Παρασκευή 21 Δεκεμβρίου 2012

καπούτ


Στην απειροελάχιστη περίπτωση που σήμερα θα έρθει τελικά το τέλος του κόσμου, θα ήθελα δυο λόγια να πω στην ανθρωπότητα και σ’όποιον άλλο τελοσπάντων ακούει.

Πέρασα καλά. Ευχαριστώ.

Τα λέμε.








Πέμπτη 20 Δεκεμβρίου 2012

Χριστούγεννα ξανά


Μια φορά και δυο καιρούς, τέντωσε τα αυτιά ν’ακούς,

Ήρθε μια Πρωτοχρονιά.

Ο Αι-Βασίλης ξεκινάει, τα δωράκια του να πάει.

Μα στο δρόμο ζαλιζόταν, ναι, κι’ανακατευόταν.

Βλέπετε είχε καταπιεί, είκοσι κιλά φαί.

Στοπ, στους τάρανδους φωνάζει.

Και με κόπο κατεβάζει, σ’ένα δάσος το έλκηθρό του.

Αχ, και να’χε το γιατρό του….

Και κάπως έτσι, με τα λόγια αυτά από το στόμα της πολυαγαπημένης μου θυγατέρας, ξεκίνησε η γιορτή του σχολείου στα προνήπια. Μικροί τάρανδοι, καλικαντζαράκια, κουνελάκια και ελαφάκια, στολισμένα έλατα και ένας άρρωστος Αι-Βασίλης σε μια παράσταση που άφησε εποχή. Γονείς και παππούδες να καμαρώνουμε τα βλαστάρια μας, φωτογραφικές μηχανές και κάμερες στην πρώτη γραμμή. Γλυκά και αναψυκτικά, αγκαλιές και φιλιά, δωράκια, κόκκινα μάγουλα και κοτσιδάκια. Χάρτινες καμπάνες και τρίγωνα κάλαντα. 
Χριστούγεννα, Χριστούγεννα ξανά.

Ανοίγω το φάκελο από την actionaid. Διαβάζω το γράμμα του μικρού Molefetsi και κοιτάω τις ζωγραφιές που μας έχει στείλει. Μας μιλάει για τους φίλους του, τη γιαγιά του, τα πράγματα που τον κάνουν χαρούμενο. Σημειώνω ν’ αγοράσω κάρτα για να του στείλουμε και γράφω ένα μικρό σημείωμα να τη συνοδεύει. Molefetsi. Ένας μικρός φίλος από μακριά, ένας μικρός φίλος που δεν θα γνωρίσουμε ποτέ. Με εικοσιδύο ευρώ το μήνα μπορείς και συ να αποκτήσεις έναν μικρό φίλο κάπου στον κόσμο. Link δε σου δίνω, θα το γκουγκλάρεις και θα το βρεις. Με εικοσιδύο ευρώ το μήνα, προσφέρεις κάτι και κοιμάσαι λίγο πιο ήσυχα το βράδυ. Λίγο πιο ήσυχα, μόνο λίγο πιο, αφού πάντα θα φτάνουν στα αυτιά σου ήχοι να σε κάνουν να πετιέσαι απ’τον ύπνο σου στο σκοτάδι. Ήχοι από όπλα στραμμένα σε σώματα παιδικά. Απελπισία από κάθε γωνιά του πλανήτη. Φωνές που ζητούν φαγητό και ζέστη και στέγη. Κάτι να φάω και ένα μέρος για να κοιμηθώ. Περάσαμε από την ζωή στην επιβίωση, από τη χαρά στην ενοχή. Με εικοσιδύο ευρώ μπορείς και συ να διώξεις λίγη από την ενοχή. Ίσα μέχρι να τελειώσουν οι γιορτές. Μέχρι να καταπιείς τη γαλοπούλα και να τσουγκρίσεις δύο ποτήρια κρασί. Συμπληρώνω κάτι ακόμη σ’όσα γράφω στο σημείωμα και σκέφτομαι να αγοράσω μια από αυτές τις κάρτες με μουσική. Νότες από καμπάνες και τρίγωνα κάλαντα. 
Χριστούγεννα, Χριστούγεννα ξανά.

