Τετάρτη 13 Ιουνίου 2012

φιλιά που μυρίζουν καραμέλα

Είναι απόγευμα προς βράδυ, κάνει ζέστη και έχουμε βγει βόλτα. Παρακολουθώ με μεγάλο ενδιαφέρον τα πιτσιρίκια που τρέχουν σχεδόν με μανία και παίζουν στο πάρκο. Μου κάνει εντύπωση ο τρόπος με τον οποίο διεκδικούν και κερδίζουν το χώρο τους, αγωνίζονται για κάθε παιχνίδι, ξεδιπλώνουν την προσωπικότητά τους, το χαρακτήρα, την αγωγή τους. Στοχεύουν σε κάτι, -συνήθως την μόνη ελεύθερη κούνια- και άλλα με πονηριά και σβελτάδα, άλλα με σπρώξιμο και αγκωνιές, άλλα με συστολή και λαχτάρα κινούνται προς τα κει. Προς το στόχο. Πρόσω ολοταχώς. Στο τέλος της ημέρας ανάλογα με ποιο παιδί συνοδεύεις, έχεις περάσει χάλια ή απίστευτα όμορφα και έχεις επιστρέψει σπίτι αφήνοντας πίσω χτυπημένα γόνατα και μελανιές ή χαμόγελα και φιλιά που μυρίζουν καραμέλα.   
Μετρώντας αντίστροφα τις μέρες για την Κυριακή, σκεφτόμουν τις προάλλες πως κάθε φορά που είμαστε αναποφάσιστοι, κάθε φορά που δεν ξέρουμε ποια πρέπει να είναι η επόμενή μας κίνηση, κάθε φορά που μια ερώτηση μας χτυπάει την πόρτα, ο μόνος τρόπος για να απαντήσουμε είναι να κοιτάξουμε μπροστά και να δούμε ποιος είναι ο στόχος μας. Που θέλουμε να πάμε. Για να διαλέξεις διαδρομή, πρέπει να ξέρεις τον προορισμό σου, αλλιώς θα περιπλανιέσαι στα χαμένα -γεγονός που δεν είναι απαραίτητα κακό, αν μιλάμε κυριολεκτικά, είσαι είκοσι χρονών και έχεις καλή παρέα.
Θυμάμαι κάτι συζητήσεις με φίλες, κάπου εκεί στα είκοσι, αισθηματικού περιεχομένου με πολλά αχ και βαχ και εγώ στο ρόλο του συμβούλου. Όποτε το θέμα έφτανε στο ζουμί, στην κρίσιμη ερώτηση, "τι να κάνω?" αυτό που πρώτα απ’όλα ρωτούσα ήταν, "εμείς τι θέλουμε?" Τι θέλουμε? Τι? This is the question.
Παρακολουθώντας όσα συμβαίνουν τις τελευταίες μέρες, χαστούκια, αυτοδικίες και έναν απίστευτο πόλεμο δηλώσεων, καταλήγω πως ήρθε η στιγμή να φτάσουμε στο ζουμί, ήρθε η στιγμή να καθορίσουμε ποιος είναι ο στόχος και να θέσουμε την μεγάλη ερώτηση. Τι θέλουμε? Και ύστερα είναι εύκολο να δούμε πώς θα πάμε εκεί. Επιλέγοντας αυτό που θέλουμε, στην ουσία επιλέγουμε το ποιοι είμαστε. Ποιοι είμαστε. Αν ξέρουμε το τι, αν ξέρουμε το ποιος, τότε όλα είναι απλά. Ξεκάθαρα.
Φτιάχνω καφέ και μασουλάω παιδικές σοκολατίτσες, βάζω μουσική και προσπαθώ να χαλαρώσω, ενώ σκέφτομαι πως μπροστά στα μάτια μας χαράζονται πορείες. Και κάπου εδώ πρέπει να αποφασίσουμε ποια θα ακολουθήσουμε. Και τι θα αφήσουμε πίσω μας. Χτυπημένα γόνατα και μελανιές ή χαμόγελα και φιλιά που μυρίζουν καραμέλα.   



