Τετάρτη 7 Δεκεμβρίου 2011

κάθε στιγμή, χαράματα


Θα’θελα να άκουγα μια καντάδα. Μια καντάδα από τα παλιά να έρθει και να σκεπάσει τον ήχο της πόλης. Να παρασύρει στο πέρασμά της την αμφιβολία μιας εποχής που έμελλε να γίνει πιο γενναία, πιο ηρωική, πιο πεισματάρα απ’όσο περίμενε ποτέ η μάνα της. Μια καντάδα να γεμίσει την ψυχή μου, να γυρίσει τη σκέψη, να διώξει το δηλητήριο. Λίγη ομορφιά, αντίδοτο στην αθλιότητα, τη χυδαιότητα και τη μιζέρια. Μια καντάδα του τριάντα, τότε που ακόμα τα λόγια είχαν αξία γιατί οι λέξεις σήμαιναν ακριβώς τον ορισμό τους.
Θα’θελα να άκουγα μια καντάδα, από εκείνες τις μαγικές που ακούγαμε φοιτητές σε κάτι ρεμπετάδικα της κακιάς ώρας, (που πήγαν? υπάρχουν ακόμη στην Αθήνα του ‘11?) και τραγουδούσαμε αγκαλιασμένοι με τα μάτια κλειστά, όλο το μαγαζί μια παρέα. Ένα πακέτο τσιγάρα έκανα κάτι τέτοια βράδια, -θυμάσαι?- και έχω τέσσερα χρόνια να βάλω τσιγάρο στο στόμα μου.
Θα’θελα να άκουγα μια καντάδα, παιγμένη μόνο για πάρτη μου. Κι’ας μην είναι κάτω απ΄το παράθυρό μου, κι’ας μην είναι η αγάπη μου κρυφή και η ζωή μου ταινία. Μια καντάδα κι’ας είναι στο φως του ήλιου, στη μέση του δρόμου, στο κέντρο της πόλης. Όσο υπάρχουμε ακόμη, όσο η φωνή μας ακόμη ηχεί δυνατή, μια καντάδα, να τραγουδήσουμε παρέα.




"Χαράματα η ώρα τρεις
θα ΄ρθω να σε,  θα ΄ρθω να σε ξυπνήσω
κρυφά από τη μάνα σου να σε χαρώ
να βγείς να σου, να βγείς να σου μιλήσω"

Το βασίλειό μου, για μια καντάδα.
Κι’ας είναι απ’άλλη εποχή.  Κι’ας περάσαν  χρόνια.

4 σχόλια:

Χαμένο Επεισόδιο είπε...

Μα τι ωραία σκέψη! Ναι, ναι, μια καντάδα, να κάνει τούμπα τον καιρό.

karagiozaki είπε...

να τα γυρίσει όλα ανάποδα. :)

Theorema είπε...

Κερκυραϊκή, από κείνες τις ωραίες που λένε τα καλοκαίρια στα καντούνια, ε;...

karagiozaki είπε...

κάτι άλλο είχα στο μυαλό μου, αλλά γιατί όχι? :)