Περπατάω στην πόλη και απολαμβάνω τον παγωμένο αέρα στο πρόσωπό μου. Περπατάω γρήγορα, βιαστικά, παρόλο που δεν έχω κάποια δουλειά, γιατί αδυνατώ –τ’όμολογώ- να περπατήσω αργά. Κοιτάζω στολισμένες βιτρίνες, φωτάκια, κόκκινες μπαλίτσες και αγγελάκια και αφήνομαι να γεμίσω από αυτή την ατμόσφαιρα, τη γιορτινή. Έτσι καθώς προχωρώ και μουρμουρίζω το αγαπημένο μου Χριστουγεννιάτικο τραγούδι, το White Christmas, ξαφνικά συνειδητοποιώ γιατί αγαπώ τόσο πολύ τα  Χριστούγεννα. Είναι γιατί σαν τον πιο δυνατό έρωτα μπορούν και με παραμυθιάζουν κάθε, μα κάθε φορά. Γιατί παρά την απελπισία, την  αδικία και την ασχήμια που μας περιβάλλει, μου προσφέρουν ένα καθαρό σημείο, μια αφετηρία μέσα μου, απ’όπου ξεκινώ να πιστεύω και πάλι, ότι ναι, δεν μπορεί, θα έρθει αυτή η μέρα που θα είναι όλα πιο όμορφα, πιο αληθινά. Θα νικήσουν οι καλοί και θα φύγουν μακριά οι καλικάντζαροι, θα υπάρχει αγάπη και δικαιοσύνη και ανθρωπιά. Θα βγεις στους δρόμους με την καρδιά ανάλαφρη και το καπέλο σου βαλμένο έτσι, λιγάκι στραβά. Θα κοκκινήσει από το κρύο η μύτη σου και θα σηκώσεις το γιακά σου μέχρι τ’αυτιά. Θα νιώθεις ν’αγαπάς όλο τον κόσμο και όλος ο κόσμος σαν σε μιούζικαλ θ’αρχίσει με κέφι δυνατά να τραγουδά. Θα ηχήσουν κρυστάλλινες χαρμόσυνες καμπάνες, θα χορεύεις στο ρυθμό του τρίγωνα κάλαντα και θα’ναι Χριστούγεννα, Χριστούγεννα ξανά. 



  

Παρασκευή 14 Δεκεμβρίου 2012

dirty, dirty me


Παρασκευή βράδυ και έχω μαζέψει τόσα στο καλάθι μου που δεν ξέρω από πού ν’ αρχίσω. Μοιάζει σαν όλες οι προσδοκίες και οι επιθυμίες μιας εβδομάδας να στριμώχνονται κάπου ανάμεσα στο Παρασκευής απόγευμα – βράδυ Κυριακής. Ζούγκλα ο κόσμος έξω, πανικός. Μα σαν πέφτει το σκοτάδι μου’ρχεται πάλι αυτή η αίσθηση πώς όλα μπορούν να συμβούν και μια πίστη που ανάθεμα κι’αν ξέρω πού στηρίζεται και από τι πηγάζει.

Μπαίνω στο σπίτι και ανοίγω τα φώτα και τη μουσική δυνατά. Μ’αρέσει πώς μπερδεύονται έτσι απλά με μια μου κίνηση, το φως με το σκοτάδι. Έξω νύχτα, μέσα μέρα, καληνύχτα - καλημέρα.

Ξεχωρίζω τα ρούχα για το πλυντήριο και εύχομαι η μέρα που θα’ρθει να’ναι γεμάτη ήλιο. Να βγω το πρωί στο μπαλκόνι και ν’απλώσω τα ρούχα μου να στεγνώσουν έξω στον κρύο αέρα, μέσα στο φως.    

Παρασκευή βράδυ και έχω μια όρεξη διαολεμένη. Δεν υπάρχει καλύτερη μέρα, δεν υπάρχει καλύτερη ώρα από ένα τέτοιο βράδυ, για να μάθεις, να πεις, να δείξεις. Σκέφτομαι τι να βάλω και ανακατεύω τη ντουλάπα. Μπαινοβγαίνω στα δωμάτια μαζεύω κάτι από δω, κάτι από κει, μα το μυαλό μου πού να μαζευτεί. Αναρωτιέμαι, αν υπάρχει τίποτα που να ρίχνει φως στα μέσα μας περισσότερο από το σκοτάδι και αυτή την ανάγκη για ανατροπή. Να ανακατευτεί η τράπουλα, να μπερδευτούν τα φύλλα, να έρθουν οι άσσοι να βγουν απ’το μανίκι. Είναι η νύχτα μεγάλη, είναι η ζωή μας μικρή, είναι το τώρα εδώ και το αύριο κάπου πιο πέρα. Καληνύχτα – καλημέρα.

