Τρίτη 9 Οκτωβρίου 2012

στο στόμα


Και έρχεται η μέρα που το παίρνεις απόφαση πως ναι, άλλαξαν τα πράγματα, προχωράνε οι μέρες και ο καιρός, πρέπει να συνηθίσεις τον ψυχρό αέρα στο πρόσωπο και να φτιάξεις τα ρούχα στη ντουλάπα. Προχώρησαν οι μέρες και είναι βράδυ ακόμα την ώρα που σηκώνομαι για δουλειά, είναι βράδυ ακόμα και έχει αρχίσει να δυσκολεύει αυτό το πρωινό -μες το σκοτάδι- ξύπνημα, όλο και περισσότερο με τραβάει το κρεβάτι και η λευκή πικέ κουβέρτα που έχω από την προίκα μου –εμμονή μαμάς- όλα πρέπει να τα έχει ένα σωστό σπιτικό και τα λοιπά και τα γνωστά. 


Το πρωί στη δουλειά μια συνάδελφος μιλώντας σε κάποιον τρίτο ρώτησε “Τι θα γίνει όταν από τη μαζική κατάθλιψη περάσουμε στη μαζική υστερία?” Κατάθλιψη, υστερία. Οι δύο λέξεις που σκιαγραφούν την Ελλάδα του 12. Το περιμένω αυτό το πέρασμα. Το φοβάμαι και το προσδοκώ. Η κατάθλιψη δεν μπορεί να σε πάει πουθενά. Η υστερία κάπου θα μας πάει. Έστω μέχρι το Μπισακό.


Μερικές φορές όταν ακούω την ηλικία μου ξαφνιάζομαι. Σκέφτομαι πως μια γυναίκα στα τριανταέξι  είναι μεγάλη γυναίκα. Και μετά συνειδητοποιώ πως τόσα είναι τα χρόνια μου και αναρωτιέμαι πώς είναι δυνατόν αφού εγώ νιώθω κοριτσάκι, ένα κοριτσάκι τριάντα πλας με δυο μωρά στο διπλανό δωμάτιο. Τις προάλλες σε μια δημόσια υπηρεσία παρατηρούσα δύο γυναίκες γύρω στα εβδομήντα μπροστά σε κάποιο γκισέ. Η μια τους έψαχνε ένα χαρτί στην τσάντα της και η άλλη όλο αγωνία τη ρωτούσε. “Μα καλά βρε κορίτσι μου, πού το έχεις βάλει;” Σκέφτηκα πως αν μπορείς στα εβδομήντα να νιώθεις και να δηλώνεις κορίτσι, τότε σίγουρα μπορείς στα τριανταέξι και στα σαράντα και για όσο αντέχεις. Ένα κορίτσι στα ενενήντα  πέντε  με το πιο ζαρωμένο χαμόγελο του κόσμου. Γιατί έτσι, γι’αυτό.


“-Κι’όταν όλα θα έχουν τελειώσει; Τότε τι; τη ρώτησε ο άντρας. -Τότε θα ερωτευτούμε τη βροχή και το σύννεφο, να ζούμε τον έρωτα μούσκεμα ως το μεδούλι ” απάντησε και άνοιξε το παράθυρο με δύναμη σαν να υπέγραφε συμβόλαιο με τη μέρα.


Έχει ένα ενδιαφέρον το να τουμπάρεις. Βλέπεις αλλιώς το πάτωμα όταν πάνω του ακουμπάει το μάγουλό σου.


Για καληνύχτα ένα τραγουδάκι που μου έχει κολλήσει από το πρωί, ένα από αυτά τα τραγουδάκια που κι’ας μη το ξέρεις ζούνε κάπου μέσα σου, από αυτά τα τραγουδάκια που ας το παραδεχτούμε, θα ήθελες να είχαν γραφτεί για σένα, ή εντάξει, έστω για μένα.




20 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Τέλος Οκτώβρη έχει μία ακόμα ευκαιρία να ευημερήσει - για λίγες μέρες ακόμα - το πρωινό ξύπνημα, θα πάμε τα ρολόγια μια ώρα πίσω και μαζί με αυτά θα πάμε και λίγο πίσω εμείς. (κάθε χρόνο τα ίδια, μικραίνουν οι μέρες, ξυπνάμε στα σκοτάδια, γυρνάμε τους δείκτες και νομίζουμε ότι παίρνουμε μια μικρή ρεβάνς από τον χρόνο. Αλλά τελικά, μακάρι να μείνετε εσείς κορίτσια κι εμείς αγόρια και ας ξυπνάμε μια στο φως, μια στο σκοτάδι).

meril είπε...

http://immerwiederdasein.blogspot.gr/

karagiozaki είπε...

@επεισόδιο, ναι μακάρι. Κι'όσο πάει :)

karagiozaki είπε...

@meril, ευχαριστώ :)

Eva Psarrou είπε...

