) ούτε αυτή θα είναι η τελευταία σου βουτιά.
Σκέφτεσαι, πως ρε γμτ, αυτή τη φορά ήσουν τόσο κοντά, τόσο μα τόσο κοντά και αναρωτιέσαι πόσο καιρό θα κάνουν πάλι να φύγουν οι μελανιές.


Σάββατο 7 Ιανουαρίου 2012

365 βήματα

Δύο χιλιάδες δώδεκα και πρώτο ποστ για την καινούργια χρονιά, πρώτο ποστ θολό και αβέβαιο αφού ακόμη δεν ξέρω ποιο ακριβώς είναι το θέμα του, το ύφος και η διαδρομή του. Θέλω απλά να γράψω, να αρχίσουν τα δάχτυλα να αφήνουν λέξεις πάνω στο χαρτί, να αφήσουν ίχνη και αποτυπώματα, να‘ρθω μετά να τα συλλέξω, να δω, να ακούσω, να καταλάβω.
Κάτι τέτοιες στιγμές είναι που θέλω πολύ ένα τσιγάρο. Ανοίγω το λαπτοπ, πίνω μια γουλιά καφέ, λευκή σελίδα έτοιμη μπροστά μου και … ρε γμτ σκέφτομαι, τώρα είναι η στιγμή που θα άναβα ένα τσιγάρο. Θα κοιτούσα για λίγες στιγμές την οθόνη, όσο ο καπνός να γλιστρήσει από μέσα μου και θα ήξερα τι είναι αυτό που θέλω να πω και πώς θα το πω.
Αντ’αυτού πίνω άλλη μια γουλιά και σκέφτομαι πως σίγουρα δεν θέλω να κάνω κανένα απολογισμό της χρονιάς που έφυγε. Όποια κι’αν είναι τα γεγονότα (και είναι αρκετά) που σημάδεψαν το έτος, για μένα πάντα το 2011 θα είναι η χρονιά που γεννήθηκε ο μπέμπης, συμπληρώνοντας έτσι το καρέ, μια χρονιά ταραχώδης και ευλογημένη. Υπάρχει η Ιστορία, υπάρχουν και οι προσωπικές μας ιστορίες, εκεί, χαμηλά, στα ψιλά γράμματα, μικρές και μεγάλες ιστορίες να πλέκουν το κουβάρι του χρόνου.  
Ούτε και καμιά λίστα με αποφάσεις για τον χρόνο που έφτασε έχω σκοπό να κάνω. Τις αποφάσεις μου άλλωστε τις παίρνω πάντα ξαφνικά, ακαριαία ένα πράγμα. Μήπως έτσι ακαριαία δεν έκοψα σε μια στιγμή και το κάπνισμα, δέκα χρόνια σβήστηκαν σε μια στιγμή. Μια στιγμή. Εδώ έχω βγάλει άνθρωπο από τη ζωή μου έτσι ακαριαία, «ξαφνικός θάνατος» που λένε και στη μπάλα, σε μια στιγμή, χωρίς δεύτερη σκέψη, όταν φτάσει το πλήρωμα του χρόνου δεύτερες σκέψεις δεν υπάρχουν, υπάρχεις εσύ και η επιθυμία για τελεία. Τελεία. Στροφή. Αλλαγή δεν υπάρχει παρά μόνο όταν όλα τα κύτταρά σου βγουν ουρλιάζοντας στους δρόμους, no more, no more, pas encore. Mόνο έτσι.
Μερικές φορές με τρομάζει η ικανότητά(?) μου αυτή να παίρνω αποφάσεις με τόσο απόλυτο τρόπο και να μένω πιστή σ’αυτές. Το είπα και θα το κάνω, τέλος, μεγάλη δύναμη, μεγάλη παγίδα, its a gift and a curse, που λέει και ο αγαπητός Μονκ. Δεν ανησυχώ λοιπόν για τις αποφάσεις του 12, θα φανερωθούν μόνες τους, πλασμένες απ’τις ανάγκες και θα έχουν οδηγό την ισχυρότερη ίσως απ’όλες τις επιθυμίες, αυτή της ευτυχίας.
Αυτή τη στιγμή μου αρκεί απλά που είμαι εδώ και απολαμβάνω την ησυχία του μεσημεριού την ώρα που τα μικρά κοιμούνται και ο Σ. χαζοδιαβάζει στο τζάκι. Απ’τα παράθυρά μου βλέπω γυμνά σχεδόν κλαδιά και θυμάμαι μια τέτοια μέρα τέσσερα χρόνια πριν, ένα τεστ εγκυμοσύνης και μια κραυγή, μια ευτυχία απόλυτη, μια στροφή απ’αυτές που κόβεις τέρμα το τιμόνι και πατάς με δύναμη το γκάζι. Και ζώνες ασφαλείας στη ζωή δεν υπάρχουν, το ξέρεις νομίζω καλά.
Προς το παρόν αφήνω τον εαυτό μου να φαντάζεται την καινούργια χρονιά σαν μια μεγάλη άδεια λεωφόρο. Φωτάκια στον ορίζοντα φανερώνουν κάθε λογής προορισμούς, υπάρχει απόλυτη σιγή και ούτε η ανάσα μου δεν χαλάει την ησυχία. Χαράζει και η μέρα που φτάνει είναι όπως όλα τα νεογέννητα, γεμάτη υποσχέσεις. Κοιτάζω μέχρι πέρα το αταξίδευτο έδαφος, την άσφαλτο που με καλεί να την περπατήσω και προετοιμάζομαι. Δεν βιάζομαι μα ούτε θέλω να καθυστερώ. Πατώντας όσο πιο σταθερά μπορώ -όπως όλοι έτσι και γω-ξεκινάω.
Ένα βήμα τη μέρα.
Καλό μας ταξίδι.