Πέμπτη 27 Μαρτίου 2014

μπανανόφλουδες


Εντάξει, είναι πλέον φανερό. Ο δρόμος προς τις εκλογές είναι στρωμένος με μπανανόφλουδες.

Αλλά και εσείς ρε γμτ, δεν χρειάζεται να τις πατήσετε όλες.

Πέμπτη 20 Μαρτίου 2014

happy, happy, happy (?)

Πλησιάζει η 25η και κάνουμε πρόβα για το ρόλο της μικρής στη σχολική γιορτή. Μπουμπουλίνα, μιλάμε για μεγαλεία, όχι παίζουμε, λίγο η γλώσσα που τρέχει ροδάνι, λίγο το ντράμα κουίν που τρέχει στο αίμα, τον πήραμε τον πρωταγωνιστικό ρόλο. Παιχνιδάκι. Σε κάποιο σημείο, το κείμενο λέει, πως χάρη στις τότε θυσίες, λάμπει σήμερα στην Ελλάδα μας η ελευθερία. Κοιτάζω έξω από το παράθυρο, σκέφτομαι την κατάσταση που επικρατεί στη χώρα αυτή τη στιγμή και αυτό το «λάμπει» με κάνει να κουνάω απλά το κεφάλι και να χαμογελάω στη μικρή θεατρίνα.

Παγκόσμια ημέρα ευτυχίας, η σημερινή, όπως θεσπίστηκε από τον ΟΗΕ και ο κόσμος είναι πιο ευτυχισμένος από ποτέ. Ίσως είναι το πρωτογενές πλεόνασμα που θα μοιραστεί οσονούπω, και τα χαμόγελα δεν λένε να ξεκολλήσουν από τα πρόσωπα των δικαιούχων.


Και οι μέρες, όλο και πιο όμορφες, όλο και πιο ζεστές. Και είναι αυτή η υπόσχεση -του ήλιου που βγαίνει όλο και πιο συχνά- η μόνη που τελικά πιστεύω. Η μόνη που με κάνει να στρέφω καθημερινά το πρόσωπό μου στον ουρανό, νιώθοντας κάποιες πολύτιμες στιγμές, ναι, θα το πω, ευτυχισμένη.             

Τρίτη 18 Μαρτίου 2014

στους αιθέρες



Στην Κυριακάτικη βόλτα με τα πιτσιρίκια, μια πασχαλίτσα ήρθε και κάθισε πάνω στο χέρι μου. Ενθουσιάστηκαν αυτά. Άφησαν ποδήλατα και πατίνια και κοιτούσαν τον πουά επισκέπτη. Και μετά το γνωστό “πέτα πέτα μαρουδίτσαάνοιξε  φτερά και πέταξε στα χίλια πρόβατα ή όπου τέλοσπάντων αγαπάει. Θυμάμαι στο Δημόκριτο μια μέρα τι γέλιο είχε πέσει με αυτό το μαρουδίτσα που ξεστόμισα. Δεν ξέρω αν είναι λόγω Βόλου, όπου μεγάλωσα ή συνήθεια οικογενειακή, πάντα όμως έτσι έλεγα από μικρή τις πασχαλίτσες και μου βγαίνει καλύτερα. Ήρθε λοιπόν και πέταξε και σήμερα διάβασα αυτό για τις φοβερές πτητικές της ικανότητες. Και όμορφη και γρήγορη. Τέλειος συνδυασμός.

Ανοίγω τα παράθυρα μόλις φτάνω στο γραφείο, να μπει μέσα ο ψυχρός αέρας του πρωινού. Έρχομαι νωρίς, ανοίγω παράθυρα και φτιάχνω καφέ, βάζω μουσική και δεν σκέφτομαι απολύτως τίποτα. Για λίγο. Τόσο λίγο.

Στον παιδικό σταθμό του μικρού φτιάχνουν τα παιδιά ένα κήπο δικό τους. Μας ζήτησαν να πάμε από ένα φυτό, το οποίο το παιδί θα φυτέψει και θα φροντίζει μόνο του. Ή σχεδόν μόνο του. Ή σχεδόν θα φροντίζει. Ή κάτι τέτοιο. Δεν ξέρω για τα άλλα φυτά, αλλά το δικό μας το λυπάμαι λιγάκι “στα χέρια” του μικρού μου ανεμοστρόβιλου. Σκέφτομαι ότι πρέπει αύριο να τους το πάω και το προσθέτω σε μια λίστα με θινκς του ντου.

Και η μέρα προχωράει. Και η λίστα μεγαλώνει. Και μαζί της και εγώ. Όμορφα ελπίζω. Και ανάλαφρα. Σαν μαρουδίτσα στους αιθέρες.

Πέμπτη 13 Μαρτίου 2014

raki

Από τις γιορτές και μετά, νιώθω να με έχει πάρει η μπάλα, δεν έχω βρει στιγμή ησυχίας, οπότε σκέφτηκα, όχι, δεν πάει άλλο, πρέπει να βρω λίγο χρόνο να πάρω μια ανάσα, όχι αύριο, τώρα, οπότε εδώ είμαι, βρίσκω χρόνο, ανασαίνω, εισπνοή – εκπνοή, πάμε πάλι.

Παλιότερα συνήθιζα για να χαλαρώνω να κάνω λίστες, τύπου, βιβλία που θέλω να διαβάσω, χριστουγεννιάτικα ψώνια και άλλες ασήμαντες ανοησίες. Τώρα τα’αφήνω απλά να βρίσκονται όλα σε ένα υπέροχο κουβάρι μέσα στο μυαλό μου, μαζί με το ραντεβού της μικρής με την παιδίατρο και τα ψώνια απ΄το μάρκετ. Είναι αγχωτικό αλλά και λυτρωτικό ταυτόχρονα να πρέπει να θυμάσαι χίλια πράγματα μαζί και να καταφέρνεις πράγματι να το κάνεις.

Ενημερώνομαι βιαστικά για ό,τι συμβαίνει γύρω μου, Ουκρανία, Μπόινγκ, η κηδεία του Μπερκίν στην Τουρκία, το φεστιβάλ γαλλόφωνου κινηματογράφου στις 19 Μαρτίου. Όλα μαζί ανάκατα, να εναλλάσσονται τα συναισθήματα και οι σκέψεις. Και που και που διαβάζω και κάτι ωραίο, όπως αυτό εδώ και λέω ευτυχώς υπάρχουν οι λέξεις και γίνομαι φίλη τους για άλλη μια φορά και λέω ας πιω και ένα ποτό μαζί τους κάποιο βράδυ. Και το κουβάρι του μυαλού μου, μοιάζει να’χει νόημα και να ξετυλίγεται σε μια ευθεία γραμμή, που ξεκινάει από κάπου μακριά και συνεχίζεται μέχρι εκεί που τα μάτια μου δεν βλέπουν. Και τα πάντα μπαίνουν στη θέση τους ξανά, μέχρι την επόμενη φορά που θα γίνουν πάλι κομμάτια.


Και κάπως έτσι, στις 00:11, με το ξεκίνημα άλλης μιας καινούριας μέρας, σκέφτομαι πόσο λατρεύω όλες αυτές τις καινούριες μέρες, όλες αυτές τις μικρές πρώτες στιγμές, πόσο τυχερή νιώθω που μπορώ και τις ζω, που μπορώ ακόμα να πιστεύω σ’αυτές.