Gustav Klimt, "mother and child"


7 σχόλια:

lena_zip είπε...

Καλώς σε βρίσκω.

:)

Λιακάδα ☼ είπε...

Koιτα γύρω σου...
Κοίτα πολύ καλά γύρω σου!
Βλέπεις κανένα που να ξέρει τι θέλει?
Οι ανθρώπινες συνειδήσεις είναι τόσο χαμένες και μπερδεμένες τελευταία και είναι πρώτη φορά που ΔΕΝ φταίμε εμείς... Είμαστε ενόψη του συνειδησιακού άλματος που πρόκειται να κάνει το ανθρώπινο γένος γι'αυτό και είναι όλοι αποπροσανατολισμένοι τελείως!
Θυμάσαι τότε με τον πύργο της Βαβέλ και το μπέρδεμα με τις γλώσσες?... Ε ενα τέτοιο πράγμα συμβαίνει ξανά...
Πολλά φιλιά καραμελωμένα :)

Y.Γ Ο αγαπημένος πίνακας του Κλιμτ που δε διάλεξα τυχαία για την κρεββατοκάμαρά μου... ;)

Levina είπε...

Kαραγκιοζάκι μου ακόμα κι αν ταλαντευόμουν ανάμεσα στο καθήκον και στα θέλω μου , πάντα γνώριζα τι ήθελα και προς τα εκεί βάδιζα έστω και με παρεκλήσεις , σπρωξίματα από εξωτερικούς παράγοντες.... και τώρα ξέρω τι θέλω, όμως πια δεν εξαρτάται από εμένα, εύκολο να πούμε πως αντιστεκώμαστε, πως υψώνουμε την γροθιά μας και άντε πάμε να χτίσουμε από την αρχή την ζωή... Μέσα είμαι ... Δεν φτάνει αυτό να το θέλουν 5-10, πρέπει να αλλάξουν πολλά και όλα πια βλέπω πως είναι κατευθυνόμενα σαν τους πυραύλους ... προαποφασισμένα ... ένα ντόμινο που έχει ξεκινήσει χρόνια ερήμην μας.
Ψέμμα θα είναι να πω πως ξέρω τον τρόπο της αντίστασης .

Τα φιλιά μου
εύχομαι πάντα καραμελωμένες να είναι οι μέρες σου!

karagiozaki είπε...

γεια σου lena_zip! καλήσπέρα!

karagiozaki είπε...

λιακάδα, δεν ξέρω αν φταίμε, σίγουρα όμως ΘΑ φταίμε αν αφήσουμε στη βία και το μίσος κι'άλλο χώρο να εκφραστούν. φιλιά κορίτσι!

levina, δεν ξέρω άλλο τρόπο αντίστασης πέρα απ'την αγάπη προς τους άλλους, την κατανόηση και τη συμπόνοια στο διπλανό, το σεβασμό στον άνθρωπο γενικά.

κι'ας μην ξεχνάμε τη δύναμη της ψήφου μας. γιατί υπάρχει κι'ας προσπαθούν να μας κάνουν να πιστέψουμε πως δεν έχει αξία.
φιλιά!

Eva Psarrou είπε...

Το μόνο που χρειάζεται κατά τη γνώμη μου να γίνει, αυτό που μπορεί να τα αλλάξει όλα και να κάνει το μαύρο άσπρο, είναι το πιο απλό, αλλά και το πιο δύσκολο απ' όλα: να θυμηθούμε ποιοι είμαστε. Χωρίς αυτή τη γνώση-αυτογνωσία είναι αδύνατον να βρούμε την πορεία που μας ανήκει.
Φιλιά!

karagiozaki είπε...

να θυμηθούμε ποιοι είμαστε.
ναι και αυτό πιάνει. ;)