Αυτό το βράδυ, το μυαλό μου έχει κολλήσει σε μια σκηνή παλιά και αγαπημένη, ένα τραγούδι από εκείνα, ξέρεις, εκείνα. Μπορεί το καλοκαίρι να είναι καμιά κατοσταριά ποστ μακριά, όμως το’πα, έχω μια όρεξη διαολεμένη. Το παρακάτω βιντεάκι είναι για όσους δεν χρειάζονται εξηγήσεις, για όσους μεγάλωσαν γνωρίζοντας τι σημαίνει dirty dancing, ξέρουν από σώματα και επιθυμίες, για όσους – ας το πω απλά- νιώθουν στο πετσί τους τι θα πει, take my hand baby, wont ya walk with me?  




Τρίτη 4 Δεκεμβρίου 2012

οι ζωές κάποιων άλλων


Τρίτης τελείωμα. Γιόρταζε μια συνάδελφος σήμερα και μέσα στις ευχές που πήρε κάποιος της είπε “όμορφη και γεμάτη ζωή”. Αναρωτήθηκα ποια είναι τα συστατικά εκείνα που σου χαρίζουν μια όμορφη και γεμάτη ζωή. Και τι μένει από όλο αυτό πέρα από ένα άλμπουμ με γελαστές ή αμήχανες φωτογραφίες. Και γεμάτη και όμορφη. Σπουδαίο στοίχημα, σπουδαία ζωή. Αμήν.

Ακούω χειμερινούς κολυμβητές και “κάθε στιγμή η σκέψη μου”. Σιγοτραγουδάω και μ’αρέσει. Μου πάει η μουσική τους, είναι ό,τι χρειάζομαι μια τέτοια κρύα Δεκεμβριάτικη νύχτα. Βάζω μισό ποτήρι κόκκινο κρασί και -για χιλιοστή φορά τους τελευταίους μήνες- σκέφτομαι πώς θα ήταν να άναβα τσιγάρο. Θα ήταν ωραία. Ναι, θα ήταν. Κάθε στιγμή η σκέψη μου. Δίσκος, “Oχι λάθη, πάντα λάθη”. Μ’αρέσει αυτός ο τίτλος. Είναι σχεδόν λυτρωτικός. Φιλικός και καλοπροαίρετος. Σαν κάτι παππούδες ετοιμόρροπους, που σου χαμογελάνε με κατανόηση και σου δίνουν συμβουλές που δεν τους ζήτησες, πριν σου πουν την ιστορία της ζωής τους. Της μοναδικής τους ζωής.

Κοιτάω τις καλύτερες φωτογραφίες για το 12, εδώ. Κοιτάω και ξανακοιτάω, κολλάω και επιστρέφω και έχει κάτι το μαζοχιστικό αυτό, είναι μαζοχισμός να κολλάς σε ό,τι σε χαλάει. Το βλέμμα μου προσπαθεί να πιάσει το βλέμμα μιας νεαρής από το Μπαγκλαντές που μ’αποφεύγει, -εμένα και τον κόσμο όλο- το μυαλό μου σταματάει μπροστά σε πρόσωπα παιδιών, σε σώματα κακοποιημένα, σε χέρια πεινασμένα. Και κάθε φορά που τις βλέπω, κάθε φορά που βλέπω αυτό το παράλληλο σύμπαν αναρωτιέμαι πώς είναι δυνατόν, πώς είναι δυνατόν να κινείται ακόμη η γη, να συνεχίζει, πώς δεν έχει ανοίξει στα δύο να μας καταπιεί, να μας εξαφανίσει, πώς το ρολόι συνεχίζει να γυρίζει και εγώ είμαι ακόμη εδώ και πίνω το κρασί μου γράφοντας μαλακίες, την ίδια στιγμή που ένα λιλά σαμπό αιωρείται εγκαταλείποντας ένα παιδικό καλτσάκι. Σ’ένα σύμπαν παράλληλο υπάρχουν ένα χαμένο λιλά σαμπό και κάποια εκατομμύρια ζωές. Ζωές κάποιων άλλων.






φωτογραφία Sally Mann