Σάββατο 14 Ιανουαρίου 2012

Μπουμ.

Σου’χει συμβεί ποτέ, ενώ είσαι στα πάνω σου, χαλαρός και ωραίος, γεμάτος αυτοπεποίθηση και σιγουριά, με τον αέρα του νικητή στο σώμα και την ικανοποίηση της επιτυχίας στο βλέμμα, ένα τι πριν την κορυφή, να σου δίνουν μια και να βρίσκεσαι ξαφνικά σε ελεύθερη πτώση? 
Κατά τη διάρκεια της πτώσης δεν προλαβαίνεις να σκεφτείς πολλά, περισσότερο αισθάνεσαι παρά επεξεργάζεσαι το γεγονός ότι βρίσκεσαι στον αέρα και όπου να’ναι θα σκάσεις στο έδαφος.  Λίγο πριν γευτείς (για άλλη μια φορά) το χώμα, αυτό που σαν σφαίρα περνάει από το μυαλό σου είναι πως δυστυχώς (ή ευτυχώς, ανάλογα τη μαζοχιστική διάθεση της στιγμής) ούτε αυτή θα είναι η τελευταία σου βουτιά.
Σκέφτεσαι, πως ρε γμτ, αυτή τη φορά ήσουν τόσο κοντά, τόσο μα τόσο κοντά και αναρωτιέσαι πόσο καιρό θα κάνουν πάλι να φύγουν οι μελανιές.


8 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

familiar feeling....

Χαμένο Επεισόδιο είπε...

Υπάρχει κι άλλη συνέχεια μετά το "λίγο πριν την κορυφή"; Δεν την έχω δει ποτέ, μόνο την ελεύθερη πτώση ξέρω.

karagiozaki είπε...

@ storyman, καλωσήρθες. Όποιος δεν το δοκίμασε δεν ξέρει τι χάνει ;)

@επεισόδιο, που να ξέρω(?), εγώ ακόμα προσπαθώ να ανέβω. :)

couldi είπε...

Φεύγουν βέβαια.. πάντα φεύγουν, οι μελανιές.

Theorema είπε...

Αγαπημένο σημάδι, μην φύγεις ποτέ. Για να μου θυμίζεις πως και οι χειρότερες πληγές κλείνουν κάποτε...

karagiozaki είπε...

@couldi, φεύγουν για να δώσουν τη θέση τους σε άλλες καινούργιες. ;)
@theorema, ναι, είμαστε πλέον σαν cartoon που όσο και να τσαλακωθούν, να'τα πάλι όρθια, έτοιμα για το επόμενο στραπατσάρισμα.

Ανώνυμος είπε...

Όσο πιο ψηλά βρίσκεσαι τόσο πιο πολύ αυξάνουν οι κίνδυνοι, τόσο πιο πολύ προσεχτικός πρέπει να'ναι κανείς...
Ίσως για αυτό πολλές στιγμές κούρασης λόγω της κοινωνικής πίεσης, το μόνο που θα ήθελα θα ήταν ένα σπιτάκι κάπου στην εξοχή, με νερό κ ρεύμα, και ζώα. Εφόσον η επιτυχία είναι συνάρτηση της γνώμης του περίγυρου για ό,τι κάνεις, αν δεν μπορείς να ελέγξεις τον περίγυρο μήτε να προσαρμοστείς στις επιταγές του, γιατί να μην τον σβήσεις;

Το ευχάριστο με την ελεύθερη πτώση πάντως, είναι πως κάποια στιγμή χτυπάς στο έδαφος. Ας είναι οι μελανιές αναμνηστικό του λάθους, για να μην το ξανακάνουμε :).

karagiozaki είπε...

@xyz, εγώ λέω και γιατί να μην το ξανακάνουμε? δικό μας το σώμα, δικές μας και οι μελανιές. ;)