Πέμπτη 19 Απριλίου 2012

ουρανοί και αστέρια και βύσσινο γλυκό

Και νιώθω πως λίγο ή πολύ, όλοι είμαστε σε μια κατάσταση αναμονής. Όλοι σαν κάτι να περιμένουμε, όλοι όλο και κάτι περιμένουμε, αναμονή της Άνοιξης που δεν λέει φέτος να έρθει -να έρθει και να μείνει, όλο πισωγυρίσματα είναι τώρα τελευταία και ο καιρός- αναμονή των εκλογών, αναμονή μιας σωτηρίας απρόσμενης σαν να κερδίζεις το joker και η ζωή σου να μετατρέπεται σε τηλεοπτικό σποτ. Και πράγματι κάπως έτσι νιώθω πως οι περισσότεροι φαντάζονται τη σωτηρία, να έρχεται από τον ουρανό και να παίρνει στα χέρια της τη χώρα και εμάς μαζί τυλιγμένους σ’ένα σύννεφο δόξας και απίθανων προβλέψεων.
Διαβάζω για κάποιους υποψήφιους κομμάτων και ώρες ώρες με πιάνει απελπισία. Αυτοί είναι οι νέοι άνθρωποι που περιμένουμε; Αυτοί είναι η ελπίδα για ένα αύριο πιο δίκαιο, ανθρώπινο, δημοκρατικό; Αυτοί αντιπροσωπεύουν το μέλλον; Έλεος.
Ονειρεύομαι να κάνω ένα ταξίδι, να φύγω για λίγο μακριά, ο Σ. και τα παιδιά μαζί μου, να παίζουμε δίπλα στη θάλασσα φτιάχνοντας αποτυχημένα καστράκια και αυτοσχέδια καράβια που βουλιάζουν με το πρώτο ελαφρύ κυματάκι. Να γεμίζει άμμο το περιοδικό μου, παγωτό να στάζει πάνω στο μαγιό μου και να τρελαίνομαι. Να σκιάζω το πρόσωπο με χρωματιστά καπέλα και να νιώθω κορμί και μυαλό να ξεροψήνονται κάτω από τον ήλιο. Να μυρίζει το δέρμα μου καρύδα και τα μαλλιά μου να μπερδεύονται απ’τη θάλασσα και το αλάτι. Να κάνουμε βόλτες τα απογεύματα σε στενά σοκάκια και να τρώμε βανίλια υποβρύχιο σε παγωμένο νερό. Να αγοράζω άχρηστα δώρα και σουβενίρ απ’τα τουριστομάγαζα και χειροποίητα κοσμήματα της πλάκας. Να έρχεται το βράδυ και αφού βάλουμε τα παιδιά για ύπνο, ο ουρανός και η θάλασσα μόνη παρέα μας, σιγανές κουβέντες και η μουσική της νύχτας να ντύνει τη "σκηνή" μας.
Ονειρεύομαι κατακόκκινες φέτες καρπούζι και χταπόδι ψημένο στα κάρβουνα. Μαυρισμένα πόδια και λευκά πέλματα να αφήνουν τα σημάδια τους στη μουσκεμένη άμμο, αστερίες και παγωμένες μαργαρίτες με μπόλικο αλάτι να μένει στα χείλη. Αέρινα φορέματα και ανοιχτά παράθυρα. Με μισόκλειστες τις γρίλιες μεσημέρι. Λευκά σεντόνια και δροσερά φιλιά. Σιδερένια κρεβάτια και ιδρωμένα κορμιά. Νύχτες απ’αυτές που κολλάνε στο σώμα. Έρωτας και το φτερούγισμα της πεταλούδας. Εκεί. Ζωντανό. Σαν φέτα από λεμόνι στο νερό μας.
Και νιώθω πως λίγο ή πολύ, όλοι είμαστε σε μια κατάσταση αναμονής. Όλοι σαν κάτι να περιμένουμε, αναμονή μιας άνοιξης, αναμονή των εκλογών, αναμονή μιας σωτηρίας απρόσμενης. Tα προσπερνώ όλα αυτά και απλά περιμένω το καλοκαίρι. Και μέχρι να’ρθει θα το προσκαλώ δημιουργώντας εικόνες, θα το τραγουδάω, θα του τάζω ουρανούς και αστέρια και βύσσινο γλυκό.



φωτογραφία Willy Ronis

4 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

xxx

Ανώνυμος είπε...

ονειρευόμαστε


και πορευόμαστε

karagiozaki είπε...

έτσι. έτσι ακριβώς. :)

manivesto είπε...

Σπουδαίο blog..!