Δεν είναι μόνο η κατάθλιψη και η υστερία που παλεύονται. Είναι αυτή η αγριάδα και η βαρβαρότητα που αντέχεται μόνο με το ίδιο νόμισμα, είναι που οι καιροί μας προκαλούν με θρασύτητα να γίνουμε βάρβαροι, γιατί μόνο ως βάρβαροι υπάρχει ελπίδα να μπορέσουμε να αντέξουμε τη βαρβαρότητα γύρω μας. Κι αυτό, είναι για μένα το πιο δυσβάσταχτο απ' όλα, μιας κι όταν όλα τα ζοφερά κάποια στιγμή περάσουν, θα έχει μείνει πίσω μόνο η απανθρωπιά μας...

karagiozaki είπε...

@eva, προσπαθώ να είμαι αισιόδοξη, όμως ναι, κάποιες φορές όλα δείχνουν τόσο μάταια που πραγματικά λυγίζω.

xomeritis είπε...

Η καθημερινότητα το φάρμακο, η αγάπη για την επανάληψη, για τον κύκλο, για το στρώσιμο της λευκής πικέ κουβέρτας. Το καλύτερο αντίδοτο για την κατάθλιψη: το φως κάτω από το ντουλάπι της κουζίνας που φωτίζει τα φρεσκοπλυμένα πιάτα κι έναν νεροχύτη που μυρίζει καθαριότητα πριν κλείσεις το φως και πας να κοιμηθείς, αφού έχεις βάλει τα παιδάκια σου να πλαγιάσουν.

Ανώνυμος είπε...

Πέρσι κάπου τον Μάρτη έμενα στην Αθήνα. Και τότε αβεβαιότητα, μα όχι όπως τώρα. Όπως και να'χει, βρισκόμουν στο Public στο Σύνταγμα και χαμένος στις σκέψεις μου στον όροφο με τα βιβλία, κοίταζα ένα εφηβικό ζευγάρι που ερωτοτροπούσε. Για κοίτα, σκέφτηκα, μέσα σε όλο τον χαμό υπάρχει ακόμη έρωτας. Ε τότε υπάρχει και ελπίδα. Κοίτα τους νέους λοιπόν...Και τα μικρα απλά και καθημερινά...Καλό μήνα να έχουμε.

karagiozaki είπε...

@TX, η καθημερινότητα, ε; ίσως έχεις δίκιο. Ίσως ένα παιχνίδι στο πάτωμα και δυο σαλιωμένα στα μάγουλα φιλιά μπορούν να μας κρατήσουν όρθιους. ευχαριστώ :)

karagiozaki είπε...

ΧΥΖ,ναι, κάτι τέτοιες σκηνές σχεδόν με γαληνεύουν. Οι άνθρωποι συνεχίζουν να ερωτεύονται, κάποιοι να κάνουν παιδιά, άλλοι σχεδιάζουν μελλοντικά ταξίδια και ονειρεύονται την επόμενη μέρα. Η ζωή από μόνη της γεννά την ελπίδα οπότε δεν έχουμε παρά να μάθουμε από αυτή ;)

καλά να περνάς εκεί στα ξένα.

katabran είπε...

αναρωτιέμαι πόσο "γνήσιες" είναι η κατάθλιψη και πόσο η υστερία μας...
χρωστάω νοίκια και με πλακώνει το ταβάνι, τι τύχη!
έξω λοιπόν, θα κάνω φωτοστόπ!

karagiozaki είπε...

φωτοστόπ? katabran τέλειο! :))

Sue G. είπε...

Να τα πιστεύεις με δύναμη αυτά που γράφεις, Karagiozaki, για την ρουτίνα, την πικέ κουβέρτα και (ιδίως για) τα σαλιωμένα φιλιά. Είναι όμορφο να ξυπνάς στην γαλήνη της χαραυγής. Η πεζοπορία δε μέχρι τον Μπισακό, εάν βέβαια φοράς τα κατάλληλα αθηλητικά παπούτσια, είναι ευεργετική για την υγεία. :-))

karagiozaki είπε...

@sue, ναι τελικά μάλλον κάπως έτσι πρέπει να αντιμετωπίζουμε τα πράγματα.
καλημέρα :)

sunCoater είπε...

Είναι ωραίο το πάτωμα. Μπορείς να βρεις εκεί τα σωματίδια σκόνης που κατέρρευσαν κάτω από το βάρος του αρώματός της (του).

karagiozaki είπε...

suncoater, τελικά εσύ κρύβεις ένα ποιητή μέσα σου :p

καληνύχτα sun :)

Ανώνυμος είπε...

πανεμορφο καραγκιοζάκι,απλά πανέμορφο.

karagiozaki είπε...

:))

Ανώνυμος είπε...

Φιλιά στο σύζυγο σου τον αγαπημένο μας Τσαλαπετεινό!

Yak.

karagiozaki είπε...

@ o τσαλαπετεινός είναι παντρεμένος; για πες, τι άλλα κουτσομπολιά ξέρεις;